Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

Η μεταπρατική Αριστερά και Δεξιά

του Γιώργου Δρόσου
Μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία του Ελληνικού έθνους είναι ο εμφύλιος πόλεμος του 1944-1949.Ένας αδελφοκτόνος πόλεμος που στοίχισε πολύ περισσότερο,θα τολμούσα να πω,από ό,τι η τριπλή γερμανική,ιταλική και βουλγάρικη κατοχή.Γιατί ,αν και τα θύματα της κατοχής ήταν πολλά,οι υλικές ζημιές τεράστιες και η οικονομία διαλυμένη,η εμφύλια πανούκλα δεν σκότωσε μόνο ανθρώπους ,αλλά και δηλητηρίασε το κοινωνικό σώμα της Ελλάδας τις επόμενες δεκαετίες σύροντας διαχωριστικές γραμμές και σύνορα στις ψυχές με ένθεν κακείθεν χαρακτηρισμούς για δωσίλογους και εαμοβούλγαρους ,προδότες και απάτριδες,κατασκόπους και πράκτορες ξένων μυστικών υπηρεσίων.
Είναι αλήθεια ότι η ανθρώπινη σκέψη βασίζεται στην αντίθεση μαύρο-άσπρο και ότι αρεσκόμαστε να δαιμονοποιούμε και να κατηγοριοποιούμε χωρίς να εξετάζουμε λεπτομερώς την πραγματικότητα με ψυχραιμία και δίχως τα πάθη μας.Και το τονίζω αυτό ,διότι η κατηγορία που εκτοξεύτηκε εναντίον της Αριστεράς και των μελών της ήταν ότι ήταν απάτριδες και όργανα της ΕΣΣΔ,ενώ οι αριστεροί κατηγορούσαν την Δεξιά για συμπόρευση με τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Η Δεξιά και ο πατριωτισμός της
Σταχυολογώντας ορισμένα περιστατικά από την πρόσφατη ιστορία του τόπου μας,ελπίζω να καταστήσω σαφή τον προβληματισμό μου.Ας εξετάσουμε λοιπόν πόσο πατριωτική υπήρξε η στάση της Δεξιάς σε μερικά φλέγοντα ζητήματα:
Αλήθεια,είναι πατριωτισμός να λέει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος. στον Αμερικανό στρατηγό Βαν Φλητ που ετοιμαζόταν να επιθεωρήσει το ελληνικό στρατιωτικό άγημα τιμών: «Στρατηγέ μου ,ιδού ο στρατός σας»;
Αλήθεια,πόσο πατριωτικό είναι να αποσύρει η χούντα την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο,για να γίνει εύκολη λεία στα δόντια του Αττίλα;
Αλήθεια, τιμά τον πολιτικό Κωνσταντίνο Καραμανλή το λεχθέν: «Η Κύπρος βρίσκεται μακριά»,για να αποσείσει τις ευθύνες της Ελλάδας και να απομονώσει την Κύπρο από την μητέρα-πατρίδα;
Πόσο πατριωτική και ανεξάρτητη είναι η στάση της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας,όταν προωθεί και προσπαθεί να επιβάλει ανιστόρητα βιβλία ιστορίας και καταργεί ουσιαστικά το μάθημα των θρησκευτικών ,για να μην ενοχληθούν οι ευρωπαίοι πάτρωνές μας και οι αλλόθρησκοι μαθητές στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ,τα οποία επικαλούνται και οι εισβολείς του Ιράκ και του Αφγανιστάν;
Θα μπορούσα να παραθέσω και άλλα παραδείγματα προς επίρρωση της άποψής μου ότι η Δεξιά όχι μόνον δεν είναι πατριωτική ,αλλά επικίνδυνη για τα εθνικά συμφέροντα και σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για τα πλήγματα που έχει δεχτεί ο Ελληνισμός ικανοποιώντας τις επιθυμίες των υπερατλαντικών προστατών της.
Τον τελευταίο καιρό μάλιστα ένα στέλεχος του ΛΑΟΣ,ο κ.Χρήστος Χαρίτος προτείνει να γίνουμε το πιστό σκυλί των Αμερικανών στα Βαλκάνια ,για να προωθήσουμε τα συμφέροντά μας.Ποιων άραγε;Των Ελλήνων ή των Γιάνκηδων;
Η Δεξιά πλειοδότησε σε πατριδοκαπηλία και ελληνοχριστιανική ιδεολογία την μεταπολεμική περίοδο,διότι αυτό βόλευε το καπιταλιστικό παραπέτασμα και το μάντρωμα που η Δύση επιδίωκε.Δεν το πίστευε,αλλά την φιλοτιμίαν ποιουμένη ανάγκη προσπάθησε να φορέσει στην αστική καταγωγή των ηγετών της ένα φιλολαϊκό και φιλελληνικό μανδύα.Δεν είναι τυχαίο ότι ,όταν ακούστηκε το Άξιον εστί του Ελύτη με την μουσική του Θεοδωράκη, οι παρέες του Κολωνακίου και οι διανοούμενοί του λοιδορούσαν τον μεγάλο μας συνθέτη ,γιατί τόλμησε να χρησιμοποιήσει το μπουζούκι!!! Η εχθρότητα προς οτιδήποτε λαϊκό και ελληνικό είναι φανερή.θα επανέλθω σ’ αυτό, γιατί πιστεύω ότι είναι το κλειδί για να καταλάβουμε την πολιτική και της άρχουσας Δεξιάς,αλλά και της άρχουσας Αριστεράς. Σήμερα όμως που ο καπιταλισμός δε χρειάζεται τα σύνορα,αλλά τις μεγάλες αγορές,ακούγονται ευχάριστα λέξεις ,όπως πολυπολιτισμός,αντιρατσισμός,αντιεθνικισμός,ανοχή στη διαφορετικότητα και έτσι η Δεξιά επιδεικνύει και το «διεθνιστικό» προσωπείο της.
Η Αριστερά
Από την άλλη μεριά, η Αριστερά, που έχει διεθνιστικούς στόχους και ζητά την καθολική εφαρμογή των δογμάτων της στο όνομα ενός κακώς εννοούμενου διεθνισμού έχει απαρνηθεί τα εθνικά δίκαια ,για να ικανοποιήσει τους δικούς της αφέντες και για να μην κατηγορηθεί για εθνικισμό.
Είναι γνωστό ότι το ΚΚΕ προπολεμικά μιλούσε για ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη ενδίδοντας στις πιέσεις των κομμουνιστικών κομμάτων της Βουλγαρίας,της Γιογκοσλαβίας και του Στάλιν.Αναθεώρησε τις απόψεις του αργότερα,αλλά η ζημιά έγινε.Εξ ου και η κατηγορία για απάτριδες και εαμοβούλγαρους.Είναι άγνωστο όμως το περιστατικό που αναφέρει ο διαπρεπής ιστορικός Νικόλας Χάμοντ στο πολύτομο έργο του «Ιστορία της Μακεδονίας»:
«Κατά την αποχώρηση των Γερμανών (σ.σ. τον Οκτώβριο του 1944), ο Γκότσεφ επικεφαλής «Σλαβομακεδονικών» τμημάτων με υψωμένη την κόκκινη σημαία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, επιχειρεί πορεία προς τη Θεσσαλονίκη. Η ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας του ΕΛΑΣ, κατόπιν διαταγής του Σαράφη, του Μπακιρτζή και του Μάρκου Βαφειάδη, παρατάσσει τις δυνάμεις της σε φραγμό στις ορεινές διαβάσεις της Φλώρινας και διαλύουν τα τμήματα Γκότσεφ-Ουρντόφ, που καταφεύγουν στον Τίτο. Με διαταγή του διοικητή της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας, Ευριπίδη Μπακιρτζή συγκροτούνται ιδιαίτερα συνοριακά τμήματα «προς διαφύλαξη, εξασφάλιση και έλεγχο των συνόρων με επαρκείς δυνάμεις και με σύνθεση τμημάτων τέτοια, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση ενάσκησης προπαγάνδας από τους αυτονομιστές Μακεδόνες»…

Οι «απάτριδες» λοιπόν έσωσαν την Θεσσαλονίκη και την Μακεδονία από το «σλαβομακεδονικό» κίνδυνο!!!Αυτό που έσωσε το ΚΚΕ από την ανυποληψία είναι η αντιστασιακή δράση του στα χρόνια της κατοχής με την ίδρυση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ,όταν η βασιλική οικογένεια εγκατέλειψε τη χώρα.Σώθηκε ,διότι ταυτίστηκε με το λαό που ήθελε να αγωνιστεί εναντίον των κατακτητών.
Οι αλλοπρόσαλλες όμως θέσεις του ΚΚΕ για τη Μακεδονία και για άλλα ζητήματα εξηγούνται,αν λάβουμε υπόψη την σταλινική δομή και την άκαμπτη στρατιωτικού τύπου γραφειοκρατία που καθοδηγούνταν από την ΕΣΣΔ.Το ίδιο αλλοπρόσαλλες ήταν και οι θέσεις της Αριστεράς για τα ρεμπέτικα που θεωρούνταν μουσική του λούμπεν προλεταριάτου!!!Δεν πρέπει να ξενίζουν τέτοιες απόψεις ,όταν ο δογματισμός σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής αναγορεύεται σε μετρητή της συμμόρφωσης προς την κομματική εξουσία.Αυτό ήταν και παραμένει το πρόβλημα της αριστεράς τόσο στην ορθόδοξη(ΚΚΕ),όσο και στην δήθεν ανανεωτική μορφή της(Συνασπισμός).
Και όταν ο δογματισμός διαπλέκεται με την αρχομανία και την ατομική αναρρίχηση ,τότε το μείγμα γίνεται εκρηκτικό.Τα στελέχη εκείνα που αποχώρησαν από το ΚΚΕ και εντάχθηκαν αργότερα στον Συνασπισμό και το ΠΑΣΟΚ,εξακολουθούσαν να συμπεριφέρονται αυταρχικά και αλαζονικά για λογαριασμό των νέων αφεντικών της Αμερικής.Και φυσικά έφτασαν στο σημείο να εκθειάζουν κυρίως οτιδήποτε αμερικάνικο,μιας και η Σοβιετία καταδίκαζε τη δυτική ροκ και ποπ μουσική ως αστική, και δευτερευόντως δυτικοευρωπαϊκό,όπως παλιότερα θαύμαζαν τα σταλινικά καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης,αρκεί να καταλάμβαναν θέσεις εξουσίας
Συμπέρασμα
Kαι σ’ αυτό το σημείο συναντιούνται με τα στελέχη της Δεξιάς.Κοινό τους σημείο η δημοφοβία, ο ελιτισμός και η αγάπη για την δήθεν δημοκρατική και πολυπολιτισμική αστερόεσσα που προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε όλους και μας έσωσε από τον κομμουνιστικό κίνδυνο.Γι’αυτό θα συναινούν σε πολλά ο Ανδρουλάκης με τον Δήμου και τον Ανδριανόπουλο,θα συνεργάζεται η Ρεπούση με τον Βερέμη και θα αλλάζει το προφίλ παραδοσιακών εφημερίδων της Δεξιάς,όπως η Καθημερινή,προς το αριστερίζον και μεταμοντερνίζον με ολίγη νεοφιλελευθερισμού.
Η άρχουσα Δεξιά μοιράζεται στα χρόνια της μεταπολίτευσης την οικονομική,πολιτική και πνευματική εξουσία με την νεόκοπη άρχουσα Αριστερά, στην οποία κατά τον Χρήστο Γιανναρά εντάσσονται εκείνοι που θέλουν να σταδιοδρομήσουν στα ελληνικά πανεπιστήμια και όχι μόνο, βάλλοντας πλέον απροκάλυπτα εναντίων των συστατικών στοιχείων της ελληνικότητας:σύνδεση με κλασική Ελλάδα και Βυζάντιο,Ορθοδοξία,γλώσσα,ιστορία και προσπαθούν να τονίζουν οτιδήποτε διχάζει τους Έλληνες π.χ εμφύλιος πόλεμος και όχι αυτά που τους ενώνουν.Η περίπτωσή τους ,αν δεν σχετίζεται με την επί πληρωμή διατεταγμένη υπηρεσία από ξένες μεγάλες δυνάμεις ,δείχνει το βαθμό της αλλοτρίωσής τους και της αποκοπής τους από το λαό.Μιλάμε δηλαδή για ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις.Η δε αντίδραση του ζαλισμένου κοπαδιού είναι να βρίσκει παρηγοριά στις εκκλησιές και στην παράδοση της κοινότητας,του συνανήκειν δηλαδή,για να λύσει τα υπαρξιακά προβλήματά του και να αντισταθεί στη νέα τάξη πραγμάτων που είναι έτοιμη να τον αφοπλίσει πνευματικά και να τον αφανίσει εν τέλει βιολογικά.
Όσο λοιπόν η ποικίλων αποχρώσεων ηγεσία απομακρύνεται από το λαό,τόσο απομονώνεται και αποκτά ελιτίστικα και διανοουμενίστικα χαρακτηριστικά που την ανάγουν σε ένα είδος ακλόνητης αυθεντίας και ιεραρχίας.Όσο ζυμώνεται με το λαό και τα προβλήματά του ,τόσο χειραφετείται πνευματικά και ηθικά.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των μεγάλων μας διανοούμενων,καλλιτεχνών και συγγραφέων(Θεοδωράκης,Τσαρούχης,Σεφέρης,Ελύτης κ.α).Μεγαλούργησαν,όταν συνειδητοποίησαν την ελληνικότητα που στον τόπο μας ταυτίζεται με την λαϊκότητα των δημοτικών τραγουδιών ,της κρητικής λογοτεχνίας και της ορθόδοξης παράδοσης,αφού η μεταπρατική και καχεκτική ελληνική αστική τάξη δεν μπόρεσε ποτέ να δημιουργήσει σπουδαία έργα τέχνης με ελληνικό προσανατολισμό.Μόνο μηρύκαζε την ευρωπαϊκή τέχνη σε όλες τις εκφάνσεις της και επένδυε τα κεφάλαιά της στο εξωτερικό πετώντας κάποια ξεροκόμματα στο ελληνικό κράτος ενός κατώτερου θεού.
Γι’αυτό και ο Μίκης Θεοδωράκης γίνεται στόχος των νεοταξίτικων δυνάμεων ,που δεν μπορούν να κατανοήσουν ,γιατί στα μεγάλα, ιδίως, εθνικά ζητήματα βροντοφωνάζει εναντίον εκείνων που απεργάζονται δόλια σχέδια εναντίον της χώρας μας.Γι’αυτό και η γενιά του ’30 χαρακτηρίζεται ελληνολατρική και εθνικιστική.Δεν μπορεί στο δικό τους μυαλουδάκι να χωρέσει πώς ένας αριστερός είναι ταυτόχρονα και πατριώτης.Γι’αυτό και επιστρατεύουν το δίπολο ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΟΣ, που από τη μια μαντρώνει τους αντιεθνικιστές και σταλινικούς «ανανεωτικούς» αριστερούς ευνουχίζοντας κάθε αριστερή δύναμη που ορθώνει πατριωτική φωνή και από την άλλη τους αρχαιολάτρες και νατοϊκούς ως καρικατούρα της πάλαι ποτέ κραταιάς βασιλοχουντικής ακροδεξιάς εγκλωβίζοντας πολίτες με δημοκρατική συνείδηση και αγνά πατριωτικά αισθήματα .Κοινή συνισταμένη ο αντικομμουνισμός και η συνεχής προσπάθεια ,για να καταπνιγεί κάθε δημοκρατική και πατριωτική φωνή που χαλάει τα σχέδια των μηχανισμών εξουσίας. Το αποτέλεσμα είναι ένα μεγάλο κομμάτι του λαού να μην εκφράζεται από το σημερινό κομματικό σύστημα και να νιώθει απογοητευμένο,ιδίως από την Αριστερά που κατά τον Μιχάλη Ράπτη ή Πάμπλο είναι τελείως χαμένη σε οποιοδήποτε επαναστατικό παιχνίδι ,εάν δεν αφαιρέσει την υπεράσπιση του εθνισμού από την αστική ηγεσία και την περάσει στα χέρια της.

2 σχόλια:

Skinious είπε...

Και πάλι συγχαρητήρια για τις απόψεις σου. Ο μόνος χώρος που έβγαλε πραγματικούς πατριώτες στην Ελλάδα ήταν η Αριστερά. Οι θέσεις των γελοίων Ζαχαριάδηδων για Μακεδονικό κλπ, ΟΥΔΟΛΩΣ απηχούσαν τη μεγάλη αριστερη πλειοψηφία. Οποιος θέλει να τρανταχτεί από πατριωτικά ρίγη, μπορεί να βρεί και να διαβάσει τους λόγους του Αρη.
Μόνο μια λαϊκή αριστερά, χωρίς ινστούχτορες και νομενκλατούρα θα μπορούσε να δονήσει την ψυχή του Ελληνα, που μέσα στο DNA του υπάρχει ο πατριωτισμός, η δημοκρατικότητα αλλά και η Ορθοδοξία. Το θέμα είναι που θα την βρούμε!

Ανώνυμος είπε...

Να ΄σαι καλά,Skinious.Συμφωνώ απόλυτα με αυτά που γράφεις.Όσο για τον Άρη,όπως γράφει και ο Χαριτόπουλος στο βιβλίο του γι΄αυτόν,προκαλούσε ανατριχίλα στα κομματικά απολιθώματα,όταν έψελνε στις εκκλησίες με τον παπά Ανυπόμονο.Και γι΄αυτό τον έφαγαν.Σήμερα λείπει ένας τέτοιος λαϊκός ηγέτης,για να εκφράσει αυτή τη λαϊκή αριστερά,όπως γράφεις και συ.