Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Η Γέννηση του Χριστού, το Μέγα Μυστήριον

Φώτης Κόντογλου


Μυστήριο ξένον, λέγει ο Υμνωδός, τη Γέννηση του Χριστού, το να γεννηθή σαν άνθρωπος, όχι κανένας προφήτης, όχι κανένας άγγελος, άλλα ο ίδιος ο Θεός! Ο άνθρωπος, θα μπορούσε να φθάσει σε μία τέτοια πίστη; Οι φιλόσοφοι και οι άλλοι τετραπέρατοι σπουδασμένοι ήτανε δυνατό να παραδεχθούν ένα τέτοιο πράγμα; Από την κρισάρα της λογικής τους δεν μπορούσε να περάσει η παραμικρή ψευτιά, όχι ένα τέτοιο τερατολόγημα! Ο Πυθαγόρας, ο Εμπεδοκλής κι άλλοι τέτοιοι θαυματουργοί, που ήτανε και σπουδαίοι φιλόσοφοι, δε μπορέσανε να τους κάνουνε να πιστέψουνε κάποια πράγματα πολύ πιστευτά, και θα πιστεύανε ένα τέτοιο τερατολόγημα; Γι αὐτὸ ο Χριστός γεννήθηκε ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους, ανάμεσα σε απονήρευτους τσοπάνηδες, μέσα σε μία σπηλιά, μέσα στο παχνί, που τρώγανε τα βόδια.

Κανένας δεν τον πήρε είδηση, μέσα σε εκείνον τον απέραντο κόσμο, που εξουσιάζανε οι Ρωμαίοι, για τούτο είχε πει ο προφήτης Γεδεών, πως θα κατέβαινε ήσυχα στον κόσμο, όπως κατεβαίνει η δροσιά απάνω στο μπουμπούκι του λουλουδιού, «ως υετός επί πόκον». Ανάμεσα σε τόσες μυριάδες νεογέννητα παιδιά, ποιός να πάρει είδηση το πιο πτωχό από τα πτωχά, εκείνο που γεννήθηκε όχι σε καλύβι, όχι σε στρούγκα, αλλά σε μία σπηλιά; Και κείνη ξένη, γιατί την είχανε οι τσομπαναρέοι να σταλιάζουνε τα πρόβατά τους.

Το «υπερεξαίσιον και φρικτόν μυστήριο» της Γεννήσεως του Χριστού έγινε τον καιρό που βασίλευε ένας μοναχά αυτοκράτορας απάνω στη γη, ο Αύγουστος, ο ανιψιός του Καίσαρα, ύστερα από μεγάλη ταραχή και αιματοχυσία ανάμεσα στον Αντώνιο από τη μία μεριά, και στον Βρούτο και τον Κάσσιο από την άλλη. Τότε γεννήθηκε κι ο ένας και μοναχός πνευματικός βασιλιάς, ο Χριστός. Κι αὐτὸ το λέγει η ποιήτρια Κασσιανή στο δοξαστικό που σύνθεσε, και που το ψέλνουνε κατά τον Εσπερινό των Χριστουγέννων: «Αυγούστου μοναρχήσαντος επί της γης, η πολυαρχία των άνθρωπων επαύσατο. Και Σου ενανθρωπήσαντος εκ της αγνής η πολυθεΐα των ειδώλων κατήργηται. Υπό μίαν βασιλείαν εγκόσμιον αι πόλεις γεγένηνται. Και εις μίαν δεσποτείαν Θεότητος τα έθνη επίστευσαν...».

Τη Γέννηση του Χριστού την προφητέψανε οι Προφήτες. Πρώτος απ ὅλους την προφήτεψε ο πατριάρχης Ιακώβ, τη μέρα που ευλόγησε τους δώδεκα υιούς του, και είπε στον Ιούδα «δεν θα λείψει άρχοντας από τον Ιούδα μήτε βασιλιάς από το αίμά του, ως που να έλθει εκείνος, για τον οποίον είναι γραμμένο να βασιλεύει απάν’ ἀπ ὅλους, κι αυτόν τον περιμένουμε όλα τα έθνη». Ως τον καιρό που γεννήθηκε ο Χριστός, οι Ιουδαίοι, το γένος του Ιούδα, είχανε άρχοντες, δηλαδή κριτές και αρχιερείς, που ήτανε κ’ οἱ πολιτικοί άρχοντές τους. Αλλά τότε για πρώτη φορά έγινε άρχοντας της Ιουδαίας ο Ηρώδης, που ήτανε εθνικός και έβαλε αρχιερέα τον Ανάνιλον «αλλογενή», ενώ οι αρχιερείς είχανε πάντα μητέρα Ιουδαία. Τελευταίος Ιουδαίος αρχιερεύς στάθηκε ο Υρκανός. Και οι άλλοι προφήτες προφητέψανε τη Γέννηση του Χριστού, προπάντων ο Ησαΐας. Τη Γέννηση του Χριστού τη λένε οι υμνωδοί «το προ αιώνων απόκρυφον και Αγγέλοις άγνωστον μυστήριον», κατά τα λόγια του Παύλου που γράφει: «Εμοί τω ελαχιστοτέρω πάντων των αγίων εδόθη η χάρις αυτή εν τοις έθνεσιν ευαγγελίσασθαι τον ανεξιχνίαστον πλούτον του Χριστού και φωτίσαι πάντας τις η οικονομία του μυστηρίου τον αποκεκρυμμένου από των αιώνων εν τω Θεώ, τω τα πάντα κτίσαντι δια Ιησού Χριστού, ίνα γνωρισθή νυν ταις αρχαίς και ταις εξουσίαις εν τοις επουρανίοις δια της εκκλησίας η πολυποίκιλος σοφία του Θεού» (Εφεσ. γ´ 8-10). Ο απόστολος Παύλος λέγει, πως αυτό το μυστήριο δεν το γνωρίζανε καθαρά και με σαφήνεια ούτε οι Άγγελοι, γι αὐτὸ ο αρχάγγελος Γαβριήλ με τρόμο το είπε στην Παναγία. Και στους Κολασσαείς γράφοντας ο θεόγλωσσος Παύλος, λέγει: «Το μυστήριον το αποκεκρυμμένον από των αιώνων και από των γενεών, νυνί εφανερώθη τοις αγίοις αυτού, οις ηθέλησε ο Θεός γνωρίσαι τις ο πλούτος, της δόξης του μυστηρίου τούτου εν τοις έθνεσιν, ός εστί Χριστός εν ημίν η ελπίς της δόξης». Λέγει, πώς φανερώθηκε αυτό το μυστήριο στους αγίους, που θέλησε ο Θεός να το μάθουνε, και αυτοί θα το διδάσκανε στα έθνη; στους ειδωλολάτρες, που προσκυνούσανε για θεούς πέτρες και ζώα και διάφορα αλλά κτίσματα.

Εξακόσια χρόνια προ Χριστού ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ είδε στο Όνειρό του, πως βρέθηκε μπροστά του ένα θεόρατο φοβερό άγαλμα, καμωμένο από χρυσάφι, ασήμι, χάλκωμα, σίδερο και σεντέφι: Κι άξαφνα ένας βράχος ξεκόλλησε από ένα βουνό και χτύπησε το άγαλμα και το ‘κανε σκόνη. Και σηκώθηκε ένας δυνατός άνεμος και σκόρπισε τη σκόνη, και δεν απόμεινε τίποτα. Ο βράχος όμως που τσάκισε το άγαλμα έγινε ένα μεγάλο βουνό, και σκέπασε όλη τη γη. Τότε ο βασιλιάς φώναξε τον προφήτη Δανιήλ και ζήτησε να του εξήγησει το όνειρο.

Κι ο Δανιήλ το εξήγησε καταλεπτώς, λέγοντας πως τα διάφορα μέρη του αγάλματος ήτανε οι διάφορες βασιλείες, που θα περνούσανε από τον κόσμο ύστερα από τον Ναβουχοδονόσορα και πως στο τέλος ο Θεός θα αναστήσει κάποια βασιλεία που θα καταλύσει όλες τις βασιλείες, όπως ο βράχος που είχε δει στο ενύπνιό του εξαφάνισε το άγαλμα με τα πολλά συστατικά του: «Και εν ταις ημέραις των βασελέων εκείνων, αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τους αιώνας ου διαφθαρήσεται», «κάποιο βασίλειο, λέγει, που δεν θα καταλυθεί ποτέ στους αιώνες των αιώνων».

Αυτή η βασιλεία η αιώνια, η άφθαρτη, είναι η βασιλεία του Χριστού, η βασιλεία της αγάπης στις ψυχές των ανθρώπων και ιδρύθηκε με την αγία Γέννηση του Κυρίου που γιορτάζουμε σήμερα. Και επειδή είναι τέτοια βασιλεία, γι αὐτὸ θα είναι αιώνια, γι αυτό δεν θα χαλάσει ποτέ, όπως γίνεται με τις άλλες επίγειες και υλικές βασιλείες. Όπως ο βράχος μεγάλωνε κι έγινε όρος μέγα και σκέπασε τη γη, έτσι και το κήρυγμα του Ευαγγελίου ξαπλώθηκε σ ὅλη την οικουμένη, με το κήρυγμα των Αποστόλων: « Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτών, και εις τα πέρατα της οικουμένης τα ρήματα αυτών».

Ώστε βγήκε αληθινή η αρχαιότερη προφητεία του Ιακώβ, πως σαν πάψει η εγκόσμια εξουσία των Ιουδαίων, θα έρθει στον κόσμο εκείνος που προορίστηκε, «η προσδοκία των εθνών».

Σημείωσε πως οι Εβραίοι πιστεύανε πως η φυλή τους μονάχα ήταν βλογημένη, και πως ο Θεός φρόντιζε μονάχα γι αὐτή, και πως οι άλλοι λαοί, «τα έθνη», ήταν καταραμένα και μολυσμένα κι ανάξια να δεχτούν τη φώτιση του Θεού. Λοιπόν είναι παράξενο να μιλά η προφητεία του Ιακώβ για τα έθνη, για τους ειδωλολάτρες θα περιμένουν τον Μεσσία να τους σώσει και μάλιστα να μη λέει καν πως τον αναμενόμενο Σωτήρα τον περιμένανε οι Ιουδαίοι μαζί με τα έθνη, αλλά να λέει πως τον περιμένανε μονάχα οι εθνικοί: «και αυτός προσδοκία εθνών». Όπως κι έγινε. Γιατί, τη βασιλεία που ίδρυσε ο Χριστός στον κόσμο, τη θεμελίωσαν μεν οι απόστολοι, που ήταν Ιουδαίοι, αλλά την ξαπλώσανε και την στερεώσανε με τους αγώνες τους και με το αίμα τους οι άλλες φυλές, «τα έθνη».

Είναι ολότελα ακατανόητο, για το πνεύμα μας, το ότι κατέβηκε ο Θεός ανάμεσά μας σαν άνθρωπος συνηθισμένος και μάλιστα σαν ο φτωχότερος από τους φτωχούς. Αυτή τη μακροθυμία μονάχα άγιες ψυχές είναι σε θέση να τη νιώσουνε αληθινά, και να κλάψουνε από κατάνυξη.

Κάποιοι, μ ὅλα αυτά που είπαμε, δεν θα νιώσουμε τίποτα από το Μυστήριο, που γιορτάζουμε. Σ αὐτούς, εγώ ο τιποτένιος, δε μπορώ να πω τίποτα. Μοναχά θα τους θυμίσω τα αυστηρά λόγια που γράφει στην επιστολή του ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού, κι ὁ θερμότατος κήρυκας της αγάπης: «Παν πνεύμα, ό ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού εστι. Και παν πνεύμα, ο μη ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού ουκ εστίν. Ούτος εστίν αντίχριστος».

Πηγή:
http://orthodoxyhub.com/index.php?option=com_content&view=article&id=570:2009-12-23-05-10-03&catid=67:2009-11-12-09-30-22&Itemid=108

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Δημοψήφισμα

Σήμερα το απόγευμα ο George Papandreou προανήγγειλε το τέλος της Ελλάδας με τη χορήγηση ελληνικής υπηκοότητας σε μετανάστες.Επειδή όμως φαντάζομαι ότι η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού δεν επιθυμεί μια τέτοια εξέλιξη,πρέπει να απαιτηθεί από εμάς τους πολίτες η διενέργεια δημοψηφίσματος για το μεταναστευτικό.
Όχι στο ξεπούλημα της Ελλάδας
ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΡΑ!!!

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Mια πρόταση για την Ντορούλα


Επειδή ,όπως φαίνεται ,το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών στη Νέα Δημοκρατία δεν αποτέλεσε αφορμή για περισυλλογή ,προτείνω στην κ.Μπακογιάννη τα ακόλουθα:
α)Να εξακολουθήσει να αμφισβητεί το Σαμαρά προβάλλοντας τη θεωρία περί μεσαίου χώρου και άκρων.Έτσι,θα εμπεδωθεί στη συνείδηση του λαού ποιος είναι ακραίος.
β) Σε περίπτωση που το σενάριο αυτό δεν αποδώσει τα αναμενόμενα,της προτείνω να ιδρύσει νέο κόμμα.Μαζί της και ο Σημίτης,η Θάλεια Δραγώνα,η Diamantopoulou,o Kούλης ,ο Μάνος και ο Ανδριανόπουλος .Στις δημοσκοπήσεις θα δηλώσουμε ότι θα ψηφίσουμε αυτό το κόμμα γιατί είναι σύγχρονο και ευρωπαϊκό.
γ) Αν πάλι αποτύχει ,δεν πειράζει .Και ο λαός θέλει να πειραματίζεται και να παίζει τα παιχνίδια του.Γι΄αυτό να καταγγείλει τον άτιμο ντουνιά για την ενορχηστρωμένη επίθεση που δέχεται .Έτσι,θα φανεί στη συνείδηση του μητσοτακέικου πόσο πιστή παραμένει στην παράδοση της περιφρόνησης των λαϊκών μαζών.
Ντόρα,ζούμε ,(δια)γραμμένη να σε δούμε!!!

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Για την επέτειο του Πολυτεχνείου


Η 16η επέτειος του Πολυτεχνείου


Δημητρίου Αλευρομαγείρου,
Συνταγματάρχου Πεζικού,
Διευθυντού Σπουδών και Διοικητού
Συντάγματος
Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων.



Στρατηγέ,

Κυρίες και Κύριοι,

Αγαπητοί Ευέλπιδες και στρατευμένα νιάτα της Ελλάδας.



Στη ζωή των λαών υπάρχουν στιγμές που όση προσπάθεια και αν γίνεται να φαλκιδευτούν, έχουν τόση ζωντάνια, τόση αλήθεια και τέτοια λαμπρότητα που κανένας περιορισμός και καμία υπερβολή δεν είναι δυνατές να αλλοιώσουν τις σωστές τους διαστάσεις.

Μία τέτοια αληθινά ζωντανή και συγκλονιστική στιγμή της σύγχρονης Ιστορίας μας είναι η μεγαλειώδης εξέγερση των φοιτητών ενάντια στη δικτατορία για την πτώση της και για την Ελευθερία του Ελληνικού Λαού.

Κορυφαίος οργασμός , γνήσιας φυσικής σκηνογραφίας σύγχρονης αρχαίας τραγωδίας, είναι η 17η Νοέμβρη 1973.

Η ζωντάνια και η ομορφιά ενός λαού αντικατοπτρίζεται στην ενθουσιώδη πίστη και στην αυθόρμητη συμπεριφορά της νεολαίας του. Και θα πρέπει να αισθανόμαστε ιδιαίτερα ευτυχισμένοι και περήφανοι γιατί η νεολαία της εποχής της γενιάς του Πολυτεχνείου στάθηκε υπέροχα στο σωστό της ύψος το ’73 όπως όλοι οι νέοι της Ελλάδας στάθηκαν σωστά σ’ όλες τις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας.

Η γενιά του Πολυτεχνείου αλλά και της Νομικής , η πιο σωστά η νεολαία της εποχής εκείνης με πρωτοπόρα τα φοιτητικά νιάτα , δεν πρόδωσε την ωραία αυτή παράδοση. Τουναντίον ξεπέρασε τις προηγούμενες γενιές και έδωσε αθάνατα κτυπήματα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ – ΑΛΗΘΕΙΑΣ – ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ στο φασιστικό τέρας, το οποίο συγκλονίστηκε συθέμελα και πολύ γρήγορα έσπευσε να διαλυθεί αφήνοντας δυστυχώς πίσω του ανεξίτηλα ερείπια εθνικής καταστροφής αλλά και μιας στυφής και αλλοιωμένης γεύσης που στιγμάτισε τη σύγχρονη ιστορία μας.

Γιατί πολλούς ώμους βαραίνει η ευθύνη για τη κατάρα της 7χρονης δικτατορίας και δεν πρέπει να λησμονούμε ποτέ ότι η 7χρονη δικτατορία εκτός απ’ όλες τις άλλες καταστροφές αποδυνάμωσε και τις ένοπλες δυνάμεις με αποτέλεσμα να δώσει την ευκαιρία στους τούρκους να αποτολμήσουν το φριχτό έγκλημα της εισβολής , η οποία παρ’ όλη την ηρωική αντίσταση του Κυπριακού Λαού και τις μεμονωμένες ηρωικές αντιστάσεις των εις Κύπρον ευρισκομένων Ελληνικών και Ελληνοκυπριακών στρατευμάτων , οδήγησε στην Κυπριακή τραγωδία με επακόλουθο τη συνεχιζόμενη κατοχή της μισής Κύπρου από τους τούρκους εισβολείς.

Η αποδυνάμωση της μαχητικής ισχύος της Πατρίδας μας που είχε σαν ταυτόχρονη συνέπεια να μειωθεί η αξιοπιστία, η αξιοπρέπεια και το κύρος της χώρας μας στον Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χώρο με αποτέλεσμα να εκδιωχθεί η χουντική κυβέρνηση απ’ όλα τα Ευρωπαϊκά Δημοκρατικά Συμβούλια [όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης , ΕΟΚ, κ.α] με ανυπολόγιστες εθνικές και ηθικές μειώσεις του Δημοκρατικού Λαού μας, συνάντησε απ’ την πρώτη στιγμή την καθολική αντίσταση, η οποία γιγάντωνε μέρα με την μέρα.

Αυτή η στάση του Λαού μας είναι και εκείνη που οδήγησε τον Συνταγματικό νομοθέτη του 1975 να περιλάβει το δικαίωμα της αντίστασης στο άρθρο 120 του Συντάγματος καθορίζοντας ότι « Οι Έλληνες ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ και ΥΠΟΧΡΕΟΥΝΤΑΙ στην με κάθε μέσον ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ κατά οιουδήποτε που επιχειρεί την κατάλυση του Συντάγματος»

Μία σειρά από τις σημαντικές αυτές αντιστάσεις στο εσωτερικό κυρίως αλλά και στο εξωτερικό, έδειξαν αυτή την καθολική αντίσταση όλων των τάξεων του λαού κατά της δικτατορίας.

Σαν τέτοιες αναφέρουμε, πέρα από τις πάρα πολλές μεμονωμένες εκδηλώσεις αντίστασης των απλών ανθρώπων, τις πιο παγκόσμια γνωστές:

13 Αυγούστου 1968, Απόπειρα κατά του δικτάτορα από τον Αλέκο Παναγούλη,
3 Νοέμβρη 1968, Διαδήλωση χιλιάδων του Αθηναϊκού Λάου στην κηδεία του γέρου της Δημοκρατίας Γεωργίου Παπανδρέου.

Μάρτης – Απρίλης 1970, Κορυφαίοι Έλληνες διανοούμενοι – Στρατιωτικοί – Ακαδημαϊκοί και Πολιτικοί συγκλονίζουν την Ευρώπη και τον κόσμο και φωτίζουν την καρδιά του δράματος με τις απολογίες τους –καταγγελίες στη δίκη της «Δημοκρατικής Άμυνας»

1971, Συγκλονιστική διαδήλωση χιλιάδων λαού στην κηδεία του πρώτου Νομπελίστα της Ελλάδας , ποιητή Γιώργου Σεφέρη.

20 Φλεβάρη 1973, Κατάληψη από τους φοιτητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθήνας και διαδήλωση στο κέντρο της πρωτεύουσας.

20 Μαΐου 1973, Αξιωματικοί και υπαξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού με επικεφαλής τον σημερινό Υπουργό Ναυτιλίας και πρώην Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού Ναύαρχο Νίκο Παππά εκδηλώνουν το κίνημα του Ναυτικού και τη στάση του Α / Τ «Βέλους» . Η εκδήλωση αυτή μαζύ με τη δράση της αντιστασιακής Οργάνωσης «Ελεύθεροι Έλληνες» όπου μετείχαν επιφανείς Στρατιωτικοί όπως οι Στρατηγοί Δημ. Οπρόπουλος, Ανδρέας Βαρδουλάκης, Ανδρέας Έσσερμαν, Βασίλης Κούρκαφας, Παντελής Καλαμάκης, Αλεξ.Ζαρκάδας, Σ. Τζανετής, Ταγματάρχης Σπύρος Μουστακλής, Λοχαγός Μιχάλης Βαρδάνης, Πλοίαρχος Τζανης Τζανετακης, Στρατηγοί Αντώνης Δροσογιάννης, Γιάννης Βαρσος, Βασίλης Μαθιουδάκης, Παύλος Δημόπουλος, Γιώργος Περίδης, Γιώργος Καρούσος, Κώστας Φέτσης, Γιάννης Μπισιας και πολλοί άλλοι, διέψευσαν τον μύθο που καλλιεργούσε η χούντα ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι συνυπεύθυνες για την τραγωδία του Ελληνικού Λαού.

4 Νοέμβρη 1973, Η διαδήλωση στο μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου είναι η θρυαλλίδα που πυροδοτεί τον αναβρασμό που επικρατεί στο φοιτητικό κίνημα και που θα καταλήξει στα γεγονότα που σήμερα γιορτάζουμε.

Κυρίες και Κύριοι,
Σε λίγο θα παρακολουθήσουμε στην προβολή , λεπτό προς λεπτό την κορύφωση του δράματος της αντίστασης του Πολυτεχνείου. Θέλω να σημειωθεί ότι:

Τα χρόνια που ακολούθησαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η πτώση της χούντας το 1974 και το στέριωμα μιάς σύγχρονης Δημοκρατίας μετά το 1974 έχει δώσει σε όλους μας την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε χιλιάδες αναλύσεις της εποχής εκείνης από ειδικούς και μη ειδικούς από πρωτεργάτες ή απλούς παρατηρητές, από ιστορικούς , κοινωνιολόγους και φιλοσόφους αλλά και από ιστορικίζοντες, κοινωνιολογίζοντες και φιλοσοφίζοντες.
Θα προσέθετα ακόμη ότι , στην ηρεμία και τον καταναλωτικό ευδαιμονισμό της εποχής μας είναι πολλές φορές ανώδυνη μια συζήτηση γύρω από ένα τραπέζι δήθεν αναλυτών μέσα στις αναπαυτικές τους πολυθρόνες. Η εξέγερση όμως του Πολυτεχνείου που είναι η κορυφαία στιγμή της αντίστασης κατά της χούντας και η αρχή του τέλους της δικτατορίας , θα παραμένει πάντα όπως παραπάνω περιγράψαμε το καθοριστικό ιστορικό γεγονός που αντέστρεψε θετικά τον ρού της Ιστορίας και απάλλαξε την Πατρίδα μας από το δικτατορικό καθεστώς με τις καταστροφικές του συνέπειες .

Και η Ιστορία θα αποδώσει αυτή τη στιγμή εκεί που ανήκει, δηλαδή στα υπέροχα Ελληνικά νιάτα , περιφρονώντας και αφήνοντας κατά μέρος τις όποιες πρόχειρες αναλύσεις .

Γιατί τα νιάτα της εποχής εκείνης που ξεχύθηκαν αυθόρμητα στους Αθηναϊκούς δρόμους και μαζεύτηκαν στο Πολυτεχνείο το οποίο μετέτρεψαν σε Ιερό βήμα και σύμβολο Ελευθερίας , έξω από οποιαδήποτε ύποπτη καθοδήγηση, με μόνη ιδεολογία την μοναδική ιδεολογία που μπορεί να έχει ο ελεύθερος άνθρωπος, δηλαδή στη σύγκρουση του ιδανικού της Ελευθερίας και του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης διάλεξαν αβίαστα και χωρίς αναλύσεις ειδικών και μη, το ιδανικό της Ελευθερίας.

Τα νιάτα αυτά δεν τα έκαμψαν ούτε τα βασανιστήρια, ούτε οι φυλακίσεις, ούτε οι εξευτελισμοί, ούτε οι παγίδες δήθεν ομαλοποίησης που τους πρόσφερε η χούντα, γιατί τα νιάτα είναι πάντα υπέροχα, παράτολμα, είναι όμορφα παράφρονα,

Και για να θυμηθούμε τον ποιητή.

«Δεν ξέρανε πατέρα , μάνα , σπίτι,
έναν δεν δίνανε για το σήμερα παρά,
Δεν κράταγαν μεζούρα και διαβήτη,
Δεν ρίχνανε δραχμές στον κουμπαρά»[*]

Αυτά τα αγεωμέτρητα νιάτα που ενώ η χούντα τους πρόσφερε μία πλαστική ευδοκίμηση, διάλεξαν τον παράτολμο δρόμο «…παίζοντας το κρυφτούλι με τον θάνατο σε κάθε γωνιά και σοκάκι»[*] αυτόν το δρόμο που σε κάθε σκοτεινή εποχή διαλέγουν πάντα τα νιάτα, αυτόν τον οποίον ο Ζαν Πωλ Σαρτρ ονομάζει στις παρακάτω γραμμές « Η Δημοκρατία της σιωπής».
«….Σ ‘ όλο τον κόσμο, λέει ο Σαρτρ, δεν υπάρχει στρατός όπου συναντάει κανείς τέτοιαν ισότητα κινδύνων απ’ τον φαντάρο κι ως τον αρχιστράτηγο. Γι’ αυτό ακριβώς, η Αντίσταση υπήρξε μια πραγματική Δημοκρατία.για τον στρατιώτη όπως και για τον ηγέτη, ο ίδιος κίνδυνος, η ‘ίδια ευθύνη, η ίδια απόλυτη ελευθερία μέσα στην πειθαρχία.
Έτσι , μέσα στη σκιά και μεσ’ το αίμα, συγκροτήθηκε τότε η πιο δυνατή απ ‘ όλες τις Δημοκρατίες. Καθ’ ένας απ’ τους Πολίτες της ήξερε πως χρωστούσε τον εαυτό του σ’ όλους και πώς, ταυτόχρονα, δεν μπορούσε να υπολογίζει παρά μόνο στον εαυτό του’ καθένας τους πραγματοποιούσε , μέσα στην πληρέστερη εγκατάλειψη, τον ιστορικό του ρόλο.
Καθένας τους, κόντρα στους δυνάστες , επιχειρούσε να γίνει ο εαυτός του, αναπόδραστα και, διαλέγοντας ο ίδιος τον εαυτόν του μέσα στην ελευθερία του , διάλεγε την ελευθερία όλων»[**]

Γι’ αυτά τα ιδανικά αγωνίστηκαν πάντα τα νιάτα της Ελλάδας και γι’ αυτά τα ιδανικά αγωνίστηκαν και τα νιάτα του Πολυτεχνείου που τιμούμε σήμερα. Και είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό ότι , πρωταγωνιστές του νεανικού αυτού αγώνα είναι οι φοιτητές, η σημερινή δηλαδή και αυριανή διανόηση και επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι κυριαρχούσε τότε το σύνθημα «Παιδεία» γιατί οι Λαοί που έχουν Παιδεία; Δεν ανέχονται δικτατορίες.

Και μέσα σ’ αυτά τα ιδανικά χρίζεται μετά το 1974 η σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία και αυτά τα ιδανικά καλούνται να περιφρουρούν πάντα τα στρατευμένα νιάτα της Ελλάδας.

Η περιφρούρηση αυτή είναι ακόμη ένα κτύπημα στην τότε προσπάθεια της χούντας να καταστρέψει τον ψυχικό δεσμό λαού και στρατού και να πλήξει ανεπανόρθωτα την Εθνική μας Ενότητα,

Γι αυτά τα ιδανικά και σεις,

Κύριοι Ευέλπιδες, ως αυριανοί αξιωματικοί να αγωνίζεστε παράτολμα και παράφορα.
Τότε και μόνον τότε θα ‘έχει πρακτική αξία ο γιορτασμός τέτοιων επετείων σαν τη σημερινή,

Αθήνα 17η Νοέμβρη 1989,


* από το ποίημα του Μανολη Αναγνωστάκη «Χάρης ‘44»
** Ο Ζ.Π. Σαρτρ αναφέρεται στην αντίσταση του Γαλλικού Λάου κατά της ναζιστικής κατοχής.

[Ομιλία του Συνταγματάρχου Πεζικου Δημήτρη Αλευρομάγειρου ,Διοικητού Συντάγματος Ευελπίδων και Διευθυντου Σπουδων στην Στρατιωτική Σχολη Ευελπίδων , προς τους 1200 Ευέλπιδες, τους Αξιωματικους , τους Καθηγητές και τους υπαλλήλους της ΣΣΕ, στην 16η επέτειο του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβρη του 1989.

Εκτενη αποσπάσματα της ομιλίας δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «ΕΞΟΡΜΗΣΗ» τον Νοέμβριο του επομένου έτους 1990]






Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Συνέλληνες,γιορτάζουμε το θάνατο για τη λευτεριά


Αναδημοσίευση από http://www.ardin.gr/node/2385
Στα διάσελα της Ιστορίας*
Συγγραφέας: Μανώλης Γλέζος
Στις 8 Μα­ΐ­ου 1945 συ­ντρί­φτη­κε η τε­ρά­στια στρα­τιω­τι­κή μη­χα­νή του Χί­τλερ και ητ­τή­θη­κε στρα­τιω­τι­κά ο Να­ζι­σμός.

Η πιο φο­βε­ρή α­πει­λή ε­να­ντί­ον της αν­θρω­πό­τη­τας εί­χε α­πο­τρα­πεί. Συ­ντρί­φτη­καν, ό­πως ξε­κί­νη­σαν να υ­λο­ποιού­νται, τα χι­τλε­ρι­κά δόγ­μα­τα για την ε­κλε­κτή ά­ρια φυ­λή, για τη μο­νο­διά­στα­τη α­ντί­λη­ψη λει­τουρ­γί­ας του πο­λι­τεύ­μα­τος, για τον α­φα­νι­σμό της ε­θνι­κής συ­νεί­δη­σης ό­λων των άλ­λων ε­θνών, για την κα­τά­λυ­ση κά­θε ι­δέ­ας δι­καί­ου, η­θι­κής και αν­θρω­πί­νων α­ξιών, για την κα­τα­πά­τη­ση ό­λων των δι­καιω­μά­των στη ζω­ή, στη δη­μο­κρα­τί­α και στην ε­λευ­θε­ρί­α.
Με το δί­κιο της, συ­νε­πώς η αν­θρω­πό­τη­τα γιορ­τά­ζει τη Με­γά­λη Μέ­ρα, την πιο ση­μα­ντι­κή του 20ού αιώ­να. Με υ­πε­ρη­φά­νεια οι λα­οί της Ευ­ρώ­πης τι­μούν τη νί­κη τους ε­να­ντί­ον του Χί­τλερ. Για­τί βί­ω­σαν ά­με­σα, α­ντί­κρυ στο θά­να­το, την πρα­κτι­κή ε­φαρ­μο­γή των να­ζι­στι­κών δογ­μά­των, με τα στρα­τό­πε­δα της φρί­κης, με τα ια­τρι­κά πει­ρά­μα­τα στ’ αν­θρώ­πι­να πει­ρα­μα­τό­ζω­α, με τους φούρ­νους ε­ξό­ντω­σης των α­ντι­φρο­νού­ντων, με τους ε­κα­το­ντά­δες χι­λιά­δες δο­λο­φο­νη­μέ­νους, με τις ε­κα­τόμ­βες των ε­κτε­λε­σμέ­νων, με τα ε­κα­τομ­μύ­ρια τους νε­κρούς α­πό την α­σι­τί­α, την πεί­να και τις αρ­ρώ­στιες, με τις μυ­ριά­δες τους νε­κρούς στις μά­χες και τους βομ­βαρ­δι­σμούς των α­μά­χων στα α­στι­κά κέ­ντρα.


Οι λα­οί ό­λου του κό­σμου και ι­διαί­τε­ρα της Ευ­ρώ­πης, με το δί­κιο τους α­πο­τί­ουν φό­ρο τι­μής και ά­φα­της ευ­γνω­μο­σύ­νης σ’ ό­λα αυ­τά τα ε­κα­τομ­μύ­ρια των αν­θρώ­πων που θυ­σιά­στη­καν σ’ έ­να υ­πέ­ρο­χο α­γώ­να για τη σω­τη­ρί­α της αν­θρω­πό­τη­τας α­πό τη βαρ­βα­ρό­τη­τα και την α­παν­θρω­πιά. Έ­σω­σαν τον κό­σμο α­πό τον κίν­δυ­νο μιας μό­νι­μης φα­σι­στι­κής σκλα­βιάς.


***
Αν για ό­λους τους άλ­λους λα­ούς η 8 Μαρ­τί­ου 1945 παίρ­νει το α­λη­θι­νό νό­η­μα της σω­τη­ρί­ας τους α­πό τη να­ζι­στι­κή υ­πο­δού­λω­ση και γι’ αυ­τό τη λο­γα­ριά­ζουν ως Με­γά­λη Μέ­ρα, για μας, τους Έλ­λη­νες, που ας ση­μειω­θεί δεν τη γιορ­τά­ζου­με, η ι­στο­ρι­κή αυ­τή μέ­ρα ση­μα­το­δο­τεί κι άλ­λα υ­ψη­λό­τε­ρα, βα­θύ­τε­ρα και ου­σια­στι­κό­τε­ρα νο­ή­μα­τα.


Δεν την ε­ορ­τά­ζου­με. Για­τί ε­μείς οι Έλ­λη­νες δεν συ­νη­θί­ζου­με να ε­ορ­τά­ζου­με τις νί­κες ε­πί των α­ντι­πά­λων, ό­πως κά­νουν οι άλ­λοι λα­οί. Και οι δύ­ο ε­θνι­κές ε­πέ­τειοι και η 25η Μαρ­τί­ου 1821 και η 28η Ο­κτω­βρί­ου 1940 α­πο­τε­λούν ξε­κί­νη­μα για α­γώ­να, ση­μα­το­δο­τούν την α­πό­φα­ση να θυ­σια­στού­με για την λευ­τε­ριά μας. Το ί­διο τι­μού­με και τα ο­λο­καυ­τώ­μα­τα, την αυ­το­θυ­σί­α στο Ζά­λογ­γο, στο Μα­νιά­κι, στα Ψα­ρά, τη Μά­χη της Κρή­της, τη 15 Αυ­γού­στου 1940, τα Κα­λά­βρυ­τα, το Δί­στο­μο, το Κούρ­νο­βο, το Μο­νο­δέν­δρι, το Χορ­τιά­τη, το θυ­σια­στή­ριο της Και­σα­ρια­νής και τό­σα άλ­λα τε­μέ­νη προ­σφο­ράς και βω­μούς θυ­σί­ας. Μπρο­στά τους δεν γο­να­τί­ζει μό­νο ο­λό­κλη­ρο το έ­θνος, αλ­λά η ί­δια η Ι­στο­ρί­α του Έ­θνους μας.


Για μας τους Έλ­λη­νες, ό­μως, η 8η Μα­ΐ­ου 1945 εί­ναι ό­χι μό­νον μέ­ρα ο­λο­κλή­ρω­σης της α­πε­λευ­θέ­ρω­σης της χώ­ρας, για­τί πα­ρα­δό­θη­καν κι οι τρεις τε­λευ­ταί­ες να­ζι­στι­κές φρου­ρές (Σού­δα - Μή­λος - Λέ­ρος), αλ­λά για­τί εί­ναι πια δυ­να­τός ο συ­γκρι­τι­κός α­να­λο­γι­σμός της συ­νει­σφο­ράς της Ελ­λά­δας στο β΄ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο για τη συ­ντρι­βή του Να­ζι­σμού, ό­πως και για­τί ε­πι­τρέ­πει μια βα­θειά ε­θνι­κή αυ­το­γνω­σί­α.


***
Η Ε­θνι­κή Α­ντί­στα­ση των Ελ­λή­νων 1940-1945 εί­χε ως ά­με­σο α­πο­τέ­λε­σμα την Α­πε­λευ­θέ­ρω­ση της Ελ­λά­δας, χά­ρις στην κα­θο­λι­κό­τη­τα του χα­ρα­κτή­ρα της.


Κα­θο­λι­κό­τη­τα στο χρό­νο: Α­πό την πρώ­τη ως την τε­λευ­ταί­α μέ­ρα. Χω­ρίς α­νά­παυ­λα ού­τε μιας μέ­ρας. Συ­νε­χής, α­διά­λει­πτη, α­στα­μά­τη­τη πά­λη ε­να­ντί­ον των ει­σβο­λέ­ων και κα­τα­κτη­τών. Α­ντί­στα­ση με κά­θε τρό­πο και μέ­σο, με την πε­ρι­φρό­νη­ση, την άρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας, με το χω­νί, την α­περ­γί­α, τη διο­λιο­φθο­ρά, με το ό­πλο στο χέ­ρι.


Κα­θο­λι­κό­τη­τα στο χώ­ρο: Α­πό τη μιαν ά­κρια της Ελ­λά­δας ως την άλ­λη. Α­πό το Δι­δυ­μό­τει­χο ως την Κα­λα­μά­τα κι α­πό την Κέρ­κυ­ρα ως την Κρή­τη. Το ί­διο στα α­στι­κά κέ­ντρα και στην ε­παρ­χί­α, στις πό­λεις και στα βου­νά. Α­ντί­στα­ση σ’ ό­λη τη χώ­ρα.


Κα­θο­λι­κό­τη­τα α­κό­μα στη συμ­με­το­χή των Ελ­λή­νων απ’ ό­λο τον κό­σμο: οι Δω­δε­κα­νή­σιοι, οι Κύ­πριοι, οι Αι­γυ­πτιώ­τες Έλ­λη­νες στην πρώ­τη γραμ­μή. Οι Έλ­λη­νες ε­πί­σης του Κα­να­δά, των Η­ΠΑ, της Νό­τιας Α­φρι­κής και ό­που αλ­λού. Ό­λος ο Ελ­λη­νι­σμός ε­πί πο­δός, για να α­πο­δεί­ξει γι άλ­λη μια φο­ρά ό­τι το Έ­θνος μας ξε­περ­νά τα κρα­τι­κά ό­ρια.


Κα­θο­λι­κό­τη­τα στις η­λι­κί­ες και στα φύ­λα: Ό­λες οι η­λι­κί­ες των Ελ­λή­νων. Α­πό μι­κρά παι­διά ως γέ­ροι και υ­πέρ­γη­ροι. Το ί­διο ε­πί­σης γυ­ναί­κες και ά­ντρες, χω­ρίς διά­κρι­ση. Ό­λοι οι Έλ­λη­νες α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό η­λι­κί­α. Ό­λοι συμ­με­τεί­χαν στην Ε­θνι­κή Α­ντί­στα­ση. Έ­δει­χναν έκ­δη­λα την α­ντί­θε­σή τους, α­ντι­δρού­σαν με κά­θε τρό­πο, α­ντι­στέ­κο­νταν κι έ­παιρ­ναν μέ­ρος στις Α­ντι­στα­σια­κές Ορ­γα­νώ­σεις.


Κα­θο­λι­κό­τη­τα στην κοι­νω­νι­κή δια­στρω­μά­τω­ση: Ό­λοι οι Έλ­λη­νες πή­ραν μέ­ρος στην Ε­θνι­κή Α­ντί­στα­ση. Α­γρό­τες, ερ­γά­τες, υ­πάλ­λη­λοι, ε­παγ­γελ­μα­τί­ες, δια­νο­ού­με­νοι, ε­πι­στή­μο­νες, στρα­τιω­τι­κοί, κλη­ρι­κοί. Ό­λοι α­γω­νί­στη­καν. Πή­ραν μέ­ρος στην πα­θη­τι­κή α­ντί­στα­ση και στην έ­νο­πλη α­ντί­στα­ση. Ε­λά­χι­στοι συ­νερ­γά­στη­καν με τους κα­τα­κτη­τές και εί­ναι α­να­λο­γι­κά λι­γό­τε­ροι α­πό κά­θε άλ­λη χώ­ρα της Ευ­ρώ­πης.


Ο παλ­λα­ϊ­κός χα­ρα­κτή­ρας της Ε­θνι­κής Α­ντί­στα­σης εί­ναι το κύ­ριο, το κα­θο­ρι­στι­κό στοι­χεί­ο της Ελ­λά­δας.
***
Πα­ράλ­λη­λα η συμ­βο­λή της Ελ­λά­δας στο Β΄ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο για τη συ­ντρι­βή του Ά­ξο­να (Γερ­μα­νί­α-Ι­τα­λί­α-Ια­πω­νί­α) υ­πήρ­ξε κα­θο­ρι­στι­κή.


Για­τί η Ελ­λά­δα, με την α­πό­κρου­ση της φα­σι­στι­κής ε­πι­δρο­μής του Μου­σο­λί­νι κα­τά­φε­ρε το πρώ­το πλήγ­μα ε­να­ντί­ον του Ά­ξο­να. Έ­δω­σε την πρώ­τη νί­κη στις α­ντι­να­ζι­στι­κές δυ­νά­μεις.


Ως τό­τε ο Ά­ξο­νας νι­κού­σε σ’ ό­λα τα μέ­τω­πα (Ευ­ρώ­πη-Α­φρι­κή-Α­σί­α). Νι­κού­σε συ­νέ­χεια α­πό τό­τε που εν­σω­μά­τω­σε βί­αια την Αυ­στρί­α στο Γ΄ Ρά­ιχ τον Μάρ­τιο του 1938 (Ansluss) ε­πί­ση­μη κή­ρυ­ξη του πο­λέ­μου το 1939. Εί­χε κα­τα­κτή­σει ό­λη σχε­δόν την Ευ­ρώ­πη.


Η νί­κη αυ­τή –α­να­πτέ­ρω­σε το η­θι­κό των σκλα­βω­μέ­νων λα­ών της Ευ­ρώ­πης, σκόρ­πι­σε ρί­γη συ­γκί­νη­σης σ’ ό­λους τους η­γέ­τες των Συμ­μά­χων να προ­βούν σε δη­λώ­σεις θαυ­μα­σμού, ό­πως η ξα­κου­στή ε­κεί­νη ρή­ση: “…α­πό τώ­ρα και στο ε­ξής θα λέ­με πως οι ή­ρω­ες πο­λε­μούν σαν τους Έλ­λη­νες”.


Η Ε­θνι­κή α­ντί­στα­ση των Ελ­λή­νων υ­πήρ­ξε κα­θο­ρι­στι­κή στην τε­λι­κή και χρο­νι­κή έκ­βα­ση του Β΄ Πα­γκό­σμιου Πο­λέ­μου, για­τί για να κα­τα­κτη­θεί η Ελ­λά­δα χρειά­στη­καν 213 η­μέ­ρες πο­λε­μι­κών συ­γκρού­σε­ων α­πό την πλευ­ρά του Ά­ξο­να. Απ’ αυ­τές τις η­μέ­ρες, τις 158 η Ελ­λά­δα α­ντι­με­τώ­πι­ζε νι­κη­φό­ρα τη φα­σι­στι­κή ει­σβο­λή του Μου­σο­λί­νι. Και γι’ αυ­τό χρειά­στη­κε η ε­πέμ­βα­ση του Χί­τλερ, που με μια φο­βε­ρή στρα­τιά πυ­ρός και σι­δή­ρου, υ­πο­χρε­ώ­θη­κε σε άλ­λες 55 η­μέ­ρες σκλη­ρών μα­χών για να κα­τα­κτή­σει την Ελ­λά­δα.


Κα­νέ­να άλ­λο έ­θνος στην Ευ­ρώ­πη, α­πό ό­σα κα­τα­κτή­θη­καν, δεν ά­ντε­ξε τό­σο πο­λύ σε χρό­νο μπρο­στά στον κε­ραυ­νο­βό­λο πό­λε­μο (Μπλιτ­ς Κρί­γκ) του Χί­τλερ. Κα­νέ­να άλ­λο έ­θνος δεν α­νέ­τρε­ψε τα σχέ­δια του Χί­τλερ, ό­πως το Ελ­λη­νι­κό Έ­θνος. Α­νέ­τρε­ψε τα σχέ­δια του για την κα­τά­κτη­ση της Μό­σχας, του Καυ­κά­σου, της Κύ­πρου, της Αι­γύ­πτου. Μα­ταί­ω­σε τα σχέ­δια του να υ­πο­χρε­ώ­σει την Ι­σπα­νί­α και την Τουρ­κί­α να βγουν στον πό­λε­μο στο πλευ­ρό του.


Η Ελ­λη­νι­κή Ε­θνι­κή Α­ντί­στα­ση υ­πήρ­ξε κα­θο­ρι­στι­κή ως προς την τε­λι­κή και χρο­νι­κή έκ­βα­ση του Β’ Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου για­τί η συ­νει­σφο­ρά της Ελ­λά­δας στον κοι­νό συμ­μα­χι­κό α­γώ­να υ­πήρ­ξεν α­ξιό­λο­γη, ση­μα­ντι­κή, μο­να­δι­κή.
✓ Μο­να­δι­κή ως προς την κα­θή­λω­ση με­γά­λων δυ­νά­με­ων του Χί­τλερ στην Ελ­λά­δα για να α­ντι­με­τω­πί­σει την Ε­θνι­κή Α­ντί­στα­ση. Δε­κα­τρείς ο­λό­κλη­ρες γερ­μα­νι­κές με­ραρ­χί­ες, πέ­ρα α­πό τις ι­τα­λι­κές, τις βουλ­γα­ρι­κές και ο­ρι­σμέ­νες άλ­λες δυ­νά­μεις, βρί­σκο­νταν κα­θη­λω­μέ­νες στην Ελ­λά­δα. Έλ­λει­παν, δη­λα­δή, α­πό τα άλ­λα μέ­τω­πα, πά­νω α­πό ε­κα­τόν πε­νή­ντα χι­λιά­δες ε­τοι­μο­πό­λε­μοι ά­ντρες.


✓ Μο­να­δι­κή ως προς τις θυ­σί­ες του Ελ­λη­νι­κού Λα­ού. Η Ελ­λά­δα έρ­χε­ται πρώ­τη, α­να­λο­γι­κά, ως προς την προ­σφο­ρά της σε αν­θρώ­πι­νες α­πώ­λειες. Έ­χα­σε το 13,6% του πλη­θυ­σμού της. Ε­ξα­κό­σιες χι­λιά­δες πέ­θα­ναν α­πό την πεί­να, τρια­κό­σιες χι­λιά­δες εί­ναι οι α­πώ­λειες α­πό την υ­πο­γεν­νη­τι­κό­τη­τα. Τριά­ντα ο­κτώ χι­λιά­δες εν­νια­κό­σιοι ε­ξή­ντα Έλ­λη­νες ε­κτε­λέ­στη­καν. Ε­βδο­μή­ντα χι­λιά­δες νε­κροί σε μά­χες, δώ­δε­κα χι­λιά­δες α­πό α­δέ­σπο­τες, ε­κα­τό χι­λιά­δες στα στρα­τό­πε­δα.


✓ Μο­να­δι­κή ως προς τα γε­γο­νό­τα πως α) η πρώ­τη μα­θη­τι­κή εκ­δή­λω­ση στην Ευ­ρώ­πη έ­γι­νε στην Κέρ­κυ­ρα στις 3 Νο­εμ­βρί­ου 1941. Β) ο πρώ­τος φοι­τη­τής που δο­λο­φο­νή­θη­κε σε δια­δή­λω­ση στην Ευ­ρώ­πη εί­ναι ο φοι­τη­τής Δήμ. Κων­στα­ντι­νί­δης στις 22 Μαρ­τί­ου 1942. Γ) η πρώ­τη έ­νο­πλη ε­ξέ­γερ­ση εί­ναι του Δο­ξά­του και της Πρω­σο­τσά­νης τον Σε­πτέμ­βριο του 1941. Δ) η πρώ­τη δη­μο­σιο­ϋ­παλ­λη­λι­κή α­περ­γί­α στην Ευ­ρώ­πη έ­γι­νε στην Ελ­λά­δα το 1942 ε) το πρώ­το σα­μπο­τάζ στην Ευ­ρώ­πη εί­ναι η α­να­τί­να­ξη της Ε­ΣΠΟ στις 22 Σε­πτεμ­βρί­ου 1942.


✓ Μο­να­δι­κή ως προς το γε­γο­νός ό­τι δεν πέ­τυ­χε στην Ελ­λά­δα η Πο­λι­τι­κή Ε­πι­στρά­τευ­ση. Ό­ταν άρ­χι­σαν να α­ραιώ­νουν οι στρα­τιές του Χί­τλερ α­πό τις μά­χες στα διά­φο­ρα μέ­τω­πα, συ­μπλή­ρω­σε τα κε­νά με γερ­μα­νούς ερ­γά­τες α­πό τη Γερ­μα­νί­α. Τα κε­νά ό­μως που δη­μιουρ­γή­θη­καν τα κά­λυ­ψε στρα­το­λο­γώ­ντας με τη βί­α, με τη λε­γό­με­νη Πο­λι­τι­κή Ε­πι­στρά­τευ­ση, α­πό ό­λα τα κα­τε­χό­με­να κρά­τη της Ευ­ρώ­πης. Το ί­διο ε­πι­χεί­ρη­σε να κά­μει και στην Ελ­λά­δα. Αλ­λά, ο Ελ­λη­νι­κός Λα­ός, σε μια με­γα­λειώ­δη, πα­νελ­λα­δι­κή και παλ­λα­ϊ­κή συ­γκέ­ντρω­ση-δια­δή­λω­ση-ε­ξέ­γερ­ση μα­ταί­ω­σε τα χι­τλε­ρι­κά σχέ­δια. Στις 5 Α­πρι­λί­ου 1943 οι δια­δη­λω­τές κα­τέ­λα­βαν ό­λες τις Νο­μαρ­χί­ες της Χώ­ρας και το Υ­πουρ­γεί­ο Ερ­γα­σί­ας στην Α­θή­να και έ­κα­ψαν τις κα­τα­στά­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Μο­να­δι­κό φαι­νό­με­νο σ’ ό­λη την Ευ­ρώ­πη.


✓ Μο­να­δι­κή ως προς το γε­γο­νός ό­τι ο Χί­τλερ δεν πέ­τυ­χε να σχη­μα­τί­σει στρα­τιω­τι­κό σώ­μα α­πό την Ελ­λά­δα και να το χρη­σι­μο­ποι­ή­σει ως σώ­μα κα­το­χής σε άλ­λη κα­τε­χό­με­νη χώ­ρα εί­τε να πο­λε­μή­σει στο Α­να­το­λι­κό Μέ­τω­πο ε­να­ντί­ον της ΕΣ­ΣΔ. Μο­να­δι­κό φαι­νό­με­νο κι αυ­τό.


Υ­πήρ­χαν και στην Ελ­λά­δα προ­δό­τες, συ­νερ­γά­τες και γερ­μα­νο­ντυ­μέ­νοι, ό­πως σ’ ό­λη την κα­τε­χό­με­νη Ευ­ρώ­πη. Με μια δια­φο­ρά. Ο α­ριθ­μός τους πο­σο­τι­κά και α­να­λο­γι­κά ή­ταν ο μι­κρό­τε­ρος α­πό κά­θε κα­τε­χό­με­νη χώ­ρα. Και ό­χι μό­νον αυ­τό. Αλ­λά δεν κα­τά­φε­ρε απ’ ό­λον αυ­τό τον συρ­φε­τό να σχη­μα­τί­σει στρα­τιω­τι­κό σώ­μα, ως σώ­μα κα­το­χής σε άλ­λη χώ­ρα ή για να πο­λε­μή­σει στο Α­να­το­λι­κό Μέ­τω­πο ε­να­ντί­ον της ΕΣ­ΣΔ.


Αυ­τή υ­πήρ­ξεν η συ­νει­σφο­ρά της Ελ­λά­δας στον κοι­νό Συμ­μα­χι­κόν Α­γώ­να για τη συ­ντρι­βή του Χί­τλερ και τη σω­τη­ρί­α της Αν­θρω­πό­τη­τας. Συμ­βο­λή κα­θο­ρι­στι­κή για την τε­λι­κή και χρο­νι­κή έκ­βα­ση του πο­λέ­μου.


Ό­λα αυ­τά έρ­χο­νται στο νου, μα­ζί μ’ έ­να ρί­γος θα­νά­του που δια­τρέ­χει α­κό­μα στα ό­νει­ρα της νύ­χτας, τους ε­πι­ζώ­ντες ε­κεί­νης της ε­πο­χής, τους α­γω­νι­στές της Ε­θνι­κής Α­ντί­στα­σης, που ε­πι­ζούν α­κό­μα κα­τά λά­θος, για­τί δεν τους άγ­γι­ξεν κα­τά­στη­θα το βό­λι του θα­νά­του.


Οι μνή­μες ό­μως ε­κεί­νης της ε­πο­χής, δεν εί­ναι μό­νο α­το­μι­κές. Κι ό­σο κι αν ε­πι­χεί­ρη­σαν πολ­λοί («φί­λοι» και ε­χθροί, «Έλ­λη­νες» και ξέ­νοι) να σβή­σουν αυ­τές τις μνή­μες, να τις α­γνο­ή­σουν, να τις δια­στρε­βλώ­σουν, να τις υ­πο­τι­μή­σουν και να τις μη­δε­νί­σουν, να τις ε­κτι­μή­σουν σαν έ­να τί­πο­τα μέ­σα στην αιω­νιό­τη­τα, οι μνή­μες αυ­τές ζουν. Ζουν για­τί α­νή­κουν πια στο έ­θνος.


Ό­λοι οι Έλ­λη­νες συμ­με­τεί­χαν στην Α­ντί­στα­ση. Γι’ αυ­τό η α­το­μι­κή α­ντί­στα­ση με­του­σιώ­θη­κε, με­ταλ­λά­χτη­κε κι έ­γι­νε Ε­θνι­κή Α­ντί­στα­ση.


Πά­μπολ­λες ορ­γα­νώ­σεις σχη­μα­τί­στη­καν για να εκ­φρά­σουν και να συ­ντο­νί­σουν τον α­γώ­να για τη σω­τη­ρί­α του Λα­ού και τη Λευ­τε­ριά της Πα­τρί­δας. Κα­νέ­νας δεν δι­καιού­ται και δε μπο­ρεί κιό­λας να μειώ­σει τη συ­νει­σφο­ρά και της πιο μι­κρής α­ντι­στα­σια­κής μο­νά­δας. Κα­νέ­νας ε­πί­σης δεν δι­καιού­ται και δε μπο­ρεί κιό­λας να πα­ρα­γνω­ρί­σει τον πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρό­λο που έ­παι­ξε το Ε­θνι­κό Α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό Μέ­τω­πο (Ε­ΑΜ) και τα κόμ­μα­τα που το δη­μιούρ­γη­σαν (Το ΚΚΕ, το ΣΚΕ, η ΕΛ­Δ και το Α­ΚΕ). Ό­λες, ό­μως, οι ορ­γα­νώ­σεις α­γω­νί­στη­καν για την α­ντί­στα­ση κα­τά του κα­τα­κτη­τή και γι’ αυ­τό δη­μιουρ­γή­θη­κε η Ε­θνι­κή Α­ντί­στα­ση. Το Ε­ΑΜ, η ΠΕ­ΑΝ, ο Ε­ΔΕΣ η ΕΚ­ΚΑ α­νή­κουν πια στο Έ­θνος, για­τί η προ­σφο­ρά τους υ­πήρ­ξε ε­θνι­κή.


***
Η ε­πο­ποι­ί­α της Ε­θνι­κής Α­ντί­στα­σης, θέ­λουν δεν το θέ­λουν με­ρι­κοί, α­πο­τε­λεί ε­θνι­κή μνή­μη. Κα­τα­γρά­φε­ται ως η πιο ση­μα­ντι­κή ε­θνι­κή ι­στο­ρι­κή ε­πο­χή, του 20ού αιώ­να. Οι μνή­μες, βέ­βαια, δεν α­να­πα­ρά­γο­νται. Θα α­πο­τε­λού­σε, ό­μως, ι­στο­ρι­κή α­φέ­λεια να δε­χτού­με πως οι ι­στο­ρι­κές μνή­μες εί­ναι ά­σχε­τες α­πό την ό­ποια φά­ση της ε­ξε­λι­κτι­κής πο­ρεί­ας ε­νός Έ­θνους.


Το ελ­λη­νι­κό Έ­θνος, το πιο μα­κραί­ω­νο στην ι­στο­ρί­α της Αν­θρω­πό­τη­τας (μό­νο το κι­νέ­ζι­κο Έ­θνος μας συ­να­γω­νί­ζε­ται, χω­ρίς να έ­χει και 400 χρό­νια σκλα­βιάς), ε­ξα­κο­λου­θεί να υ­πάρ­χει, ό­χι για­τί α­να­πα­ρά­γει τις ι­στο­ρι­κές του μνή­μες. Αλ­λά για­τί οι ι­στο­ρι­κές μνή­μες προ­σφέ­ρουν δη­μιουρ­γι­κή δύ­να­μη ε­θνι­κής αυ­το­γνω­σί­ας.


Ο Μα­ρα­θώ­νας, οι Θερ­μο­πύ­λες, η Σα­λα­μί­να α­πό­δει­ξη αυ­το­γνω­σί­ας για τη δυ­να­τό­τη­τα υ­πε­ρά­σπι­σης αν­θρω­πι­στι­κών ι­δε­ών, για ε­λευ­θε­ρί­α και δη­μο­κρα­τί­α, δεν α­να­πα­ρά­γο­νται. Δη­μιουρ­γούν, ό­μως, ε­θνι­κή συ­νεί­δη­ση, που χτί­ζει τα βά­θρα απ’ ό­που θα ε­ξορ­μή­σει και θα δη­μιουρ­γή­σει το έ­θνος των Ελ­λή­νων, το Σού­λι, το Μα­νιά­κι, το Με­σο­λόγ­γι, τα Ψα­ρά.


Παρ’ ό­λη τη μο­να­δι­κό­τη­τά τους, δεν με­τριού­νται με τα κοι­νά μέ­τρα και σταθ­μά οι Θερ­μο­πύ­λες και το Μα­νιά­κι. Δια­περ­νούν ό­μως τις συ­νει­δή­σεις των Ελ­λή­νων, ώ­στε να πο­λε­μά ο κά­θε γιος της Ελ­λά­δας «Στης ι­στο­ρί­ας το διά­σε­λο, όρ­θιος». (Νικ. Βρετ­τά­κος).


Η Ε­πα­νά­στα­ση του Ει­κο­σιέ­να, δε με­τριέ­ται με τα συ­νη­θι­σμέ­να μέ­τρα της λο­γι­κής, σκορ­πά ό­μως ρί­γη συ­γκί­νη­σης στη δη­μιουρ­γη­μέ­νη Ε­θνι­κή συ­νεί­δη­ση και συ­νε­παίρ­νει τους Έλ­λη­νες για ν’ α­νέ­βουν, μέ­σα α­πό τη φα­σι­στι­κή σκλα­βιά, ό­λες τις σκά­λες του ι­στο­ρι­κού χρό­νου ως την 28η Ο­κτω­βρί­ου 1940. Στην Πίν­δο, στα ο­χυ­ρά της Μα­κε­δο­νί­ας, στη Μά­χη της Κρή­της, στις δια­δη­λώ­σεις της Α­θή­νας, στο Σκο­πευ­τή­ριο της Και­σα­ρια­νής, στο Κά­στρο του Υ­μητ­τού, στα Κα­λά­βρυ­τα, στο Δί­στο­μο, στο Χορ­τιά­τη, στο Κομ­μέ­νο της Άρ­τας, στο Μο­νο­δέν­δρι της Σπάρ­της, στο Κούρ­νο­βο, στο Δο­ξά­το, στα Κερ­δέλ­λια, στο Α­μπε­λό­φυ­το, στο Δο­μέ­νι­κο, στις Λιγ­γιά­δες, στο…, στην α­τέ­λειω­τη σει­ρά των μαρ­τυ­ρι­κών πό­λε­ων, οι­κι­σμών και χω­ριών, σ' ό­λα τα ο­λο­καυ­τώ­μα­τα του α­γώ­να.

Η Ελ­λη­νι­κή Ε­θνι­κή Α­ντί­στα­ση ως α­νε­κτί­μη­το ι­στο­ρι­κό ο­ρό­ση­μο ε­πι­βε­βαιώ­νει την ε­θνι­κή ταυ­τό­τη­τα. Το 1940-1945 ως μια α­πό τις ι­στο­ρι­κές α­νατά­σεις του ελ­λη­νι­κού λα­ού α­πο­δει­κνύ­ει με τον πιο τρα­νό τρα­νό τρό­πο την Ε­θνι­κή Υ­πό­στα­ση.



Οι Έλ­λη­νες στην Ελ­λά­δα και ό­που γης με τη γεν­ναιό­τη­τά τους και τις α­μέ­τρη­τες πρά­ξεις αυ­το­θυ­σί­ας μαρ­τύ­ρη­σαν γι’ άλ­λη μια φο­ρά πως υ­πάρ­χουν ως Ε­θνι­κή Ο­ντό­τη­τα. Για­τί ό­πως εί­πε ο Μα­κρυ­γιάν­νης στους Μύ­λους τ’ Α­να­πλιού κι ε­πι­βε­βαί­ω­σαν κι ε­πι­κύ­ρω­σαν με την προ­σφο­ρά της ζω­ής τους οι δε­κά­δες χι­λιά­δες ε­κτε­λε­σμέ­νοι γιοι της Ελ­λά­δας, που πο­λε­μούν ο­λόρ­θοι στα διά­σε­λα της ι­στο­ρί­ας: «οι Έλ­λη­νες εί­ναι έ­τοι­μοι να πε­θά­νουν για τη λευ­τε­ριά τους».

*Από το αφιέρωμα "Αναζητώντας Ταυτότητα" του τ. 14-15 του Άρδην.

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Σκέψεις πιστού για την Εκκλησία

Δεν θέλω να κατηγορήσω κάποιον ούτε να κατακρίνω κανένα.Το παράπονό μου θα καταθέσω προς τους ανθρώπους κληρικούς και λαϊκούς,οι οποίοι με τη σταση τους απογοητεύουν όποιον δειλά προσπαθήσει να πλησιάσει την Εκκλησία.
Ο σημερινός νέος και νέα έχουν να αντιμετωπίσουν πάρα πολλά προβλήματα επιβίωσης..Σε μια εποχή που οι σαρκικές σχέσεις ξεκίνησαν πολύ νωρίς στη ζωή του.Σε μια εποχή που ή δεν πήγε καθόλου στην εκκλησία ή σταμάτησε στα δώδεκα.Γιατί; Διότι υπάρχουν άλλοι,ακόμη και οι παραπλανημένοι γονείς,φίλοι,διδάσκαλοι που τους δείχνουν άλλους θεούς.Αλλους δρόμους να ζήσουν τη ζωή τους οι οποίοι είναι περισότερο σημαντικοί.
Διότι τους οδηγούν στη δυνατότητα της επιβίωσης,στο γεγονός ότι ο μόνος δρόμος για να έχουν να φάνε αυτοί και τα παιδιά τους,για να αποκτήσουν σπίτι,αυτοκίνητο,σπουδές φροντιστήρια,καλή ποιότητα ζωής είναι ο ατομικός τους αγώνας,με ουμανιστικές αξίες βεβαίως ή και χωρίς αυτές.
Ο νέος άνθρωπος βιώνει το "ο σώζων εαυτόν σωθήτω".Ηζωή σήμερα είναι πόλεμος στη χειρότερη μορφή του διότι ο εχθρός είναι ο πλησίον.Ζητάς εργασία και σου την παίρνει ο πλησίον.Χρειάζεσαι φτηνό σπίτι και σου το παίρνει ο πλησίον.Θαυμάζεις το αυτοκίνητο και σου το παίρνει ο πλησίον.Οταν γυρίζεις κουρασμένος από τη δουλειά σου,θέλεις την ησυχία σου και σου την παίρνει ο πλησίον του διπλανού διαμερίσματος που θέλει να ακούσει μουσική,διότι ψάχνει και εκείνος διέξοδο στα δικά του αδιέξοδα.
Μπορώ να πω πολλά παραδείγματα όπου ο πλησίον είναι η δική σου ατυχία,εμπόδιο,φρένο,δυστυχία,πόλεμος σώμα με σώμα,όχι για σπουδαία πράγματα,μόνο για τα απεραίτητα της επιβίωσης.Ολοι οι πλησίον θέλουν να επωφεληθούν από σένα,να σε κοροϊδέψουν για να πάρουν ότι μπορούν περισσότερο.Ενας πόλεμος ο οποίος διαρκώς εντείνετε και γίνεται όλο και πιο σκληρός.Ολοι οι άλλοι θεοί,του πετάνε καραμελίτσες του ανθρώπου στο δρόμο του για να του κρατάνε τη γλύκα στο στόμα και να συνεχίζει ακάθεκτος προς αυτή την κατεύθυνση.
Αραγε αυτού του δυστυχισμένου ανθρώπου δεν του περνάει καθόλου από το μυαλό ο αληθινός θεός που από μικρός διδάχθηκε;Και βέβαια ναι ΑΛΛΑ!!! Αυτός ο θεός δεν μου δίνει να φάω.Δεν με βοηθάει όταν έχω εξετάσεις να μπω στο πανεπιστήμιο για μια καλύτερη ζωή κ.λ.π.Αυτός ο θεός είναι μίζερος.Θ'ελει να είμαι φτωχός,με παλιόρουχα ντυμένος,ατημέλητος.Δεν πρέπει να έχω σαρκικές σχέσεις και έτσι θα με διώξει ο-η σύντροφός μου ως ανίκανο,γραφικό,κομπλεξικό......Αυτή είναι η εικόνα που έχει μείνει στον σύγχρονο άνθρωπο από αυτά που διδάχτηκε στα παιδικά του χρόνια,για τον Αληθινό Θεό.
Ο ταλαίπωρος άνθρωπος συνεχίζει τον αγώνα επιβίωσης με αυτά που του δείχνουν σαν σωστά οι άλλοι θεοί που είπαμε και στη συνέχεια διαπιστώνει ότι ο αγώνας είναι άνισος πολύ σκληρός και για την πλειοψηφία πλέον δεν παλεύεται.Ολιγοι προχωρούν πατώντας επί των πτωμάτων τους.
Τότε έρχεται η εσωτερική κρίση.Σε άλλους νωρίτερα σε άλλους αργότερα.Γκρεμίζονται όλοι οι θεοί που τους υποσχόταν μια ανθρώπινη ζωή..Καταστρέφεται μέσα τους όλο το οικοδόμημη που με τόσο κόπο έχτισαν μέσα τους ως σωστό δρόμο ζωής.Τώρα τι κάνουμε;Θέλει ο άνθρωπος από κάπου να πιαστεί να σωθεί,να δημιουργήσει νέα ελπίδα για το μέλλον.Πρέπει να ζήσει! Βιώνει την απόρριψη,το αίσθημα της αποτυχίας και θέλει να βρει μια σανίδα να μην καταποντιστει.Να μπορέσει να υπάρξει έστω και ως αποτυχημένος.Και νάτοι πάλι νέοι θεοί.Ψυχολόγοι,ψυχίατροι,γιόγκα,εσωτερισμός,πολιτική κ.λ.π.διάφορα μαντριά που του λένε ότι τώρα εγώ θα σε σώσω.Δεν τον ρωτάνε εάν έχει σαρκικές σχέσεις,αν στον πόλεμο της ζωής του χρησιμοποίησε αθέμιτα μέσα,ούτε του ζητάνε πιστοποιητικό ηθικής.Και το σημαντικότερο είναι εκεί πρόθυμοι,κοντά του ανά πάσα στιγμή τους χρειαστεί.Ο ελεύθερος χρόνος του σύγχρονου ανθρώπου είναι ελάχιστος και αυτοί οι θεοί του κλείνουν ραντεβού συγκεκριμένο,να κλέψει λίγο χρόνο από τις μέριμνες της επιβίωσης και να πάει κοντά τους.Που να βρούμε τώρα το Θεό ή τον παπά;Που έχει γραφείο ο Θεός;Το γραφείο του Θεού μέσα τους δεν τους βοήθησε κανείς να το δουν,ίσως και οι ίδιοι δεν θέλησαν.
Ομως να δούμε λίγο.Οι άνθρωποι δεν έχουν πίστη στο Θεό;Ευτυχώς ναι.Εχουν και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό.Ποιό είναι τότε το πρόβλημα;Δεν ξέρουν και δεν μπορούν να την βάλουν στη ζωή τους.Δεν ξέρουν πως η πίστη τους στο Θεό θα τους βοηθήση να λύσουν τα προβλήματά τους.Να συνεχίσουν τον πόλεμο της ζωής με πίστη στο Θεό.
Τότε χτυπούν την πόρτα της Εκκλησίας.Αγιοι πατέρες όσο καλή πρόθεση να έχετε δεν καταφέρνετε να τους βοηθήσετε και να τους κρατήσετε κοντά σας.Ερχονται γεμάτοι μιζέρια από την αποτυχία τους και τους προσθέτετε κι άλλη.Ερχονται γεμάτοι κανόνες από την επιβίωση για να τους γαληνέψετε την ψυχή και τους προσθέτετε κι άλλους.Ψάχνουν ένα μέρος να πουν τα βάσανα και τις αμαρτίες που κουβαλούν να τους ξεκουράσετε και εσείς τους χειροτερεύετε με τις απαγορεύσεις σας.Είναι συντετριμένοι ψυχικά για όλα αυτά που έρχονται να ακουμπήσουν στην ποδιά σας και εσείς τους τιμωρείτε γιαυτό.
Δεχθείτε τον σημερινό άνθρωπο όπως είναι.Επιτρέψτε του να είναι κοντά σας με όλες του τις αμαρτίες χωρίς απαγορεύεται.Χωρίς πρέπει.Πρώτα δείξτε του πως ο Θεός ξεκουράζει τον άνθρωπο.Πως ο Θεός φορτώνεται τα βάρη τους.Πώς ο Θεός μπορεί να γίνει τρόπος ζωής και όχι στείρες απαγορεύσεις γιατί ο Θεός συγχωρεί αμέσως.Οι κληρικοί όχι και βάζουν μακρόχρονες τιμωρίες.Σέ έναν φορτωμένο γάϊδαρο έστω και αν έχει σκουπίδια στον ώμο του,δεν μπορείς να τον φορτώσεις άλλο έστω και αν το πρόσθετο βάρος είναι το φαγητό του.
Αγιοι πατέρες πρώτα αφαιρέσατε από το άχρηστο φόρτωμα της καθημερινότητας και μετά προσθέτετε το σωστό.Οχι με απαγορεύσεις αλλά με αγάπη και εξήγηση.Μην ζητάτε από τον άνθρωπο από την πρώτη φορά που σας πλησιάζει να έρχεται κάθε Κυριακή στην εκκλησία από τις επτά το πρωί να σταματήση τις σαρκικές σχέσεις κ.λ.π. Κανόνες σωστούς αλλά μόλις τα ακούει αυτά ο ταλαίπωρος άνθρωπος τον πιάνει απελπισία.Δώστε του το χρόνο και τη βοήθεια να νοιώσει σιγά σιγά την εσωτερική γαλήνη και μετά θα γίνουν αυτά που ζητάτε.Να είσαστε εκεί να του δίνετε τα πάντα όσα ο Χριστός προσέφερε προς χάρη του αμαρτωλού ανθρώπου.Μην κρίνετε και καταδικάζετε εσείς τον άνθρωπο και του επιβάλετε τιμωρίες πρίν ακόμη τον κρίνει ο Θεός.
Οι άγιοι γέροντες εξομολόγοι και πνευματικοί έζησαν πολλά χρόνια στη γαλήνη και την βιοποριστική ασφάλεια της εκκλησίας.Καμμία εμπειρία από την καθημερινότητα και τον πόλεμο που κάνει ο σημερινός άνθρωπος.Μην αρκείστε στην ανάλυση των Ευαγγελικών περικοπών τις Κυριακές.Γνώσεις έχει πολλές ο σημερινός άνθρωπος.Πως να τις κάνει μέρος της ζωής του δεν ξέρει.Μην του δίνετε την εντύπωση οτι και εσείς να τον ταλαιπωρησετε θέλετε.Ο δυστυχισμένος σύγχρονος άνθρωπος εκπέμπει μια κραυγή 'βοήθεια'.
Ο θεός αγαπάει,ο Θεός ξεκουράζει,ο Θεός συμπαραστέκεται,ο Θεός γαληνεύει,ο Θεός οδηγεί,ο Θεός δίνει τροφή,ο Θεός φροντίζει για τα πάντα.Γνωρίστε του αυτό το Θεό να τον κρατήση από το χέρι να περπατήσουν μαζί.Γνωρίστε του το πως και κυρίως το γιατί.
Οχι την επουράνια μετά θάνατον βασιλεία,αλλά την εν Θεώ επίγεια ζωή.

Ρίζου Χρυσούλα
Σοφοκλέους 138
Καλλιθέα 17672

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Αντιφωνητής στη Σύρο

Για το θρακικό σύμπτωμα της ελλαδικής παρακμής μίλησε το Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου ο κ.Κώστας Καραΐσκος,εκδότης της εφημερίδας Αντιφωνητής της Θράκης στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος ύστερα από πρόσκληση των φίλων της θρακικής εφημερίδας.Τη συζήτηση συντόνισε ο κ.Ανδρέας Ρίζος ο οποίους εξήγησε και τους λόγους για την πρόσκληση στη Σύρο του κ.Καραΐσκου και ο κ.Γιώργος Δρόσος,φιλόλογος,ανέπτυξε τους σκοπούς του υπό σύσταση συλλόγου.
Στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ομιλία του,όπως φάνηκε και από τις ερωτήσεις που υποβλήθηκαν από το ακροατήριο,ο κ.Καραΐσκος ανέλυσε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η περιοχή από τη δράση του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή ,ιδίως δε επεσήμανε την προσπάθεια να εκτουρκιστούν οι δύο από τις τρεις συνιστώσες της μουσουλμανικής μειονότητας,οι Πομάκοι και οι Ρομ,προσπάθεια που ανάγεται στην περίοδο της «ελληνοτουρκικής φιλίας με την εκδίωξη του Μουσταφά Σαμπρή Εφέντη ,ενός εχθρού του κεμαλικού κατεστημένου και αληθινού υπέρμαχου της φιλίας των δύο λαών. Παράλληλα,ανέδειξε τις βασικές επιδιώξεις της Τουρκίας στην περιοχή ,κατήγγειλε την αδιαφορία του ελληνικού κράτους για τα προβλήματα αυτά και εξήγησε τους λόγους που οδήγησαν τον ίδιο και μια ομάδα φίλων να προχωρήσουν στην έκδοση της εφημερίδας «Αντιφωνητής». Ο Κώστας διέλυσε πολλές ψευδαισθήσεις και φαντασιώσεις χωρίς να «θεωρητικολογεί»,όπως είπε και ο ίδιος. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο λόγος του με την πυκνότητα και τη μεστότητα κράτησε αδιάπτωτο το ενδιαφέρον των παρισταμένων.Οι ερωτήσεις από το κοινό ζωήρεψαν τη συζήτηση που ακολούθησε. Μετά το τέλος της εκδήλωσης προσφέρθηκαν εδέσματα και αναψυκτικά στους ακροατές από το σύλλογο «Οι φίλοι του Αντιφωνητή» που ευχαριστεί ιδιαίτερα την Ιερά Μητρόπολη Σύρου για την παραχώρηση της αίθουσας ,τα ΜΜΕ που κάλυψαν την εκδήλωση,τους εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης και υπόσχεται να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις της τοπικής κοινωνίας με νέες δραστηριότητες.
Κατά τ΄άλλα ,εμείς ως φίλοι του Αντιφωνητή ,πρέπει να καταγγείλουμε με τη σειρά μας την παρουσία του Γιώργου εξ Αλεξανδρουπόλεως που με το διαβρωτικό χιούμορ του και την ανυπομονησία του για φαγητό και τσίπουρο μάς ανάγκασε να πάρουμε πολλές θερμίδες και τον Τόλη από τη Λάρισα που,εκτός από το να φυλάει τους ελληνικούς αιθέρες, ,τραβούσε φωτογραφίες και λίγο κόντεψε να κάψει την φωτογραφική από την εκτυφλωτική λάμψη των ομιλητών(βασικά ο Δρόσος έχει την πιο λαμπερή παρουσία λόγω ομορφιάς ).Τα βασικά συμπεράσματα είναι λοιπόν ότι επρόκειτο για μια λαμπερή, επιτυχημένη ,σπάνια ,διδακτική και μοναδική βραδιά.

Και δε θέλω ου!!!

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Έκαψαν το γραφείο του Ρεσάλτο






Οι γνωστοί-άγνωστοι τραμπούκοι του γκεμπελικού παρακράτους χτύπησαν χθες καίγοντας τα γραφεία του περιοδικού Ρεσάλτο.Η επιδοτούμενη από το Σόρος και άλλους "χορηγούς" συμμορία 100 περίπου ταγματασφαλι(η)τών επέδραμε στα γραφεία του γνωστού περιοδικού της πατριωτικής αριστεράς.Οι απειλές τους είχαν εκτοξευθεί εδώ και καιρό μέσα από την ιστοσελίδα του κρατικοδίαιτου Ιndymedia


Δυστυχώς,τις πραγματοποίησαν στο ακέραιο με δολοφονική μανία.Ο εκδότης του περιοδικού Θύμιος Παπανικολάου ενοχλούσε το παρακράτος με τα κείμενά του για τους νταβατζήδες και τα ενεργούμενά τους στο χώρο των ΜΜΕ και αποκάλυπτε τη σαπίλα της μεταλλαγμένης Αριστεράς και της πατριδοκάπηλης Δεξιάς.Θύμιο,βάστα γερά!!!Η τρομοκρατία και ο φασισμός τους δεν περνούν!!!Δεν είμαστε λίγοι,είμαστε οι περισσότεροι που αγωνιούν γι΄αυτή την πατρίδα.

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

ο Ιερώνυμος κοντά στους μαθητές



Πρός τούς μαθητές καί τίς μαθήτριες τῶν Γυμνασίων καί Λυκείων μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἐνάρξεως τοῦ Νέου Σχολικοῦ ἔτους 2009-10 10/9/2009
Ἀγαπητά μου παιδιά,

Σε ἕνα σύγχρονο τραγούδι(1) ἀκοῦμε:

«Φυσάει κόντρα σέ ὁλάκερη γῆ

τ΄ἄγρια πετούμενα δέν βρίσκουν πηγή,

δέν ἀντέχω τῆς βολῆς τή σιγή...».

Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ἐνάντιοι ἄνεμοι κάθε λογῆς ἐμποδίζουν τήν ἀνάσα τοῦ ἀνθρώπου πού θέλει νά εἶναι ἐλεύθερος. Ἐπίσης δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου πού τό βόλεμα εἶναι ὁ ἐχθρός ὄχι μόνο τῶν νέων ἀνθρώπων ἀλλά κάθε ἀνθρώπου πού ἔχει ὄραμα. Σέ αὐτό τόν ἀγῶνα ὑπήρξαν πολλοί νικημένοι ἀλλά καί πολλοί νικητές.

Ἀνατέμνοντας τούς λόγους τῆς ἧττας ἀλλά καί τῆς νίκης τῶν ἀνθρώπων πού πάλαιψαν θά ἀνακαλύψουμε πολλά κοινά στοιχεῖα. Τό πρῶτο στοιχεῖο εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἀνθρώπινη φύση. Τό δεύτερο οὐσιαστικό εἶναι ἡ δυνατότητα καλλιέργειάς της. Καί τό τρίτο, τό ὄραμα καί ἡ θέληση γιά ὑπέρβαση.

Στήν ἐποχή μας, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά, ἔχετε τήν εὐλογία τῆς πρόσβασης στό ἀγαθό τῆς Παιδείας. Δυστυχῶς ὅμως οἱ ἐνάντιοι «ἄνεμοι» εἴτε διαστρεβλώνουν τήν παιδεία σέ ἀποκλειστική παροχή ἐπαγγελματικῆς ἐκπαίδευσης, εἴτε ἐμποδίζουν αὐτή τη δυνατότητα ὅπως συμβαίνει σέ πάρα πολλά παιδιά σέ ὅλόκληρο τόν πλανήτη.

Δέν εἶναι καθόλου σπάνιο φαινόμενο ἡ Παιδεία, να θυσιάζεται στό βωμό τῆς ἐξασφάλισης ἑνός ἀβέβαιου μέλλοντος. Ἡ θυσία αὐτή ὅμως ἔχει τίμημα τή σιωπή τῆς ἀμάθειας, τήν ἀδιαφορία γιά τόν ἄνθρωπο και τίς οὐσιαστικές ἀνάγκες του. Ἡ σιωπή, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ ποιητής, καταδικάζει τούς ἀνθρώπους νά μένουν «ἰδανικοί και ἀνάξιοι ἐραστές τῶν ἀπομακρυσμένων θαλασσῶν καί τῶν γαλάζιων πόντων» χωρίς νά σκίσουν ποτέ «τή θολή γραμμή τῶν ὁριζόντων» πού ζωγραφίζει ἡ ἀνατολή στό ξεκίνημα κάθε ἡμέρας.

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Μήν ἐνδώσετε στίς σειρῆνες τῆς ἐπιλεκτικῆς κατάρτισης, μή φοβηθεῖτε τήν ἀβεβαιότητα πού πλήττει τίς κοινωνίες μας, μή δειλιάσετε μπροστά στό ἐνδεχόμενο τῆς ἀποτυχίας, μή συρρικνώσετε τά ὄνειρά σας. Ἀντίθετα διψάστε γιά τήν ἀλήθεια. Ἀπλῶστε τά ὄνειρά σας. Ἀναζητήστε τήν οὐσία τῶν πραγμάτων. Δημιουργείστε τόν ἑαυτό σας.

Νά θυμάστε πάντοτε ὅτι:

«...Στά ἀγάλματα τῆς ἀγωνίας

Στίς ὑγρές σιωπές

Ὑπάρχει ἕνα πρόσωπο

Τόσο πολύ βγαλμένο ἀπό τά δάκρυα

Τόσο ἀκατανόητο

Τόσο ζεστό στό χέρι πού τοῦ γνέφει

Ἕνα ἄλλο πρόσωπο...»(2), τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.
Καλή καί εὐλογημένη χρονιά

Σημειώσεις

1. «Φυσάει κόντρα» , στίχοι Β.D Foxmoor, Μουσική Active Member

2. «Ὀδ. Ἐλύτη «Ἐλιγμός»

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

Η νέα κάρτα ασφαλίσεως ΑΜΚΑ

του Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη
Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου
Δημοσιεύουμε ένα εξαιρετικό και εμπεριστατωμένο κείμενο του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους που αναφέρεται στις νέες κάρτες ασφαλίσεως με τον ΑΜΚΑ (Αριθμό Μητρώου Κοινωνικής Ασφαλίσεως). Επειδή θεωρούμε ότι το κείμενο είναι άκρως ενδιαφέρον αν και μεγάλο το παραθέτουμε ολόκληρο και σας συστήνουμε να το διαβάσετε.
***
Αδελφοί μοναχοί εξ Αγίου Όρους και λαϊκοί αδελφοί εκ του κόσμου μας ερωτούν τί πρέπει να κάνουν με τις νέες κάρτες ασφαλίσεως, οι οποίες φέρουν τον ΑΜΚΑ (Αριθμό Μητρώου Κοινωνικής Ασφαλίσεως). Διερωτώνται αν πρέπει να τις παραλάβουν ή αν πρέπει να αρνηθούν την παραλαβή τους. Προβληματίζονται αν ο ΑΜΚΑ περιέχει τον αριθμό-σύμβολο του Αντιχρίστου, το 666, ή έστω αν με την παραλαβή του συμβάλλουν στην ολοκλήρωσι του «ηλεκτρονικού φακελλώματος» που θα διευκολύνη την μελλοντική επιβολή του Χαράγματος του Αντιχρίστου.
Το ζήτημα έχει δύο όψεις, για κάθε μία από τις οποίες έχουν δοθή ικανοποιητικές απαντήσεις από την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους κατά τα έτη 1987 και 1997, όταν είχε τεθή το ζήτημα εξ αφορμής του ΕΚΑΜ και της κυρώσεως της Συνθήκης Σένγκεν αντίστοιχα, και οι οποίες ισχύουν διαχρονικά.
Η πρώτη όψις του ζητήματος είναι ότι με τον ΑΜΚΑ πραγματοποιείται μία μορφή «ηλεκτρονικού φακελλώματος». Κάθε φυσικό πρόσωπο συνδέεται με έναν αριθμό που λέγεται ότι θα τον συνοδεύει σε όλη του την ζωή, θα τον χαρακτηρίζει σε όλες τις συναλλαγές, τις δικαιοπραξίες και σε όλες τις σχέσεις του με τις κρατικές υπηρεσίες. Για αυτή την πλευρά του θέματος η Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους είχε διακηρύξει:
«Θεωρεί ακόμη η Ιερά Κοινότης εύλογο την ανησυχία πολλών για τις συνέπειες που μπορεί να έχη στην ελευθερία και αξιοπρέπεια του ανθρώπου το ηλεκτρονικό φακέλλωμα» (Ανακοινωθέν ΕΔΙΣ Αυγούστου 1988).
«Το ηλεκτρονικόν αρχείον, του οποίου η δημιουργία εσχάτως προωθείται και με την εξαγγελθείσαν “ενιαίαν κάρταν ασφαλιζομένου”, είναι βέβαιον ότι θα ανοίξη την είσοδον εις μίαν πράγματι ‘Νέαν’ και εφιαλτικήν εποχήν» (Ανακοίνωσις Ιεράς Κοινότητος, 5/18 Μαρτίου 1993).
«Έχει γίνει πολύς λόγος για το δημοκρατικό έλλειμμα αυτής της σύμβασης [Συνθήκης Σένγκεν] … Με την Σύμβαση και το Σύστημα Πληροφοριών Σένγκεν διευκολύνεται η παραβίαση του προσωπικού απορρήτου και πλήττεται ουσιαστικά το τεκμήριο της αθωότητος του πολίτη… Επίσης δίνεται η δυνατότητα στους οικονομικά ισχυρούς που θα έχουν νόμιμη πρόσβαση στα προσωπικά δεδομένα των εργαζομένων να τους εκμεταλλεύονται ποικιλοτρόπως» (Ανακοίνωσις Ιεράς Κοινότητος, 11/24 Φεβρουαρίου 1997).
«Μία ενδεχομένη προσπάθεια εφαρμογής της Συμβάσεως του Σένγκεν στη χώρα μας, και μάλιστα με το αναγκαίο επακόλουθό της, την έκδοση ηλεκτρονικών ταυτοτήτων και τη χρήση του Ενιαίου Κωδικού Αριθμού Μητρώου (Ε.Κ.Α.Μ.), θα έχη ως φυσική συνέπεια να εύρη η Πολιτεία όλους ανεξαιρέτως τους Αγιορείτες αντιμέτωπους ως “αντιρρησίες συνειδήσεως”» (Ανακοίνωση ΕΔΙΣ 20.5/2.6.1997).
«Διακηρύττουμε άλλη μια φορά ότι το θεμελιώδες καθήκον της ομολογίας της πίστεως, αλλά και η πίστις στα όσα ο Παράκλητος παρέδωσε ως προφητεία στην Χριστιανική Εκκλησία, μας υποχρεώνουν να αρνηθούμε να παραλάβουμε κάθε είδος ηλεκτρονικού δελτίου με ΕΚΑΜ, ως προσβάλλοντος την ελευθερία του προσώπου και την χριστιανική μας συνείδησι» (Ανακοίνωσις ΕΔΙΣ 21.8/3.9.1997).
Οι προδιαγραφές του ΕΚΑΜ είχαν αναγκάσει και καταξιωμένους Γέροντες, όπως ο π. Παΐσιος και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, να αντιδράσουν με οξύτατο τρόπο. Ο π. Επιφάνιος μάλιστα έγραψε με πολλή αυστηρότητα για τις τότε υπό έκδοσιν νέες ταυτότητες: «ακόμη και αν έχουν μόνον τον ΕΚΑΜ, άνευ διασφαλίσεως των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του πολίτου, θα είπωμεν ΟΧΙ και πάλιν ΟΧΙ και μυριάκις ΟΧΙ εις τα νέα αυτά δελτία, οτιδήποτε και αν πρόκειται να αντιμετωπίσωμεν».
Ο ΕΚΑΜ δεν δόθηκε ποτέ. Προέκυψαν όμως οι νέες κάρτες ασφαλίσεως, οι οποίες φέρουν τον ΑΜΚΑ και μας προβληματίζουν. Αναμφίβολα, αυτός καθεαυτόν ο αριθμός δεν είναι κακός. Κάθε πολιτεία χρησιμοποιεί όλα τα δυνατά μέσα για να υπηρετήση, τους πολίτες της και να τους προφυλάξη από επικίνδυνους κακοποιούς. Θα ήταν παράλογη η απαίτησις να μη χρησιμοποιούνται τα νεώτερα τεχνολογικά μέσα για καλό σκοπό. Εν τούτοις η σύγχρονη τεχνολογία, ενώ σε μία ευνομούμενη πολιτεία προσφέρει θαυμαστές δυνατότητες εξυπηρετήσεως και προστασίας των πολιτών της, σε τυραννικά καθεστώτα παρέχει τρομακτικές δυνατότητες ελέγχου, παρακολουθήσεως και δυ-ναστεύσεως των ανθρώπων. Υπό την έννοια αυτή το «ηλεκτρονικό αρχείο», ενώ μπορεί να γίνη ευλογημένο εργαλείο στα χέρια τιμίων ανθρώπων για να υπηρετήσουν έντιμους πολίτες, στα χέρια επίδοξων τυράννων ή σε μη ευνομούμενες πολιτείες μπορεί να λειτουργήση ως επικίνδυνο εργαλείο.
Η εποχή μας δεν είναι η χειρότερη της Ιστορίας, αλλά οπωσδήποτε είναι μία από τις πιο δύσκολες. Τα κοινωνικά προβλήματα, όπως η ανεργία, η λαθρομετανάστευση, η διαφθορά, η αδιαφάνεια, η κατακόρυφη αύξησις της εγκληματικότητος, η παρανομία σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής κ.ά. δημιουργούν ανασφάλεια και αμηχανία. Οι έντιμοι πολίται διερωτώνται αν ο τόπος, στον οποίο μεγάλωσαν και ζουν, στήν Πατρίδα που με θυσίες μαρτύρων και ηρώων θεμελιώθηκαν οι πνευματικές και ηθικές αρχές του ευσεβούς λαού μας και η ελληνορθόδοξος παράδοσίς του, κυβερνάται ακόμη από τον νόμο του Θεού και το ευαγγελικό ήθος ή αν σκοτεινά κέντρα εξουσίας έχουν επιβάλει την επικυριαρχία τους σε όλες τις δομές του κοινωνικού, εθνικού και πνευματικού μας βίου και επαγγέλλωνται ένα αντιευαγγελικό ήθος, το ήθος της Νέας Εποχής του κοσμοκράτορος του σκότους του αιώνος τούτου. Καθημερινώς διαπιστώνουμε ότι γκρεμίζωνται και τα τελευταία πνευματικά και ηθικά ερείσματα, τα όποία η κοινωνία μας είχε θεμελιώσει με τον φόβο του Θεού και με πολύ πόνο και ήλπιζε ότι θα αποτελέσουν τα στηρίγματα των παιδιών της. Μέσα σε αυτό το κλίμα της αβεβαιότητος, της συγχύσεως και αμοραλισμού κάποιοι επαγγέλλονται και οικοδομούν τον «νέο άνθρωπο», τον άνθρωπο χωρίς πρόσωπο, χωρίς καρδιά, χωρίς ψυχή, χωρίς αγάπη, χωρίς αιώνια προοπτική, τον άνθρωπο που θα είναι ένας αριθμός ανάμεσα στά δισεκατομμύρια των αριθμών. Η αριθμοποίησις του ανθρωπίνου προσώπου, η απροσωποποίησίς του, είναι η ανομολόγητη αγωνία όσων διαθέτουν ακόμη μέσα τους πνευματικές αντιστάσεις.
Η αριθμοποίησις στην κοινωνική ασφάλισι μπορεί να έχη απρόβλεπτες και οδυνηρές συνέπειες για την αξιοπρέπεια των ασθενών και εμπεριστάτων συνανθρώπων μας. Μπορεί να σημάνη το τέλος της χριστιανικής αγάπης, της κοινωνικής αλληλεγγύης, στο όνομα της άνετης και γρήγορης εξυπηρετήσεώς των. Η ιδιωτικοποίησις των κοινωνικών υπηρεσιών (π.χ. της υγείας) σε ένα περιβάλλον, όπως το διαμορφώνει η παγκοσμιοποίηση, καταργεί το κράτος-πρόνοια. Η φιλανθρωπία στον τομέα της υγείας καθίσταται αδύνατη, καθώς η (απρόσωπη και αριθμοποιημένη πλέον) κοινωνία δεν θα νομιμοποιήται ούτε θα έχη την δυνατότητα να σήκωση, τα έξοδα από τις ανάγκες νοσηλείας και περιθάλψεως αναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας. Η υγεία άλλωστε είναι ευαίσθητο δεδομένο, το οποίο δεν πρέπει να παραχωρηθή στα αδιάκριτα μάτια τρίτων, και μάλιστα αγνώστων και απρόσωπων υπαλλήλων ενός απρόσωπου και ανάλγητου φορέως υγείας.
Δικαίως λοιπόν ανησυχούν για μία τέτοια κατάχρησι του ΑΜΚΑ οι εν τω κόσμω αδελφοί και πρέπει να απαιτήσουν με κάθε δημοκρατικό και νόμιμο τρόπο την διασφάλισι των ατομικών δικαιωμάτων και του απορρήτου της προσωπικής τους ζωής, το οποίο ευθέως καταστρατηγείται με την αριθμοποίησι. Ο ΑΜΚΑ θα μπορούσε ενδεχομένως να επιβληθή από την Πολιτεία για τον έλεγχο εκείνων που παρανομούν. Η κοσμική εξουσία κατά τον Απόστολο Παύλο, «ου γαρ εική την μάχαιραν φορεί. Θεού γαρ διάκονος εστίν, έκδικος εις οργήν τω το κακόν πράσσοντι» (Ρωμ. ιγ’ 4). Ποτέ όμως δεν θα έπρεπε ο ΑΜΚΑ να χορηγηθή για μία γενικευμένη αριθμοποίησι όλων ανεξαιρέτως των πολιτών, και μάλιστα με την συγκατάθεσί τους.
Η δεύτερη όψις του ζητήματος είναι η συσχέτισις του ΑΜΚΑ με τον αριθμό 666. Για αυτήν την πλευρά του ζητήματος η Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους είχε εύστοχα διακηρύξει:
«Συμμερίζεται η Ιερά Κοινότης την ευαισθησία των πιστών Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών, οι οποίοι επ’ ουδενί λόγω επιθυμούν να έχουν στην προσωπική τους ταυτότητα, που θα φέρουν πάντα μαζί τους, το σύμβολο-αριθμό του Αντιχρίστου, έστω και υπό την μορφή του γραμμικού συστήματος [...] Προειδοποιεί ακόμη η Ιερά Κοινότης ότι οι Αγιορείται Μοναχοί δεν θα δεχθούν να παραλάβουν τις νέες ταυτότητες, εφ’ όσον διαπιστωθή ότι φέρουν το 666» (Ανακοινωθέν ΕΔΙΣ Αυγούστου 1988).
Στο πλαίσιο αυτής της σαφέστατης τοποθετήσεως της Ιεράς Κοινότητος παρατηρούμε τα ακόλουθα:
Η διακήρυξις της Ιεράς Κοινότητος ισχύει και για τον ΑΜΚΑ. Εάν ο ΑΜΚΑ είχε τον αριθμό του Αντιχρίστου, δεν έπρεπε να τον δεχθή κανείς Ορθόδοξος Χριστιανός. Ο ΑΜΚΑ όμως είναι ένας αριθμός πού τυπώνεται στην κάρτα ασφαλίσεως με τον γραμμωτό κωδικό CODE 39, ο οποίος δεν σχετίζεται με τον αριθμό 666 και πολύ περισσότερο δεν είναι ο δυσώνυμος αυτός αριθμός. Τουλάχιστον στο σημείο αυτό η Πολιτεία σεβάσθηκε την ευαισθησία του ορθοδόξου λαού μας και δεν περιέλαβε στον ΑΜΚΑ τις προδιαγραφές του ΕΚΑΜ. Εάν συσχετίζουμε τον ΑΜΚΑ με τον αριθμό 666 και δημιουργούμε πανικό, επειδή δήθεν κάθε μορφή γραμμωτού κωδικού εμπεριέχει τον αριθμό του Αντιχρίστου, υπερβάλλουμε και δεν οικοδομούμε κανένα.
Από ποιμαντική πάντως άποψι θα ήταν άκαιρο να ζητήσουμε από τον καθέκαστα συνάνθρωπο μας, ο οποίος έχει λόγους να κινηθή μέσα στην σύγχρονη κοινωνία (θέματα υγείας, παιδείας, μετακινήσεως, δοσοληψιών κ.λπ.) χρησιμοποιώντας τον ΑΜΚΑ, να μη τον παράλαβη και να μπη σε δοκιμασίες.
Η παραλαβή του ΑΜΚΑ εν τούτοις δεν καταργεί την καλή ανησυχία μας, την οποία είχαμε τόσα χρόνια και αγωνισθήκαμε κατά του ΕΚΑΜ. Η καλή ανησυχία και τότε και τώρα έχει ουσιαστικό νόημα. Βεβαιώνει ότι τοποθε-τούμεθα σωστά έναντι της ελεύσεως του Αντιχρίστου. Δεν πανικοβαλλόμεθα, αλλά ούτε απαξιώνουμε την προφητεία. Ανέκαθεν οι Χριστιανοί περίμεναν τον Αντίχριστο και συνεδύαζαν την έλευσί του με δύσκολες για την Εκκλησία καταστάσεις, όπως την παρουσία διωκτών του Χριστιανισμού (Νέρων), την έμ-φάνισι και δράσι νέων αιρέσεων (αρειανισμός κ.λπ.), την επέλασι και επικρά-τησι αντιχρίστων δυναστών και τυραννικών καθεστώτων (Ισλάμ, Σταλινικός αθεϊσμός). Αυτές ήσαν οι προδρομικές καταστάσεις, για τις οποίες ο ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει: «και νυν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν. όθεν γινώσκομεν ότι εσχάτη ώρα εστίν» (Α’ Ιω. β’ 18). Ο Μέγας Βασίλειος, για να χρησιμοποιήσουμε ένα αυθεντικό παράδειγμα, ζώντας σε μία τέτοια δύσκολη περίοδο παροτρύνει τον εξόριστο Ορθόδοξο επίσκοπο Εδέσσης Βάρση, να υπομείνη καρτερικά την εξορία διότι θα περάση σύντομα, εκτός πια και αν είναι, συμπληρώνει, στα πρόθυρα ο καιρός του Αντιχρίστου, οπότε πρέπει να προσεύχεται να αποσόβηση ο Κύριος τις θλίψεις ή να τους διαφύλαξη άπταιστους εν μέσω των θλίψεων (Μεγ. Βασιλείου, Επιστολή 264).
Η καλή ανησυχία και το ενδιαφέρον των Χριστιανών, καθ’ όλες τίς περιόδους της εκκλησιαστικής Ιστορίας, για το ότι ο «αντίχριστος έρχεται» (Α’ Ιω. β’ 18), ήσαν απόλυτα δικαιολογημένα και είχαν την θεμελίωσί τους στον λόγο του Κυρίου, ότι «εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι τω ιδίω, εκείνον λή-ψεσθε» (Ιω. ε’ 43), και στην αποστολική παράδοσι (Ματθ. κδ’ 25, Μάρκ. ιγ’ 14, Β’ Θεσ. β’ 1-12, Α’ Ιω. β’ και δ’, Β’ Ιω. ε’, ζ’ 3). Η κατηχητική γραμματεία της αρχαίας Εκκλησίας μαρτυρεί ότι μεταξύ των βασικών διδασκαλιών προς τους νεοφώτιστους Χριστιανούς ήταν και η διδασκαλία περί της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου και περί της ελεύσεως του Αντιχρίστου (αγ. Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατήχησις 15η).
Συνέβησαν όμως ενίοτε παρανοήσεις των αγιογραφικών κειμένων, οι οποίες δημιούργησαν προβληματικές αντιδράσεις των πιστών. Καταστάσεις και γεγονότα πού θεωρήθηκαν σημεία παρουσίας του Αντιχρίστου έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, όπως το εξακισχιλιοοτό έτος από κτίσεως κόσμου (βλ. αγ. Ειρηναίου Λουγδούνου, Κατά Αιρέσεων, κεφ. 22 και 24) η πτώσις της Ρώμης, η κυριαρχία των Οθωμανών κ.λπ.) και ο Αντίχριστος δεν έχει κάνει ακόμη την εμφάνισί του. Γι’ αυτό, όπως γράφει ο άγιος Ιππόλυτος Ρώμης, «αναφανέντος γαρ αυτού δείξει ο καιρός το ζητούμενον» (Περί Χριστού και Αντιχρίστου, 49) και, όπως σημπληρώνει ο Ανδρέας Καισαρείας, «ο χρόνος αποκαλύψει και η πείρα τοις νήφουσι» (Ερμηνεία εις την Αποκόλυψιν, 38).
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι αν θα παραλάβουμε σε ένα δημόσιο έγγραφο έναν αριθμό, έστω μέσα σε ένα κλίμα ούτως ή άλλως προβληματικό και ενδεικτικό των «σημείων των καιρών», αλλά αν θα τον δεχθούμε ως σημείον προσκυνήσεως του Αντιχρίστου και ως Χάραγμά του, όταν αυτός ο ίδιος έλθη. Υπό την έννοια αυτή ο ΑΜΚΑ, ως αριθμός πού θα διευκόλυνε την Πολιτεία να επιτέλεση το καθήκον της έναντι των πολιτών, είναι ηθικώς και πνευματικώς ουδέτερη (έχουμε βεβαίως ήδη ειπεί ότι είναι προβληματική και επικίνδυνη η αριθμοποίησις στα χέρια τυραννικών καθεστώτων ή στο πλαίσιο της ηθικής ασυδοσίας της εποχής μας). Η παρουσία όμως του ΑΜΚΑ στην ζωή μας μας υπενθυμίζει το καθήκον μας και μπορεί να είναι το καλύτερο μήνυμα του Θεού σε όλους μας, να εντείνουμε την καθημερινή μας μετάνοια, να προσέχουμε τους εαυτούς μας «μήποτε βαρυνθώσιν ημών αι καρδίαι έν κραιπάλη και μέθη, και μερίμναις βιωτικαίς, και επιστή εφ’ ημάς αιφνίδιος η ημεέρα εκείνη, ως παγίς γαρ επελεύσεται επί πάντας τους καθήμενους επί πρόσωπον πάσης της γης» (πρβλ. Λουκ. κα’ 34-35). Εφ’ όσον έλάβαμε εντολή από τον Κύριο να προσέχουμε τα «σημεία των καιρών» (Ματθ. ιστ’ 3), και εφ’ όσον βλέπουμε ότι η παγκοσμιοποίηση σε πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό επίπεδο προχωρεί, η αποστασία από το θέλημα του Θεού αυξάνει, και ο πολύς κόσμος ζη σε μία αδιαφορία για την πνευματική ζωή, μπορούμε να ιδούμε τις καταστάσεις αυτές ως «σημεία των καιρών» και να καλλιεργήσουμε την πίστι μας, την μετάνοια μας, την αγάπη μας προς τον Κύριο, και το μαρτυρικό μας φρόνημα. Έτσι θα μπορέσουμε να ετοιμασθούμε για να αντιμετωπίσουμε την πλάνη του Αντιχρίστου, αν πρόκειται να έλθη στις ήμερες μας «ίνα κατισχύσωμεν εκφυγείν ταύτα πάντα τα μέλλοντα γίνεσθαι [τον κατα-τρεγμό του εναντίον της Εκκλησίας], και σταθήναι έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου» (πρβλ. Λουκ. κα’ 36) με ελπίδα στην αιώνια ζωή μαζί Του στην Βασιλεία του Πατρός.
Αυτήν την στάσι, η οποία χαρακτηρίζεται από πίστι, ελπίδα και αγάπη, η οποία «έξω βάλλει τον φόβον» (Α’ Ιω. δ’ 18), είχε συστήσει και η Ιερά Κοι-νότης του Αγίου Όρους με την ακόλουθη διακήρυξι: «Συμμεριζόμενοι την ανησυχία του ευσεβούς πληρώματος της Εκκλησίας συντασσόμεθα με το πνεύμα των προσφάτων ανακοινώσεων της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης και πολλών Ιερών Μητροπόλεων και Ιερών Μονών [...]. Η εκπλήρωσις του θεμελιώδους καθήκοντος της ομολογίας της πίστεως μας προς τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν δεν μπορεί να συμβαδίζει με ένα πνεύμα ταραχής και πανικού, το οποίο, αν μή τι άλλο, προδίδει έλλειψι πίστεως και απουσία της βεβαιούσης χάριτος εκ της καρδίας. Η εμβάθυνσις στα σημεία των καιρών και η διαπίστωσις της εγγύτητος των εσχάτων δημιουργεί μια καλή ανησυχία, αποτέλεσμα της οποίας είναι η προσπάθεια για πληρέστερη μετάνοια, ο αποφασιστικώτερος αγών για την υπερνίκησι των θανατούντων ημάς παθών και η καλύτερη προετοιμασία για την είσοδό μας στην Βασιλεία του Εσφαγμένου Αρνίου» (Ανακοίνωσις ΕΔΙΣ 21.8/3.9.1997).
Αυτή η στάσις μας είναι χρέος αγάπης απέναντι στους εν Αγίω Όρει και εν τω κόσμω αδελφούς μας, οι οποίοι μας ερωτούν για τον ΑΜΚΑ.
Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους
Αρχιμ. Γεώργιος και οι συν εμοί εν Χριστώ αδελφοί
Έν Αγίω Όρει τη 3η Αυγούστου 2009

Σάββατο 15 Αυγούστου 2009

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ






«…Αν ο θάνατος των οσίων είναι τίμιος και η μνήμη δικαίου συνοδεύεται από εγκώμια, πόσο μάλλον τη μνήμη της αγίας των αγίων, δια της οποίας επέρχεται όλη η αγιότης στους αγίους, δηλαδή τη μνήμη της αειπάρθενης και Θεομήτορος, πρέπει να την επιτελούμε με τις μεγαλύτερες ευφημίες.
Αυτό πράττουμε εορτάζοντας την επέτειο της αγίας κοιμήσεως ή μεταστάσεώς της, που αν και με αυτή είναι λίγο κατώτερη από τους αγγέλους, όμως ξεπέρασε σε ασύγκριτο βαθμό και τους αγγέλους και τους αρχαγγέλους και όλες τις υπερκόσμιες δυνάμεις δια της εγγύτητός της προς τον Θεό και δια των από παλαιά γραμμένων και πραγματοποιημένων σ' αυτή θαυμασίων.
Ο θάνατός της είναι ζωηφόρος, μεταβαίνοντας σε ουράνια και αθάνατο ζωή, και η μνήμη τούτου είναι χαρμόσυνη εορτή και παγκόσμια πανήγυρις, που όχι μόνο ανανεώνει τη μνήμη των θαυμασίων της Θεομήτορος, αλλά και προσθέτει τη κοινή και παράδοξη συνάθροιση των ιερών Αποστόλων από κάθε μέρος της γης για την πανίερη κηδεία της, με θεολήπτους ύμνους, με τις αγγελικές επιστασίες και χοροστασίες και λειτουργίες γι΄ αυτήν.
Οι Απόστολοι προπέμπουν, ακολουθούν, συμπράττουν, αποκρούουν, αμύνονται και συνεργούν με όλη τη δύναμη μαζί με εκείνους που εγκωμιάζουν το ζωαρχικό και θεοδόχο εκείνο σώμα, το σωστικό φάρμακο του γένους μας, το σεμνολόγημα όλης της κτίσεως.
Ενώ ο ίδιος ο Κύριος Σαβαώθ και Υιός αυτής της αειπάρθενης, είναι αοράτως παρών και αποδίδει στη μητέρα την εξόδιο τιμή. Σε αυτού τα χέρια εναπέθεσε και το θεοφόρο πνεύμα, δια του οποίου έπειτα από λίγο μεταθέτει και το συζυγικό προς εκείνο σώμα σε χώρο αείζωο και ουράνιο.
Διότι μόνο αυτή, ευρισκομένη ανάμεσα στο Θεό και σ' ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, τον μεν Θεό κατέστησε υιόν ανθρώπου, τους δε ανθρώπους έκανε υιούς Θεού, ουρανώσασα τη γη και θεώσασα το γένος. Και μόνο αυτή από όλες τις γυναίκες αναδείχθηκε μητέρα του Θεού εκ φύσεως πάνω από κάθε φύση. Υπήρξε βασίλισσα κάθε εγκοσμίου και υπερκοσμίου κτίσματος.
Τώρα έχοντας και τον ουρανό κατάλληλο κατοικητήριο, ως ταιριαστό της βασίλειο, στον οποίο μετατέθηκε σήμερα από τη γη, στάθηκε και στα δεξιά του παμβασιλέως με διάχρυσο ιματισμό ντυμένη και στολισμένη, όπως λέγει ο προφήτης. (Ψαλμ. 44,11). Διάχρυσο ιματισμό, που σημαίνει στολισμένη με τις παντοειδείς αρετές. Διότι μόνο αυτή κατέχει τώρα μαζί με το θεοδόξαστο σώμα και με τον Υιό, τον ουράνιο χώρο. Δεν μπορούσε πραγματικά γη και τάφος και θάνατος να κρατεί έως το τέλος το ζωαρχικό και θεοδόχο σώμα της και αγαπητό ενδιαίτημα ουρανού και του ουρανού των ουρανών.
Αποδεικτικό για τους μαθητές στοιχείο περί της αναστάσεώς της από τους νεκρούς γίνονται τα σινδόνια και τα εντάφια, που μόνα απέμειναν στο τάφο και βρέθηκαν από εκείνους που ήλθαν να την ζητήσουν, όπως συνέβηκε προηγούμενα με τον Υιό και δεσπότη. Δεν χρειάσθηκε να μείνει και αυτή επίσης για λίγο πάνω στη γη, όπως ο Υιός της και Θεός, γι' αυτό αναλήφθηκε αμέσως προς τον υπερουράνιο χώρο από τον τάφο.
Με την ανάληψή της η Θεομήτορ συνήψε τα κάτω με τα άνω και περιέλαβε το πάν με τα γύρω της θαυμάσια, ώστε και το ότι είναι ελαττωμένη πολύ λίγο από τους αγγέλους, γευόμενη το θάνατο, αυξάνει τη υπεροχή της σε όλα . Και έτσι είναι η μόνη από όλους τους αιώνες και από όλους τους αρίστους που διαιτάται με το σώμα στον ουρανό μαζί με τον Υιό και Θεό.

Η Θεομήτωρ είναι ο τόπος όλων των χαρίτων και πλήρωμα κάθε καλοκαγαθίας και εικόνα κάθε αγαθού και κάθε χρηστότητος, αφού είναι η μόνη που αξιώθηκε όλα μαζί τα χαρίσματα του Πνεύματος και μάλιστα η μόνη που έλαβε παράδοξα στα σπλάχνα της εκείνον στον οποίο βρίσκονται οι θησαυροί όλων των χαρισμάτων. Τώρα δε με το θάνατό της προχώρησε από εδώ προς την αθανασία και δίκαια μετέστη και είναι συγκάτοικος με τον Υιό στα υπερουράνια σκηνώματα και από εκεί επιστατεί με τις ακοίμητες προς αυτόν πρεσβείες εξιλεώνοντας αυτόν προς όλους μας.
Είναι τόσο πολύ πλησιέστερη από τους πλησιάζοντας το Θεό, όχι μόνο από τους ανθρώπους, αλλά και από αυτές τις αγγελικές ιεραρχίες. «Τα Σεραφίμ στέκονταν γύρω του» (Ησαϊας 6,2) και ο Δαβίδ λέγει: «παρέστη η βασίλισσα στα δεξιά σου».
Βλέπετε τη διαφορά της στάσεως; Από αυτή μπορείτε να καταλάβετε και τη διαφορά της, κατά την αξία της τάξεως. Διότι τα Σεραφείμ ήταν γύρω από το Θεό, πλησίον δε στον ίδιο μόνο η βασίλισσα και μάλιστα στα δεξιά του. Όπου κάθισε ο Χριστός στον ουρανό, δηλαδή στα δεξιά της μεγαλωσύνης, εκεί στέκεται και αυτή τώρα που ανέβηκε από τη γη στον ουρανό.
Ποιός δεν γνωρίζει ότι η Παρθενομήτωρ είναι εκείνη η βάτος που ήταν αναμμένη αλλά δεν καταφλεγόταν. (Ψαλμ.44,19) Και αυτή η λαβίδα, που πήρε το Σεραφίμ, τον άνθρακα από το θυσιαστήριο, που συνέλαβε δηλαδή απυρπολήτως το θείο πυρ και κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να έλθει προς το Θεό. Επομένως μόνη αυτή είναι μεθόριο της κτιστής και της άκτιστης φύσεως.
Ποιός θα αγαπούσε το Υιό και Θεό περισσότερο από τη μητέρα, η οποία όχι μόνο μονογενή τον γέννησε, αλλά και μόνη της αυτή χωρίς ανδρική ένωση, ώστε να είναι το φίλτρο διπλάσιο.
Όπως λοιπόν, αφού μόνο δι' αυτής επεδήμησε προς εμάς, φανερώθηκε και συναναστράφηκε με τους ανθρώπους, ενώ πρίν ήταν αθέατος, έτσι και στον μελλοντικό ατελεύτητο αιώνα κάθε πρόοδος και αποκάλυψη μυστηρίων χωρίς αυτήν θα είναι αδύνατος.
Δια μέσου της Θεομήτορος θα υμνούν το Θεό γιατί αυτή είναι η αιτία, η προστάτης και πρόξενος των αιωνίων. Αυτή είναι θέμα των προφητών, αρχή των Αποστόλων, εδραίωμα των μαρτύρων, κρηπίς των διδασκάλων, η ρίζα των απορρήτων αγαθών, η κορυφή και τελείωση κάθε αγίου.
Ω Παρθένε θεία και τώρα ουρανία, πως να περιγράψω όλα σου τα προσόντα; Πως να σε δοξάσω, το θησαυρό της δόξας; Εσένα και η μνήμη μόνο αγιάζει αυτόν που την χρησιμοποιεί.
Μετάδωσε πλούσια λοιπόν τα χαρίσματά σου στο λαό σου, Δέσποινα, δώσε τη λύση των δεινών μας, μετάτρεψε όλα προς το καλύτερο με τη δύναμή σου, δίδοντας τη χάρη σου για να δοξάζουμε το προαιώνιο Λόγο που σαρκώθηκε από σένα γα μας μαζί με τον άναρχο Πατέρα και το ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους ατελευτήτους αιώνες. Γένοιτο...».
(απόσπασμα από τις Πατερικές εκδόσεις«Γρηγόριος ο Παλαμάς», τόμος 10ος)

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009

Η Αριστερά σήμερα στην Ελλάδα

Μια απόπειρα περιγραφής.
Γράφει ο Γιώργος Δρόσος
Πολύ συχνά τα ολοκληρωτικά καθεστώτα μέσα από τους μηχανισμούς προπαγάνδας και χειραγώγησης της κοινής γνώμης χρησιμοποιούν έννοιες και όρους με θετικό σημασιολογικό φορτίο έτσι,ώστε να φθείρονται τόσο πολύ από την πολυκαιρισμένη μεταχείριση στις σκοτεινές ατραπούς της καλοκαθισμένης εξουσίας και στο τέλος να μεταλλάσσονται σε απαραίτητα ανταλλακτικά για την άψογη λειτουργία του Συστήματος.Μια από αυτές τις έννοιες είναι η «ιερή αγελάδα»της Αριστεράς.Μια Αριστερά την οποία επιδεικνύουν σαν έπαθλο και πίσω από την οποία κρύβονται σήμερα αρκετά «ιδιοτελή καθάρματα» σαν αυτά που αναζητούσαν οι Ναζί στις κατεχόμενες χώρες κατά τη διάρκεια του Β΄παγκοσμίου πολέμου.Μια Αριστερά δηλαδή ελεγχόμενη σε επίπεδο ηγεσίας από την υπερατλαντική δύναμη και τους ντόπιους συνεργάτες της και στερημένη από κάθε ίχνος πρωτοτυπίας και λαϊκής αποδοχής.Και τα γράφω αυτά με πόνο ψυχής,όταν στήριζα επανειλημμένως στις εκλογές αυτή την παράταξη εδώ και χρόνια ελπίζοντας όχι τόσο στην κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματος όσο στην αντίσταση στην επελαύνουσα βαρβαρότητα της παγκόσμιας πολιτιστικής μονοχρωμίας.Και το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και τώρα τρέφω κάποιες ελπίδες για αυτή την Αριστερά τη χιλιομπαλωμένη σαν αντίβαρο στη μέγκενη της παγκοσμιοποίησης.
Βέβαια, οι κατηγορίες που διατυπώνω πρέπει να είναι στοιχειοθετημένες,αλλιώς εύκολα θα καταπέσουν στο λαϊκό δικαστήριο της αμείλικτης κριτικής. Εξηγούμαι:Συμβιβάζεται με την ιδεολογία της Αριστεράς η υποταγή στα κελεύσματα των Η.Π.Α σε θέματα εξωτερικής πολιτικής,όπως η συναίνεση στο σχέδιο Ανάν από τον ΣΥΝ στην Ελλάδα και το ΑΚΕΛ στην Κύπρο,όταν ενδεχόμενη εφαρμογή του θα σήμαινε τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την πρόσδεσή της στο άρμα της Τουρκίας,της Αγγλίας και της Αμερικής;Πώς δηλαδή συνάδει το αγαθό της εθνικής ανεξαρτησίας με τις διεθνιστικές κωλοτούμπες περί κατάργησης των συνόρων και ειρήνης,όταν τα κατοχικά στρατεύματα δεν απομακρύνονται;Και πώς το ΚΚΕ τολμά να στηρίζει στην Κύπρο μια κυβέρνηση «αριστερή»που συνδιαλέγεται με τους κατακτητές προωθώντας τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών με την ίδρυση ενός κράτους-μαριονέττας;Βέβαια,θα πει κανείς ότι και οι δεξιές κυβερνήσεις συζητούν με τους κατακτητές και προωθούν τις ίδιες λύσεις,αλλά και αυτό είναι ένα άλλο πολύ μεγάλο θέμα που πρέπει να συζητηθεί.Το επισημαίνω,διότι δεν ταυτίζω την Αριστερά με το «Κακό» και την Δεξιά με το «Καλό» και το αντίστροφο,αλλά προσπαθώ να ανιχνεύσω τις παθογένειες της πρώτης στην Ελλάδα με τα ελάχιστα διανοητικά και θεωρητικά εφόδια που διαθέτω.
Ας δούμε και ένα άλλο μείζον πρόβλημα της Ελλάδας,την λαθρομετανάστευση.Αναρωτιέμαι αν και κατά πόσον η εισβολή χιλιάδων αλλοδαπών θα βοηθήσει τόσο αυτούς όσο και εμάς.Ο Μαρξ γράφει: «Σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών από τους εργοδότες είναι η διαιώνιση της σκλαβιάς» Μήπως ο Κάρολος ήταν ρατσιστής;Γιατί το γράφει αυτό;Μήπως, επειδή οι μισθοί τόσο των ντόπιων όσο και των ξένων σε μια χώρα θα παίρνουν την κατιούσα με αποτέλεσμα οι εξαθλιωμένοι να είναι ακόμη περισσότεροι;Αλήθεια,πώς ηχούν αυτά στα αυτιά των ηγετών της Αριστεράς και γιατί μια τόσο αυτονόητη αλήθεια στιγματίζεται ως ρατσισμός και φασισμός ,όταν την ίδια στιγμή οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές καταγγέλλουν τη χώρα μας μέσα από τα Παρατηρητήρια των Συμφωνίων του Σόρος,λάθος του Ελσίνκι, κάθε φορά που συμβαίνει κάτι με τους μετανάστες; Και πώς αντιμετωπίζουν οι ίδιοι καθοδηγητές τον δεξιό υπουργό κ.Παυλόπουλο που ζητά την απόδοση ελληνικής ιθαγένειας σε ξένους και που επιδοτείται από την Ε.Ε για κάθε ξένο που εισέρχεται παράνομα στην Ελλάδα;Γιατί η Δεξιά συμπλέει μαζί τους;Περίεργες δεν είναι αυτές οι εκλεκτικές συγγένειες;Δεν ξενίζει η συμπεριφορά του αυτόκλητου προστάτη των λαθρομεταναστών κ.Κούρκουλα την άδεια του οποίου έπρεπε να πάρει ο κ.Χαρδαβέλλας,για να μπει στο κτήριο του παλιού Εφετείου Αθηνών για τις ανάγκες της τηλεοπτικής εκπομπής του .Ο κ.Κούρκουλας είναι απλώς μέλος της εξωκοινοβουλευτικής οργάνωσης ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του σωματείου «Απελάστε τον ρατσισμό».Άρα, ως άλλος Πάπας δικαιούται να εγκρίνει ή όχι την είσοδο του δημοσιογράφου και του νομάρχη Αθηνών κ.Σγουρού.
Το θέμα δεν είναι τι κάνει ο Κουρκούλας ή ο όποιος σατραπίσκος γουστάρει να επιβάλλει το δίκαιο της ζούγκλας καταπατώντας το άσυλο στο πανεπιστήμιο και δέρνοντας καθηγητές,όπως τον Γιάννη Πανούση,στην περίπτωση του οποίου ανησυχητικό ήταν το φαινόμενο της χλιαρής αντίδρασης από τον ίδιο ,λες και έφταιγε, γεγονός αποκαλυπτικό της απροκάλυπτης ιδεολογικής τρομοκρατίας προς κάθε «αντιφρονούντα».Το θέμα είναι, γιατί όλοι αυτοί τυγχάνουν μιας σκανδαλώδους ασυλίας ,ενώ οποιοσδήποτε άλλος «ανώνυμος» θα συλλαμβανόταν.Έτσι με τη βοήθεια παρακρατικών και κρατικών μηχανισμών,όπως το Ιντυμήντια που στηρίζεται από τον ΟΤΕ και το ΕΜΠ, έχει στηθεί ένα «αριστερό» παρακράτος που δέρνει,καταστρέφει,εκτελεί
[i].Μόνο ο Κοτζαμάνης και ο Εμμανουηλίδης τους ανταγωνίζονται σε βαρβαρότητα και δολοφονική μανία. Δυστυχώς, ο εξοβελισμός της λογικής και η καταπάτηση των νόμων βολεύουν κάποιους.Από τη μια μεριά,τα αριστερά μορφώματα που θέλουν να δείξουν τη «βαρβαρότητα των κατασταλτικών μηχανισμών» και από την άλλη η ακροδεξιά προπαγάνδα που επισείοντας τον κίνδυνο της «εθνικής ασφάλειας» στρέφει στα δεξιά χιλιάδες πολίτες επειδή αγανακτούν με την έλλειψη επαρκούς αστυνόμευσης.Το ένα χέρι νίβει τ’άλλο και τα δύο το πρόσωπο για το δρόμο προς τον Μεγάλο Αδελφό του Όργουελ που ανοίγει διάπλατα.
Και η Αριστερά;
Η μεγάλη απούσα από το πολιτικό προσκήνιο κωφεύει στα απεγνωσμένα μηνύματα των ψηφοφόρων της έχοντας αποφασίσει να αυτοκτονήσει.Θα ήταν αντιδραστικό αν ο λόγος της εξέφραζε την αγωνία του λαού για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη,όπως το ΕΑΜ στην κατοχή και όχι να μέμφεται τον ανύπαρκτο ελληνικό εθνικισμό,όπως ο κ.Νάσος Θεοδωρίδης στην Αυγή,για την κυπριακή τραγωδία, μιας και «Η προσδοκώμενη προσάρτηση της Κύπρου στην Ελλάδα αποτελούσε ανέκαθεν μέρος του οράματος της Μεγάλης Ιδέας, η σταδιακή πραγματοποίηση του οποίου είχε ως αποτέλεσμα, από τη σύσταση του ελληνικού κράτους το 1830, να επεκταθεί η Ελλάδα 8 φορές, αυξάνοντας τα εδάφη της κατά 278% σε βάρος της Τουρκίας»;Θα ήταν λαϊκίστικη αν ζητούσε το κλείσιμο των συνόρων με τα Σκόπια,όπως ζήτησε ο Μίκης Θεοδωράκης και όχι να πριμοδοτεί τον κάθε Γκρουέφσκι με την εμμονή σε σύνθετη ονομασία για τα Σκόπια;
Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε θλιβερές διαπιστώσεις για το παρόν και το μέλλον της Αριστεράς,αλλά προπάντων για το μέλλον της Ελλάδας.Σήμερα τα συμφέροντα που στηρίζουν την Αριστερά ,δηλαδή οι μηχανισμοί εξουσίας στα ΜΜΕ,η διανόηση και μια όχι και τόσο ευκαταφρόνητη μερίδα του ελληνικού κεφαλαίο(Αλαφούζος,Τεγόπουλος,Λαμπράκης,εσχάτως η Αγγελοπούλου με το ροζ πείραμα του Ελεύθερου Τύπου) θέλουν να φτιάξουν μια εύπεπτη σούπα ,για να αναχαιτιστεί εύκολα κάθε αντίσταση στη ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ. Οι μεσάζοντές τους στα ΜΜΕ δηλητηριάζουν την ελληνική κοινωνία με τα νεφελώδη ιδεολογήματα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων»,του «αντιρατσισμού» και του «αντιεθνικισμού» και αντιμετωπίζουν κάθε αμφισβήτηση στη μεταφυσική τους πραμάτεια με συκοφαντία και ιδεολογική τρομοκρατία.Είναι δε τόσο ολοκληρωτική η εμμονή στα ιδεολογήματα που πλασάρουν,ώστε αναρωτιέται κανείς αν μιλά με σκεπτόμενους πολίτες ή με ανθρώπους που επιδιώκουν «καθαρές λύσεις».Το πρόβλημα όμως δεν εντοπίζεται μόνο σ΄αυτούς.
Συνομιλώντας με πολίτες που έχουν «αριστερά» πιστεύω,έτσι ,όπως αυτοί τα εννοούν, διαπιστώνω ότι, αν όχι όλοι ,τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος που δεν έχει προσωπικό όφελος από την Αριστερά(προγράμματα της Ε.Ε και συνεργασία με τους ποικιλόχρωμους άρχοντες,επιδότηση στις Μ.Κ.Ο που ιδρύουν με πακτωλό χρημάτων
[1], κατάληψη νευραλγικών θέσεων στον κρατικό μηχανισμό,ασυλία σε περιπτώσεις καταπάτησης του νόμου) γαντζώνονται από την αριστερή ταυτότητα που έχουν διαμορφώσει και προσδίδουν σε αυτή χαρακτηριστικά «ανωτερότητας»,τρόπον τινά ,πολιτικής και δευτερευόντως πολιτιστικής η αμφισβήτηση της οποίας συνιστά έγκλημα ανάλογο της αμφισβήτησης του παπικού πρωτείου.Πολύ συχνά διαπιστώνει κανείς ότι δεν γίνανε αριστεροί,γιατί αγαπούν μια ιδεολογία και προτάσσουν πνεύμα θυσίας και αλληλεγγύης,αλλά γιατί μισούν την Ελλάδα,την Ορθοδοξία ,την παράδοσή μας και τον πολιτισμό μας.Μέσα από μια πολιτική ταυτότητα εκτονώνουν την καταπιεσμένη επιθετικότητά τους και το μίσος τους.Η αυτοδικαίωση τούς οδηγεί στον σκοπό που αγιάζει τα μέσα,αφού αυτοί ξέρουν και έχουν δίκιο σ΄όλα και πως δεν πειράζει αν εκμεταλλεύονται τους άλλους ,αφού ο επικείμενος παράδεισος του προλεταριάτου θα δώσει διέξοδο στα αδιέξοδά τους,τα υπαρξιακά,τα οικονομικά,τα προσωπικά.Η ιδεολογική τύφλωση δεν επιτρέπει την αμφισβήτηση,γιατί θα καταρρεύσει το είδωλο που δομήσαμε. Καθαρή μεταφυσική λοιπόν και εσχατολογία γι΄αυτούς που επικρίνουν έντονα τις θρησκείες!!!! Τα ίδια βέβαια ισχύουν και για τους οπαδούς οποιασδήποτε άλλης πολιτικής ομάδας ή θρησκείας ή φυλής με θεωρητική καθαρότητα και δογματισμό.
Να λοιπόν, γιατί ο κόσμος έστρεψε την πλάτη του στις ευρωεκλογές στα αριστερά κόμματα που είναι ο μεγάλος χαμένος και η αποκαθήλωση των οποίων από το πολιτικό σκηνικό θα γίνει πολύ πιο σύντομα από ό,τι η κατάρρευση του δικομματισμού.Διότι εδώ και χρόνια ο κόσμος συνειδητοποιεί ότι το δίλημμα Δεξιά ή Αριστερά είναι ψευδεπίγραφο και πως η αντιπαράθεση δεν αφορά την ιδεολογία, αλλά την πίτα από το πολιτικό και οικονομικό αλισβερίσι σε συνδυασμό με τα προβλήματα συμπεριφοράς που περιέγραψα παραπάνω.Πώς μπορεί να εμπιστευτεί κανείς τον Αλαβάνο ,όταν η θεματική του περιορίζεται στη λαθρομετανάστευση και τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων τη στιγμή που το Αιγαίο «βράζει» από τις βόλτες των τουρκικών F16,ενώ η κατασκευαστική εταιρεία του κ.Τσίπρα εκμεταλλεύεται μετανάστες και οι συμβασιούχοι της Αυγής δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται
[2];Και πώς η κ.Παπαρήγα θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη ,όταν το κόμμα της πρέπει σαν άλλο ιερατείο να εξαιρεθεί από τον έλεγχο του ΣΔΟΕ,αλλά στην Τυποεκδοτική οι εργαζόμενοι δεν πληρώνονται για τις υπερωρίες τους;
Δεν μπορείς διαρκώς να γίνεσαι τιμητής των άλλων χωρίς να δέχεσαι κριτική για τις δικές σου επιλογές, γιατί υποτίθεται ότι εκπροσωπείς το «καλό» στην πάλη με το «κακό».Αυτή η έρμη διαλεκτική που στα κομμάτια είναι καταχωνιασμένη;Δυστυχώς,αυτή η νοοτροπία που φαίνεται ότι είναι βαθιά ριζωμένη στα μέλη των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων σφυρηλατεί ένα τύπο ανθρώπου με ατσάλινο εγώ και περισσή αυταρέσκεια που «ξέρει» και πρέπει να διαφωτίσει τον βυθισμένο στο σκοτάδι λαό. Και μετά απορούν ,γιατί ο ΛΑΟΣ με την κουτοπόνηρη αλχημεία του αυξάνει τα ποσοστά του,όταν και οι ίδιοι με τα καμώματά τους έχουν φροντίσει να καταστήσουν το κόμμα αυτό από παρία σε ρυθμιστή του κομματικού συστήματος.
[1] Ο Μιχάλης Τρεμόπουλος,ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων δήλωνε εισοδήματα στη φορολογική του δήλωση 8000 Ευρώ ετησίως.Σύμφωνα με το μέλος του κόμματός του Γιάννη Παρασκευόπουλο αμειβόταν με το γελοίο ποσό των 500 Ευρώ μηνιαίως από την ΜΚΟ «Αντιγόνη»στην οποία εκταμιεύονταν μεγάλα ποσά από προγράμματα της Ε.Ε.
[2] Στην Ελλάδα του 2009 έγινε η αποκάλυψη της μεγαλύτερης υπόθεσης εκμετάλλευσης μεταναστών - σκλάβων που δούλευαν σε καθεστώς ανασφάλιστης δουλείας -μεταξύ άλλων- σε κρατικά, έργα δικαιοσύνης, ακόμη και Ολυμπιακά έργα! Ένα σύστημα όπου το μαστίγιο του εργοδηγού έγινε κουμπούρι του δουλέμπορου (καταδικασμένου για δουλεμπόριο, όχι στα λόγια), που δεν πλήρωνε ένσημα ούτε στους ντόπιους εργάτες.Θα περίμενε λοιπόν κανείς καλόπιστος τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που έχει κάνει σημαία τα δικαιώματα των μεταναστών να εξεγερθεί. Να απαιτήσει πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης. Να ξεθάψει όλους αυτούς τους δυστυχισμένους που τσιμενταρίστηκαν από εργατικά ατυχήματα αλλά δεν είχαν ούτε χαρτί για να τους αναζητήσει κανείς ελέω “ανοιχτών συνόρων”.Θα περίμενε κανείς τον Τσίπρα να ζητά νέες “εξεγέρσεις” αφού αυτή η υπόθεση της ντροπής δίνει το βασικό επιχείρημα σε όσους αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τον Αλαβάνο να φέρνει το θέμα με σφοδρότητα στη βουλή και να επιτίθεται σε όλους αυτούς που υπέγραφαν τους επίμαχους διαγωνισμούς.Αντ’ αυτού, σιωπή. Ούτε μια δήλωση. ΟΥΤΕ Η ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Ούτε ένα στέλεχος, ούτε μια συνιστώσα δεν άρθωσε φωνήεν για αυτό το έγκλημα. Που αν μη τι άλλο θα ήταν εφαλτήριο για μια νέα ανάκαμψη των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ εάν αυτό το κόμμα είχε ίχνος ειλικρίνειας στα συνθήματα και τις πράξεις του. Όπως όταν ο κύριος Τσίπρας περιέφερε την Αφρικανή μετανάστρια στην δεξίωση για τη δημοκρατία, πλάι σε αυτούς που βουτούσαν τα χέρια τους στα μαύρα της Siemens και τις μίζες από τα δημόσια έργα.
Αιτία αυτής της σιωπής θα μπορούσε να είναι η επαγγελματική αλληλεγγύη του κυρίου Τσίπρα στους συναδέλφους του κατασκευαστές.Θα μπορούσε να είναι τα γραμμάτια που χρωστά ο κύριος Αλαβάνος στους “αριστερούς” εκδότες – εργολάβους για την αμέριστη στήριξη.Θα μπορούσε να είναι η αυθόρμητη ομολογία στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ ότι λυμαίνονται τα κονδύλια που προορίζονται για πρόσφυγες μέσω “μονοπρόσωπων” ΜΚΟ.Θα μπορούσε να είναι γενικώς η ταμπέλα “Αντι”. Όπως η Κυρία Πόπη Τσουκάτου που ηγείτο της “Αντιφασιστικής” “Αντιιμπεριαλιστικής” πρωτοβουλίας και ο σύζυγος της κουβάλαγε τα μαύρα χρήματα της Φασιστικής και Ιμπεριαλιστικής Siemens.Θα μπορούσαν να ήταν πολλοί οι λόγοι της σιωπής. Θα μπορούσε να είναι μόνο ενας: Το μερίδιο στο μεγαλύτερο πλιάτσικο που γνώρισε η Ελλάδα στη μεταπολίτευση.Πηγή: http://olympia.gr/2009/08/04/human-traffic-greece/


I Τις μέρες αυτές το ιστολόγιο http://www.troktiko.blogspot.com έκλεισε κατόπιν δίωξης για κακούργημα χωρίς όμως να απαγγελθούν τέτοιες κατηγορίες που να επιβάλλουν το κλείσιμο.Κανένα από τα δύο κόμματα της αριστεράς στο κοινοβούλιο δεν εξέδωσε ανακοίνωση για τη λογοκρισία αυτή.Για ΝΔ,ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ δεν το συζητάμε.Σιγήν ιχθύος και από τις αναρχοαριστερές ιστοσελίδες ,όπως το Athens-indymedia.org που ύστερα από αρκετές ώρες απλώς μετέδωσε την είδηση για το κλείσιμο του Τρωκτικού χωρίς να αποδοκιμάζει τη λογοκρισία. .Αξίζει να σημειωθεί ότι το troktiko δεν είχε αντικληρικαλιστική γραμμή ούτε αντιπατριωτικές απόψεις.Μάλιστα είχε κατηγορήσει τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρἀ για υποστήριξη στη Σαϊεντολογία.Στο ιστολόγιο prezatv γράφτηκαν τα εξής από αναγνώστες: “σήμερα το πρωί γύρω στις δώδεκα και η ανάρτηση ήταν ΄΄ΣΙΓΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΚΙΑΧΤΟΥΜΕ΄΄ και είχε προηγηθεί μια ανάρτηση για την σαϊεντολογία και τον ΓΑΒΡΑ και ότι πήρε χρήματα από το ΑΘΗΝΑ 2004 για το φιλμάκι.Ο υπογράφων σαν ΄΄αναγνώστης τούς έλεγε.ΕΝΗΜΕΡΩΣΑ ΤΟΝ ΓΑΒΡΑ ΓΙΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΤΕ ΓΙΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΘΑ ΣΑΣ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ.
http://prezatv.blogspot.com/2009/08/troktikoblogspotcom.html#comments

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

Kλείσανε το Τρωκτικό(troktiko)



Το πρώτο σε επισκεψιμότητα ιστολόγιο http://www.troktiko.blogspot.com/ έκλεισε κατόπιν δίωξης για κακούργημα.Ποιο είναι αυτό το κακούργημα όμως δε μας λένε ξεκάθαρα οι νταβατζήδες της ενημέρωσης και οι πόρνες τους στα κανάλια,τις εφημερίδες και τα περιοδικά.Η λογοκρισία της ελεύθερης έκφρασης ιδεών δείχνει την ποιότητα του πολιτεύματος που ονομάζουν δημοκρατία.Ή μήπως τηλεδικτατορία;

ΟΧΙ ΣΤΗ ΦΙΜΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ

ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΛΕΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Για τον Αντιφωνητή

Φίλοι και Αδέλφια από την Κομοτηνή
« O μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάτες ολίγοι» μας λέει η ευαγγελική περικοπή. Και είναι αλήθεια πως από αυτόν τον κανόνα δεν ξεφεύγει καμμιά προσπάθεια της οποίας
ο σκοπός να είναι «ΙΕΡΟΣ». Έτσι, φαίνεται, τα έχει οικονομήσει τα πράγματα η Πρόνοια του Θεού, ώστε να φαίνεται στην πράξη ποιοι τολμούν να δηλώνουν παρόντες, όταν οι περισσότεροι λουφάζουν, επιδεικτικά κλεισμένοι, άλλοι στην αυταρέσκεια του Εγώ τους, άλλοι στις βιοτικές τους μέριμνες, άλλοι στις ιδεολογικές τους αυταπάτες και άλλοι όπου αλλού ο καθένας επουλώνει τα υπαρξιακά του αδιέξοδα.
Ο Αντιφωνητής γνέφει καταφατικά προς το υπερβατικό σηκώνοντας το γάντι της πρόκλησης, που πέταξε στο παρόν, η αδιαφορία μιας κοινωνίας κορεσμένης από την αποχαύνωση των ψυχοτρόπων της υπερκατανάλωσης του τίποτα, από τον έρωτα χωρίς μέθεξη προσώπων, από την έλλειψη εκλεκτών συγκινήσεων, από μια αρχιτεκτονική που δεν μπόρεσε να προβλέψει τις δονήσεις μιας ζωντανής καρδιάς και γι αυτό τώρα κινδυνεύει να βρεθεί κάτω από τα ερείπια, από από από………..
O Αντιφωνητής τολμά να υψώσει στεντόρεια φωνή αρθρώνοντας λόγο αληθείας,
‘’Εν πνεύματι αληθείας’’. Μέσα από τις στήλες του, σαλπίζει τον πολεμικό παιάνα της αφύπνισης από τον ύπνο του πρόσκαιρου ωχαδερφισμού, ενώ παράλληλα, ως άλλη Σωκρατική αλογόμυγα, βουίζει στα αυτιά μας, πασχίζοντας να μας εγείρει οριστικά από το λήθαργο της ιδιότυπης νεοελληνικής μας σιέστας.
Ο Αντιφωνητής είναι "αντί" σε ό,τι υψώνεται αλαζονικά διαπράττοντας «ύβρη».
Σε ό,τι «και όποιον» σέρνεται με δουλοπρέπεια για λίγα ψιχία άρτου «ή ψήφου».
Στο επιδοτούμενο ξεπούλημα της ιστορίας και του πολιτισμού μας από τους καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα τυμβωρύχους της αυτοσυνειδησίας μας.
Είναι ‘’αντί’’ στη λογική της αντιπαροχής, του κουπονιού, τον καταναλωτικών δανείων και κάθε άλλης «ευκαιρίας» που προσφέρεται από τους σύγχρονους Ρομπέν του συστήματος, προς εκμαυλισμό του ήδη εν αφασία ευρισκομένου και απόλυτα δυστυχισμένου πόπολου.
Υπάρχει, για να χαλάει τα σχέδια όλων όσοι με περισσή αυθάδεια ως άλλοι βάρβαροι σατράπες έρχονται να ζητήσουν «γη και ύδωρ» από μια χώρα ρημαγμένη
και προδομένη από ιθαγενείς και ξένους, που ασέλγησαν στο καταπληγωμένο κορμί της, πριν το παραδώσουν στον ξαναμμένο για αίμα εχθρό ως «πρόβατο επί σφαγή».
Ακρίτας της Θράκης ο Αντιφωνητής, πασχίζει(ως άλλος Διγενής) με το λόγο του, να υπερασπισθεί τις γεωγραφικές και νοητικές εσχατιές του Ελληνισμού ,κλείνοντας τις
Κερκόπορτες της αδιαφορίας, του ενδοτισμού και της απροθυμίας για κάθε αγώνα προς υπεράσπιση της αξιοπρέπειάς μας.
Ο Αντιφωνητής κινείται στα όρια της «απέλπιδος ελπίδας». Στοχεύει στο παρόν, για να κερδίσει τι αιώνιο. Βιγλάτορας αετός από τα θρακικά όρη σαρώνει με το οξύ του βλέμμα την Ελληνική γη, μετρώντας την, κάθε στιγμή, με την αγωνία του καλού ποιμένα που μετράει τα πρόβατά του, ελπίζοντας να μην έχει αρπάξει κανένα ο λύκος. Σαν την κλωσαριά μαζεύει τους απελπισμένους Έλληνες κάτω από τα φτερά του, όχι για να τους παρηγορήσει με όμορφα λόγια που αποκοιμίζουν την ψυχή, αλλά για να τους ξεσηκώσει με φοβέρες και αίματα, στον αγώνα του χρέους και τις τιμής.
Είναι άξιος, αφού επιμένει να φυλάει Θερμοπύλες, όταν ξέρει πως οι Μήδοι όχι μόνο έχουν διαβεί , όχι μόνο έχουν εγκατασταθεί, αλλά είμαστε έτοιμοι να στήσουμε και τους ανδριάντες τους .Ο Αντιφωνητής είναι μια ψυχή που καίγεται για την Ελλάδα
Γι’ αυτό είμαι φίλος του Αντιφωνητή.
Γι’ αυτό πρέπει να γίνουμε όλοι φίλοι του Αντιφωνητή.
Ας αρχίσουμε από σήμερα.
Ανδρέας Ρίζος.
Αρτοποιός.Ερμούπολη Σύρου.

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Πριν από δύο χρόνια κατόπιν παροτρύνσεως του φίλου Ανδρέα Ρίζου , ο οποίος δεν έκρυβε τον θαυμασμό και τον ενθουσιασμό του, γράφτηκα συνδρομητής στην εφημερίδα «Αντιφωνητής» που εκδίδεται στην Κομοτηνή.Ομολογώ ότι περίμενα να διαβάζω μια εφημερίδα που θα ασχολείται μόνο με θέματα της θρακικής επικαιρότητας ,αλλά ευτυχώς διαψεύστηκα.
Μπροστά μου είχα ένα ολοζώντανο παράδειγμα ουσιαστικού δημοσιογραφικού λόγου από μια ομάδα «ερασιτεχνών» που αναδείκνυαν τα τοπικά προβλήματα ,ιδίως τα σχετιζόμενα με την μειονότητα,αλλά και όλα εκείνα που είναι απότοκα της προϊούσας αδιαφορίας του ελληνόφωνου Αθηναϊστάν.Η θεματολογία περιελάμβανε ακόμα ειδήσεις από την γειτονική Τουρκία ,από το διεθνές περιβάλλον , φυσικά από το καταθλιπτικό περιβάλλον της πρωτεύουσας ,αλλά και από την Θεσσαλονίκη «κι ας νάρκωσαν την βόρεια αίσθησή σου» ,σύμφωνα με ένα τραγούδι του Σαββόπουλου και την Κύπρο ,όπου « ο Βορράς σου είναι εκεί στην Λευκωσία, στον Χρυσόστομο πλάι στην πράσινη γραμμή και δεν δέχεται άλλη ομοσπονδία , μόνο των Βαλκανίων την Βυζαντινή».
Το σημαντικότερο όμως δεν ήταν αυτό ή μόνο αυτό.Ο λόγος των δημοσιογράφων ήταν διανθισμένος με μπόλικη δόση χιούμορ σε βαθμό περεξηγήσεως ,με αιχμηρά λόγια για το τουρκοκεμαλικό κατεστημένο στην Θράκη χωρίς όμως να στρέφονται εναντίον της μουσουλμανικής μειονότητας,αλλά καταβάλλοντας φιλότιμες προσπάθειες να την εντάξουν στην ελληνική κοινωνία και αγωνιζόμενοι εναντίον των καλοθελητών ένθεν κακείθεν , με καυστικά σχόλια για τους ντόπιους πολιτικούς,θρησκευτικούς και οικονομικούς άρχοντες,με αναλύσεις για τα προβλήματα του Ελληνισμού,με ανάδειξη ιστορικών γεγονότων μέσα από κουίζ κ.α.Επιπλέον,αντλούσα πληροφορίες που σκόπιμα η «τηλεοπτική χωματερή» της Αθήνας είχε θάψει.
Τι άλλο ήθελα ,λοιπόν ,για να γίνω φανατικός αναγνώστης ;
Ένιωθα ότι διαβάζω ένα έντυπο που εκφράζει την προσωπική μου ηθική και αισθητική,που τολμά,που ρισκάρει και δεν φοβάται να εκτεθεί γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια κόμματα και αποκόμματα ,προξενεία και γραμμές ,δεσμεύσεις και μικροσυμφέροντα.
Ένα βράδυ λοιπόν συζητούσαμε με τον Ανδρέα Ρίζο γι’ αυτά που καίνε όχι μόνο εμάς ,αλλά όλους τους Έλληνες,θα πρόσθετα όλο τον κόσμο,γιατί ,αν εξελληνιστεί στην σκέψη και στην νοοτροπία,δηλαδή αν απελευθερωθεί από τη σημερινή μέγγενη της παγκοσμιοποίησης ,τότε θα μιλάμε για ανατροπή και ουσιαστική οικουμενικότητα.
Η ιδέα έπεσε από τον Ανδρέα,αν και νομίζω ήταν έτοιμη από καιρό:
Να ιδρύσουμε ένα σύλλογο Φίλων του Αντιφωνητή στη Σύρο.Πήρε τηλέφωνο τον Κώστα Καραΐσκο και του κοινοποίησε τα σχέδιά μας.Φυσικά, ο Κώστας δεν ήξερε με ποιους και τι είχε να κάνει,αν και τηλεφωνικά μιλούσε με τον Ανδρέα για την εφημερίδα.Κατάλαβα ότι ήταν έκπληκτος από την πρότασή μας.Σιγά σιγά και με την δική μας επιμονή νομίζω ότι συνειδητοποίησε την σοβαρότητα της πρότασής μας.
Η επικοινωνία μας έγινε πιο συχνή και με άλλους συμπολίτες,φίλους και γνωστούς στην τοπική κοινωνία της Σύρου για την ευόδωση του σκοπού μας.Οι ενστάσεις ,οι επιφυλάξεις και ο γόνιμος προβληματισμός δεν έλειψαν.Τις καταλαβαίνουμε πλήρως,αλλά η σημαντικότερη ένσταση ήταν και νομίζω θα διατυπωθεί και από άλλους :
Γιατί φίλοι του Αντιφωνητή,μιας τοπικής εφημερίδας;
Νομίζω ότι απάντησα παραπάνω.θα πρόσθετα, γιατί αρκετά από τα προβλήματα της Θράκης είναι τοπικά,αλλά πάρα πολλά είναι κοινά.Συν τοις άλλοις ,θα μπορούσε να συνδεθεί η Θράκη με το Αιγαίο και την Κύπρο για την αντιμετώπιση του κοινού κινδύνου,της εγκληματικής εγκατάλειψης από το κράτος και της τουρκικής επιθετικότητας.Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η εφημερίδα αυτή εκδίδεται στον ακριτικό χώρο και μπορεί να γίνει το εφαλτήριο για την αναζήτηση και τον προβληματισμό περί της ελληνικότητας μακριά από την εφιαλτική πραγματικότητα της Αθήνας.
Αυτό είναι το κυρίως ζητούμενο.
Θέλουμε,επίσης, να μπολιάσουμε την τοπική κοινωνία με ιδέες για την Ορθοδοξία,την παράδοσή μας,τις σχέσεις μας με την Τουρκία και τις βαλκανικές χώρες.Αρχικά,το εγχείρημά μας ίσως να μην έχει ευρεία απήχηση,αλλά είμαι βέβαιος ότι η επιτυχία εξαρτάται από εμάς και από την σοβαρότητα που θα συνοδεύει κάθε ενέργειά μας.Πολλοί θέλουν να διασφαλίσουν εκ προοιμίου την επιτυχία ,αλλά τίποτα την δεν εγγυάται παρά μόνο το ήθος, η καλή διάθεση και κυρίως η υποταγή του εγώ σε κάτι που μας ξεπερνά.Χρειάζεται με λίγα λόγια ομαδική δουλειά ,κάτι που ο Έλληνας δεν πράττει στην καθημερινότητά του.Πρέπει να βγούμε από το καβούκι μας και να δώσουμε μάχες εκτιθέμενοι και όχι βολεμένοι στον καναπέ της αυτάρεσκης κριτικής.

Όπως και εσύ ,αγαπητέ Κώστα Καραΐσκο ,έτσι και εγώ αναρωτιέμαι :
Μπορούμε να δημιουργήσουμε εδώ στη Σύρο ένα πυρήνα προβληματισμού που να μην είναι μόνο ένας πολιτιστικός σύλλογος για χοροεσπερίδες και γκαλά;Μπορούμε να μαζευτούμε αρχικά κάποιοι συμπολίτες ,για να υπηρετήσουμε ένα κοινό σκοπό και όχι τους εαυτούς μας και την προβολή μας.Κι αλήθεια μπορεί να λειτουργήσει το εγχείρημα μας ,αν βέβαια πάρει σάρκα και οστά, με άλλους όρους και προϋποθέσεις ,όπως για παράδειγμα την εκ περιτροπής ανάληψη καθήκοντος όλων των μελών στις θέσεις του προεδρείου;
Μπορούμε να αυτοπεριοριστούμε,γιατί αυτό επιτάσσει ο δημοκρατικός τρόπος ζωής ή θα μένουμε ες αεί εγκλωβισμένοι σε αγκυλώσεις ,ιδεοληψίες και παρωχημένα σχήματα σκέψης;
Έχουμε την δυνατότητα να καταρτίσουμε ένα καταστατικό- πλαίσιο, που θα θέτει όρια ,όταν τείνουμε να επιβάλουμε τις απόψεις μας στους άλλους χωρίς να τους καθιστούμε κοινωνούς του προβληματισμού μας ,αλλά και δεν θα καταπνίγει την ελευθερία και τις πρωτοβουλίες μας;
Μπορούμε;
Τα ερωτήματα αυτά και άλλα θα απαντηθούν με την δράση μας και τις πραγματικές προθέσεις μας.
Εμείς νομίζουμε ότι ήρθε η ώρα για κάτι άλλο που να συνδέσει τον Ελληνισμό σήμερα με τις ρίζες του και να ενσαρκώσει την αγωνιώδη προσπάθειά του για επιβίωση.Ας τολμήσουμε και ας φάμε τα μούτρα μας.Δεν γίνεται να προχωράμε ζητώντας εγγυήσεις και «καθαρές» λύσεις.Εσύ και η ομάδα του Αντιφωνητή έχετε δώσει ,νομίζω,άριστα δείγματα γραφής για το πώς πρέπει να κινηθούμε.Και όπως απαντά ο άγιος Μακρυγιάννης στον Γάλλο ναύαρχο Δεριγνύ: « Η θέση όπου είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη. Και θα ιδούμε την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς».
Γιώργος Δρόσος