να μην τον νοιάζει ο έπαινος του κόσμου,
να αποφεύγει την υπερηφάνεια,
να μην ξεγελιέται από κολακείες,
να μην τον τυφλώνουν τα δώρα,
να μην τον καταβάλλει η πείνα,
να μην τον νικάει ο θυμός.
Αντίθετα,να είναι
μακρόθυμος,
επιεικής,πάνω απ’όλα ταπεινός.
Να έχει κύρος και υπομονή.
Να φροντίζει τους μαθητές του σαν πατέρας και να ενδιαφέρεται για την ψυχή τους.
Αμμάς Θεοδώρα
Άραγε πόσοι από εμάς τους δασκάλους δεν ερωτοτροπούμε με την εξουσία τόσο μέσα στην αίθουσα όσο και έξω απ’αυτήν;
Πόσοι δεν επιδιώκουμε να κερδίσουμε την αναγνώριση από τον περίγυρό μας και να επιβεβαιώσουμε την ματαιοδοξία μας;
Αλήθεια,δεν επαιρόμαστε συχνά για τα κατορθώματά μας και την αξία μας δείχνοντας μάλλον πόσο μικρόνοες και μικρόψυχοι είμαστε;
Τα δώρα των άλλων και τα ωραία λόγια τα δεχόμαστε με ευχαρίστηση ή τα απορρίπτουμε ,γιατί πιστεύουμε ότι τρέφουμε τον εγωισμό μας;
Και όταν απεργούμε (όσοι απεργούμε) προβάλλουμε οικονομικά και αυστηρώς συντεχνιακά αιτήματα ή διατυπώνουμε προτάσεις για το καλό των μαθητών μας,την πνευματική και αισθητική τους καλλιέργεια;
Και αν ένας μαθητής μάς ειρωνευτεί ,μας προσβάλλει ή τσαλακώσει την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας,τότε ξεσπούμε με οργή πάνω του και τον τιμωρούμε παραδειγματικά,για να αποτρέψουμε μελλοντική «ανταρσία» των υπολοίπων ή δείχνουμε μεγαλοψυχία και υπομονή;
Πόσο ,ακόμη,νοιαζόμαστε για τα προβλήματα των μαθητών μας ,τις ανησυχίες,τα ξεσπάσματά τους ,το κατηγορώ τους;
Εν τέλει ,μέσα μας ζει το παιδί που μπορεί να αγγίξει τις ψυχές των συνομηλίκων του ή θεριεύει το τέρας του εγωπαθούς και μίζερου μεγάλου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου