Πες τα,Χρυσόστομε.

Αντιγραφή από το gazaki.wordpress.com
Ποια είναι η πολιτική πρόταση της φράσης “τα Εξάρχεια απλώνονται σε όλη τη χώρα”;
Πού είναι οι φοιτητικές και μαθητικές συνελεύσεις;
Πού είναι οι προτάσεις;
Ενέχει πολιτική θέση η φράση “τα παιδιά έχουν αγανακτήσει”;
Ενέχει πολιτική ωριμότητα η φράση “τί θα πώ στο παιδί μου”;
Είναι πολιτικό αίτημα ένα σκέτο “διεκδικώ ένα καλύτερο αύριο”; Ποιό είναι αυτό το καλύτερο; Περιμένω να μου το δώσουν κάποιοι χωρίς να το διατυπώσω; Σαν χριστουγιεννιάτικη σοκολάτα; Ποιοί;
Ποιό είναι το πολιτικό υποκείμενο της εξέγερσης; Μπορεί να ζήσει μια εξέγερση με τροφοδότη μόνο τον θυμό;
Η αγανάκτηση από την έλλειψη προοπτικής και ελπίδας, χωρίς καμμιά ιδεολογική και πολιτική εδραίωση, έχει ελπίδες να ευδοκιμήσει και να τροφοδοτήσει ουσιαστική αλλαγή;
Η εξαφάνιση από το λεξιλόγιο και την αντίληψή μας της έννοιας του ποινικού, καθώς και η προσπάθεια ταύτισης πολιτικού και ποινικού είναι επαναστατική; Είναι επαναστατικό το αποϊδεολογικοποιημένο πλιάτσικο;
Ποιά είναι η πολιτική ανάλυση της φράσης “άνεργοι, μετανάστες και κρατούμενοι μαζί”;
Ποιό είναι το αίτημα των διαδηλώσεων;
Το σημαντικό είναι η διαδήλωση καθ’ αυτή ή το αίτημα της;
Γιατί είναι αντιεξουσιαστικό να καίς την βιβλιοθήκη ή το Μουσείο και όχι να υπερασπίζεσαι ως ένοπλος Πατρινός ή Λαρισαίος το μαγαζί σου;
Νόμιζα ότι όλα αυτά είχαν λυθεί προ εικοσαετίας! Κι’ όμως, το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζω τις τελευταίες μέρες, είναι η γεροντίλα που αισθάνομαι να αποπνέω διατυπώνοντας αντίστοιχα ερωτήματα. Η εικόνα του απόστρατου που απαξιώνει τους νέους ήρωες, παριστάνοντας τις δικές του μάχες σαν σπουδαιότερες.
Κι’ όμως! Μια τέτοια άποψη είναι λάθος. Την παρασιτικότητα του “κινήματος” που ξεπηδά από μια παρασιτική κοινωνία θέλω να δείξω. Ενός “κινήματος” χωρίς διατυπωμένο αίτημα. Ενός “κινήματος” εαυτούληδων. Μια ποδοσφαιροχουλιγκάνικη διαμαρτυρία.
Μια καθεστωτικής μορφής αναρχία δηλαδή…