Πριν από δύο χρόνια κατόπιν παροτρύνσεως του φίλου Ανδρέα Ρίζου , ο οποίος δεν έκρυβε τον θαυμασμό και τον ενθουσιασμό του, γράφτηκα συνδρομητής στην εφημερίδα «Αντιφωνητής» που εκδίδεται στην Κομοτηνή.Ομολογώ ότι περίμενα να διαβάζω μια εφημερίδα που θα ασχολείται μόνο με θέματα της θρακικής επικαιρότητας ,αλλά ευτυχώς διαψεύστηκα.
Μπροστά μου είχα ένα ολοζώντανο παράδειγμα ουσιαστικού δημοσιογραφικού λόγου από μια ομάδα «ερασιτεχνών» που αναδείκνυαν τα τοπικά προβλήματα ,ιδίως τα σχετιζόμενα με την μειονότητα,αλλά και όλα εκείνα που είναι απότοκα της προϊούσας αδιαφορίας του ελληνόφωνου Αθηναϊστάν.Η θεματολογία περιελάμβανε ακόμα ειδήσεις από την γειτονική Τουρκία ,από το διεθνές περιβάλλον , φυσικά από το καταθλιπτικό περιβάλλον της πρωτεύουσας ,αλλά και από την Θεσσαλονίκη «κι ας νάρκωσαν την βόρεια αίσθησή σου» ,σύμφωνα με ένα τραγούδι του Σαββόπουλου και την Κύπρο ,όπου « ο Βορράς σου είναι εκεί στην Λευκωσία, στον Χρυσόστομο πλάι στην πράσινη γραμμή και δεν δέχεται άλλη ομοσπονδία , μόνο των Βαλκανίων την Βυζαντινή».
Το σημαντικότερο όμως δεν ήταν αυτό ή μόνο αυτό.Ο λόγος των δημοσιογράφων ήταν διανθισμένος με μπόλικη δόση χιούμορ σε βαθμό περεξηγήσεως ,με αιχμηρά λόγια για το τουρκοκεμαλικό κατεστημένο στην Θράκη χωρίς όμως να στρέφονται εναντίον της μουσουλμανικής μειονότητας,αλλά καταβάλλοντας φιλότιμες προσπάθειες να την εντάξουν στην ελληνική κοινωνία και αγωνιζόμενοι εναντίον των καλοθελητών ένθεν κακείθεν , με καυστικά σχόλια για τους ντόπιους πολιτικούς,θρησκευτικούς και οικονομικούς άρχοντες,με αναλύσεις για τα προβλήματα του Ελληνισμού,με ανάδειξη ιστορικών γεγονότων μέσα από κουίζ κ.α.Επιπλέον,αντλούσα πληροφορίες που σκόπιμα η «τηλεοπτική χωματερή» της Αθήνας είχε θάψει.
Τι άλλο ήθελα ,λοιπόν ,για να γίνω φανατικός αναγνώστης ;
Ένιωθα ότι διαβάζω ένα έντυπο που εκφράζει την προσωπική μου ηθική και αισθητική,που τολμά,που ρισκάρει και δεν φοβάται να εκτεθεί γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια κόμματα και αποκόμματα ,προξενεία και γραμμές ,δεσμεύσεις και μικροσυμφέροντα.
Ένα βράδυ λοιπόν συζητούσαμε με τον Ανδρέα Ρίζο γι’ αυτά που καίνε όχι μόνο εμάς ,αλλά όλους τους Έλληνες,θα πρόσθετα όλο τον κόσμο,γιατί ,αν εξελληνιστεί στην σκέψη και στην νοοτροπία,δηλαδή αν απελευθερωθεί από τη σημερινή μέγγενη της παγκοσμιοποίησης ,τότε θα μιλάμε για ανατροπή και ουσιαστική οικουμενικότητα.
Η ιδέα έπεσε από τον Ανδρέα,αν και νομίζω ήταν έτοιμη από καιρό:
Να ιδρύσουμε ένα σύλλογο Φίλων του Αντιφωνητή στη Σύρο.Πήρε τηλέφωνο τον Κώστα Καραΐσκο και του κοινοποίησε τα σχέδιά μας.Φυσικά, ο Κώστας δεν ήξερε με ποιους και τι είχε να κάνει,αν και τηλεφωνικά μιλούσε με τον Ανδρέα για την εφημερίδα.Κατάλαβα ότι ήταν έκπληκτος από την πρότασή μας.Σιγά σιγά και με την δική μας επιμονή νομίζω ότι συνειδητοποίησε την σοβαρότητα της πρότασής μας.
Η επικοινωνία μας έγινε πιο συχνή και με άλλους συμπολίτες,φίλους και γνωστούς στην τοπική κοινωνία της Σύρου για την ευόδωση του σκοπού μας.Οι ενστάσεις ,οι επιφυλάξεις και ο γόνιμος προβληματισμός δεν έλειψαν.Τις καταλαβαίνουμε πλήρως,αλλά η σημαντικότερη ένσταση ήταν και νομίζω θα διατυπωθεί και από άλλους :
Γιατί φίλοι του Αντιφωνητή,μιας τοπικής εφημερίδας;
Νομίζω ότι απάντησα παραπάνω.θα πρόσθετα, γιατί αρκετά από τα προβλήματα της Θράκης είναι τοπικά,αλλά πάρα πολλά είναι κοινά.Συν τοις άλλοις ,θα μπορούσε να συνδεθεί η Θράκη με το Αιγαίο και την Κύπρο για την αντιμετώπιση του κοινού κινδύνου,της εγκληματικής εγκατάλειψης από το κράτος και της τουρκικής επιθετικότητας.Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η εφημερίδα αυτή εκδίδεται στον ακριτικό χώρο και μπορεί να γίνει το εφαλτήριο για την αναζήτηση και τον προβληματισμό περί της ελληνικότητας μακριά από την εφιαλτική πραγματικότητα της Αθήνας.
Αυτό είναι το κυρίως ζητούμενο.
Θέλουμε,επίσης, να μπολιάσουμε την τοπική κοινωνία με ιδέες για την Ορθοδοξία,την παράδοσή μας,τις σχέσεις μας με την Τουρκία και τις βαλκανικές χώρες.Αρχικά,το εγχείρημά μας ίσως να μην έχει ευρεία απήχηση,αλλά είμαι βέβαιος ότι η επιτυχία εξαρτάται από εμάς και από την σοβαρότητα που θα συνοδεύει κάθε ενέργειά μας.Πολλοί θέλουν να διασφαλίσουν εκ προοιμίου την επιτυχία ,αλλά τίποτα την δεν εγγυάται παρά μόνο το ήθος, η καλή διάθεση και κυρίως η υποταγή του εγώ σε κάτι που μας ξεπερνά.Χρειάζεται με λίγα λόγια ομαδική δουλειά ,κάτι που ο Έλληνας δεν πράττει στην καθημερινότητά του.Πρέπει να βγούμε από το καβούκι μας και να δώσουμε μάχες εκτιθέμενοι και όχι βολεμένοι στον καναπέ της αυτάρεσκης κριτικής.

Όπως και εσύ ,αγαπητέ Κώστα Καραΐσκο ,έτσι και εγώ αναρωτιέμαι :
Μπορούμε να δημιουργήσουμε εδώ στη Σύρο ένα πυρήνα προβληματισμού που να μην είναι μόνο ένας πολιτιστικός σύλλογος για χοροεσπερίδες και γκαλά;Μπορούμε να μαζευτούμε αρχικά κάποιοι συμπολίτες ,για να υπηρετήσουμε ένα κοινό σκοπό και όχι τους εαυτούς μας και την προβολή μας.Κι αλήθεια μπορεί να λειτουργήσει το εγχείρημα μας ,αν βέβαια πάρει σάρκα και οστά, με άλλους όρους και προϋποθέσεις ,όπως για παράδειγμα την εκ περιτροπής ανάληψη καθήκοντος όλων των μελών στις θέσεις του προεδρείου;
Μπορούμε να αυτοπεριοριστούμε,γιατί αυτό επιτάσσει ο δημοκρατικός τρόπος ζωής ή θα μένουμε ες αεί εγκλωβισμένοι σε αγκυλώσεις ,ιδεοληψίες και παρωχημένα σχήματα σκέψης;
Έχουμε την δυνατότητα να καταρτίσουμε ένα καταστατικό- πλαίσιο, που θα θέτει όρια ,όταν τείνουμε να επιβάλουμε τις απόψεις μας στους άλλους χωρίς να τους καθιστούμε κοινωνούς του προβληματισμού μας ,αλλά και δεν θα καταπνίγει την ελευθερία και τις πρωτοβουλίες μας;
Μπορούμε;
Τα ερωτήματα αυτά και άλλα θα απαντηθούν με την δράση μας και τις πραγματικές προθέσεις μας.
Εμείς νομίζουμε ότι ήρθε η ώρα για κάτι άλλο που να συνδέσει τον Ελληνισμό σήμερα με τις ρίζες του και να ενσαρκώσει την αγωνιώδη προσπάθειά του για επιβίωση.Ας τολμήσουμε και ας φάμε τα μούτρα μας.Δεν γίνεται να προχωράμε ζητώντας εγγυήσεις και «καθαρές» λύσεις.Εσύ και η ομάδα του Αντιφωνητή έχετε δώσει ,νομίζω,άριστα δείγματα γραφής για το πώς πρέπει να κινηθούμε.Και όπως απαντά ο άγιος Μακρυγιάννης στον Γάλλο ναύαρχο Δεριγνύ: « Η θέση όπου είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη. Και θα ιδούμε την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς».
Γιώργος Δρόσος