Η μεταπρατική Αριστερά και Δεξιά

του Γιώργου Δρόσου
Μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία του Ελληνικού έθνους είναι ο εμφύλιος πόλεμος του 1944-1949.Ένας αδελφοκτόνος πόλεμος που στοίχισε πολύ περισσότερο,θα τολμούσα να πω,από ό,τι η τριπλή γερμανική,ιταλική και βουλγάρικη κατοχή.Γιατί ,αν και τα θύματα της κατοχής ήταν πολλά,οι υλικές ζημιές τεράστιες και η οικονομία διαλυμένη,η εμφύλια πανούκλα δεν σκότωσε μόνο ανθρώπους ,αλλά και δηλητηρίασε το κοινωνικό σώμα της Ελλάδας τις επόμενες δεκαετίες σύροντας διαχωριστικές γραμμές και σύνορα στις ψυχές με ένθεν κακείθεν χαρακτηρισμούς για δωσίλογους και εαμοβούλγαρους ,προδότες και απάτριδες,κατασκόπους και πράκτορες ξένων μυστικών υπηρεσίων.
Είναι αλήθεια ότι η ανθρώπινη σκέψη βασίζεται στην αντίθεση μαύρο-άσπρο και ότι αρεσκόμαστε να δαιμονοποιούμε και να κατηγοριοποιούμε χωρίς να εξετάζουμε λεπτομερώς την πραγματικότητα με ψυχραιμία και δίχως τα πάθη μας.Και το τονίζω αυτό ,διότι η κατηγορία που εκτοξεύτηκε εναντίον της Αριστεράς και των μελών της ήταν ότι ήταν απάτριδες και όργανα της ΕΣΣΔ,ενώ οι αριστεροί κατηγορούσαν την Δεξιά για συμπόρευση με τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Η Δεξιά και ο πατριωτισμός της
Σταχυολογώντας ορισμένα περιστατικά από την πρόσφατη ιστορία του τόπου μας,ελπίζω να καταστήσω σαφή τον προβληματισμό μου.Ας εξετάσουμε λοιπόν πόσο πατριωτική υπήρξε η στάση της Δεξιάς σε μερικά φλέγοντα ζητήματα:
Αλήθεια,είναι πατριωτισμός να λέει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος. στον Αμερικανό στρατηγό Βαν Φλητ που ετοιμαζόταν να επιθεωρήσει το ελληνικό στρατιωτικό άγημα τιμών: «Στρατηγέ μου ,ιδού ο στρατός σας»;
Αλήθεια,πόσο πατριωτικό είναι να αποσύρει η χούντα την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο,για να γίνει εύκολη λεία στα δόντια του Αττίλα;
Αλήθεια, τιμά τον πολιτικό Κωνσταντίνο Καραμανλή το λεχθέν: «Η Κύπρος βρίσκεται μακριά»,για να αποσείσει τις ευθύνες της Ελλάδας και να απομονώσει την Κύπρο από την μητέρα-πατρίδα;
Πόσο πατριωτική και ανεξάρτητη είναι η στάση της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας,όταν προωθεί και προσπαθεί να επιβάλει ανιστόρητα βιβλία ιστορίας και καταργεί ουσιαστικά το μάθημα των θρησκευτικών ,για να μην ενοχληθούν οι ευρωπαίοι πάτρωνές μας και οι αλλόθρησκοι μαθητές στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ,τα οποία επικαλούνται και οι εισβολείς του Ιράκ και του Αφγανιστάν;
Θα μπορούσα να παραθέσω και άλλα παραδείγματα προς επίρρωση της άποψής μου ότι η Δεξιά όχι μόνον δεν είναι πατριωτική ,αλλά επικίνδυνη για τα εθνικά συμφέροντα και σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για τα πλήγματα που έχει δεχτεί ο Ελληνισμός ικανοποιώντας τις επιθυμίες των υπερατλαντικών προστατών της.
Τον τελευταίο καιρό μάλιστα ένα στέλεχος του ΛΑΟΣ,ο κ.Χρήστος Χαρίτος προτείνει να γίνουμε το πιστό σκυλί των Αμερικανών στα Βαλκάνια ,για να προωθήσουμε τα συμφέροντά μας.Ποιων άραγε;Των Ελλήνων ή των Γιάνκηδων;
Η Δεξιά πλειοδότησε σε πατριδοκαπηλία και ελληνοχριστιανική ιδεολογία την μεταπολεμική περίοδο,διότι αυτό βόλευε το καπιταλιστικό παραπέτασμα και το μάντρωμα που η Δύση επιδίωκε.Δεν το πίστευε,αλλά την φιλοτιμίαν ποιουμένη ανάγκη προσπάθησε να φορέσει στην αστική καταγωγή των ηγετών της ένα φιλολαϊκό και φιλελληνικό μανδύα.Δεν είναι τυχαίο ότι ,όταν ακούστηκε το Άξιον εστί του Ελύτη με την μουσική του Θεοδωράκη, οι παρέες του Κολωνακίου και οι διανοούμενοί του λοιδορούσαν τον μεγάλο μας συνθέτη ,γιατί τόλμησε να χρησιμοποιήσει το μπουζούκι!!! Η εχθρότητα προς οτιδήποτε λαϊκό και ελληνικό είναι φανερή.θα επανέλθω σ’ αυτό, γιατί πιστεύω ότι είναι το κλειδί για να καταλάβουμε την πολιτική και της άρχουσας Δεξιάς,αλλά και της άρχουσας Αριστεράς. Σήμερα όμως που ο καπιταλισμός δε χρειάζεται τα σύνορα,αλλά τις μεγάλες αγορές,ακούγονται ευχάριστα λέξεις ,όπως πολυπολιτισμός,αντιρατσισμός,αντιεθνικισμός,ανοχή στη διαφορετικότητα και έτσι η Δεξιά επιδεικνύει και το «διεθνιστικό» προσωπείο της.
Η Αριστερά
Από την άλλη μεριά, η Αριστερά, που έχει διεθνιστικούς στόχους και ζητά την καθολική εφαρμογή των δογμάτων της στο όνομα ενός κακώς εννοούμενου διεθνισμού έχει απαρνηθεί τα εθνικά δίκαια ,για να ικανοποιήσει τους δικούς της αφέντες και για να μην κατηγορηθεί για εθνικισμό.
Είναι γνωστό ότι το ΚΚΕ προπολεμικά μιλούσε για ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη ενδίδοντας στις πιέσεις των κομμουνιστικών κομμάτων της Βουλγαρίας,της Γιογκοσλαβίας και του Στάλιν.Αναθεώρησε τις απόψεις του αργότερα,αλλά η ζημιά έγινε.Εξ ου και η κατηγορία για απάτριδες και εαμοβούλγαρους.Είναι άγνωστο όμως το περιστατικό που αναφέρει ο διαπρεπής ιστορικός Νικόλας Χάμοντ στο πολύτομο έργο του «Ιστορία της Μακεδονίας»:
«Κατά την αποχώρηση των Γερμανών (σ.σ. τον Οκτώβριο του 1944), ο Γκότσεφ επικεφαλής «Σλαβομακεδονικών» τμημάτων με υψωμένη την κόκκινη σημαία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, επιχειρεί πορεία προς τη Θεσσαλονίκη. Η ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας του ΕΛΑΣ, κατόπιν διαταγής του Σαράφη, του Μπακιρτζή και του Μάρκου Βαφειάδη, παρατάσσει τις δυνάμεις της σε φραγμό στις ορεινές διαβάσεις της Φλώρινας και διαλύουν τα τμήματα Γκότσεφ-Ουρντόφ, που καταφεύγουν στον Τίτο. Με διαταγή του διοικητή της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας, Ευριπίδη Μπακιρτζή συγκροτούνται ιδιαίτερα συνοριακά τμήματα «προς διαφύλαξη, εξασφάλιση και έλεγχο των συνόρων με επαρκείς δυνάμεις και με σύνθεση τμημάτων τέτοια, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση ενάσκησης προπαγάνδας από τους αυτονομιστές Μακεδόνες»…

Οι «απάτριδες» λοιπόν έσωσαν την Θεσσαλονίκη και την Μακεδονία από το «σλαβομακεδονικό» κίνδυνο!!!Αυτό που έσωσε το ΚΚΕ από την ανυποληψία είναι η αντιστασιακή δράση του στα χρόνια της κατοχής με την ίδρυση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ,όταν η βασιλική οικογένεια εγκατέλειψε τη χώρα.Σώθηκε ,διότι ταυτίστηκε με το λαό που ήθελε να αγωνιστεί εναντίον των κατακτητών.
Οι αλλοπρόσαλλες όμως θέσεις του ΚΚΕ για τη Μακεδονία και για άλλα ζητήματα εξηγούνται,αν λάβουμε υπόψη την σταλινική δομή και την άκαμπτη στρατιωτικού τύπου γραφειοκρατία που καθοδηγούνταν από την ΕΣΣΔ.Το ίδιο αλλοπρόσαλλες ήταν και οι θέσεις της Αριστεράς για τα ρεμπέτικα που θεωρούνταν μουσική του λούμπεν προλεταριάτου!!!Δεν πρέπει να ξενίζουν τέτοιες απόψεις ,όταν ο δογματισμός σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής αναγορεύεται σε μετρητή της συμμόρφωσης προς την κομματική εξουσία.Αυτό ήταν και παραμένει το πρόβλημα της αριστεράς τόσο στην ορθόδοξη(ΚΚΕ),όσο και στην δήθεν ανανεωτική μορφή της(Συνασπισμός).
Και όταν ο δογματισμός διαπλέκεται με την αρχομανία και την ατομική αναρρίχηση ,τότε το μείγμα γίνεται εκρηκτικό.Τα στελέχη εκείνα που αποχώρησαν από το ΚΚΕ και εντάχθηκαν αργότερα στον Συνασπισμό και το ΠΑΣΟΚ,εξακολουθούσαν να συμπεριφέρονται αυταρχικά και αλαζονικά για λογαριασμό των νέων αφεντικών της Αμερικής.Και φυσικά έφτασαν στο σημείο να εκθειάζουν κυρίως οτιδήποτε αμερικάνικο,μιας και η Σοβιετία καταδίκαζε τη δυτική ροκ και ποπ μουσική ως αστική, και δευτερευόντως δυτικοευρωπαϊκό,όπως παλιότερα θαύμαζαν τα σταλινικά καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης,αρκεί να καταλάμβαναν θέσεις εξουσίας
Συμπέρασμα
Kαι σ’ αυτό το σημείο συναντιούνται με τα στελέχη της Δεξιάς.Κοινό τους σημείο η δημοφοβία, ο ελιτισμός και η αγάπη για την δήθεν δημοκρατική και πολυπολιτισμική αστερόεσσα που προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε όλους και μας έσωσε από τον κομμουνιστικό κίνδυνο.Γι’αυτό θα συναινούν σε πολλά ο Ανδρουλάκης με τον Δήμου και τον Ανδριανόπουλο,θα συνεργάζεται η Ρεπούση με τον Βερέμη και θα αλλάζει το προφίλ παραδοσιακών εφημερίδων της Δεξιάς,όπως η Καθημερινή,προς το αριστερίζον και μεταμοντερνίζον με ολίγη νεοφιλελευθερισμού.
Η άρχουσα Δεξιά μοιράζεται στα χρόνια της μεταπολίτευσης την οικονομική,πολιτική και πνευματική εξουσία με την νεόκοπη άρχουσα Αριστερά, στην οποία κατά τον Χρήστο Γιανναρά εντάσσονται εκείνοι που θέλουν να σταδιοδρομήσουν στα ελληνικά πανεπιστήμια και όχι μόνο, βάλλοντας πλέον απροκάλυπτα εναντίων των συστατικών στοιχείων της ελληνικότητας:σύνδεση με κλασική Ελλάδα και Βυζάντιο,Ορθοδοξία,γλώσσα,ιστορία και προσπαθούν να τονίζουν οτιδήποτε διχάζει τους Έλληνες π.χ εμφύλιος πόλεμος και όχι αυτά που τους ενώνουν.Η περίπτωσή τους ,αν δεν σχετίζεται με την επί πληρωμή διατεταγμένη υπηρεσία από ξένες μεγάλες δυνάμεις ,δείχνει το βαθμό της αλλοτρίωσής τους και της αποκοπής τους από το λαό.Μιλάμε δηλαδή για ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις.Η δε αντίδραση του ζαλισμένου κοπαδιού είναι να βρίσκει παρηγοριά στις εκκλησιές και στην παράδοση της κοινότητας,του συνανήκειν δηλαδή,για να λύσει τα υπαρξιακά προβλήματά του και να αντισταθεί στη νέα τάξη πραγμάτων που είναι έτοιμη να τον αφοπλίσει πνευματικά και να τον αφανίσει εν τέλει βιολογικά.
Όσο λοιπόν η ποικίλων αποχρώσεων ηγεσία απομακρύνεται από το λαό,τόσο απομονώνεται και αποκτά ελιτίστικα και διανοουμενίστικα χαρακτηριστικά που την ανάγουν σε ένα είδος ακλόνητης αυθεντίας και ιεραρχίας.Όσο ζυμώνεται με το λαό και τα προβλήματά του ,τόσο χειραφετείται πνευματικά και ηθικά.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των μεγάλων μας διανοούμενων,καλλιτεχνών και συγγραφέων(Θεοδωράκης,Τσαρούχης,Σεφέρης,Ελύτης κ.α).Μεγαλούργησαν,όταν συνειδητοποίησαν την ελληνικότητα που στον τόπο μας ταυτίζεται με την λαϊκότητα των δημοτικών τραγουδιών ,της κρητικής λογοτεχνίας και της ορθόδοξης παράδοσης,αφού η μεταπρατική και καχεκτική ελληνική αστική τάξη δεν μπόρεσε ποτέ να δημιουργήσει σπουδαία έργα τέχνης με ελληνικό προσανατολισμό.Μόνο μηρύκαζε την ευρωπαϊκή τέχνη σε όλες τις εκφάνσεις της και επένδυε τα κεφάλαιά της στο εξωτερικό πετώντας κάποια ξεροκόμματα στο ελληνικό κράτος ενός κατώτερου θεού.
Γι’αυτό και ο Μίκης Θεοδωράκης γίνεται στόχος των νεοταξίτικων δυνάμεων ,που δεν μπορούν να κατανοήσουν ,γιατί στα μεγάλα, ιδίως, εθνικά ζητήματα βροντοφωνάζει εναντίον εκείνων που απεργάζονται δόλια σχέδια εναντίον της χώρας μας.Γι’αυτό και η γενιά του ’30 χαρακτηρίζεται ελληνολατρική και εθνικιστική.Δεν μπορεί στο δικό τους μυαλουδάκι να χωρέσει πώς ένας αριστερός είναι ταυτόχρονα και πατριώτης.Γι’αυτό και επιστρατεύουν το δίπολο ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΟΣ, που από τη μια μαντρώνει τους αντιεθνικιστές και σταλινικούς «ανανεωτικούς» αριστερούς ευνουχίζοντας κάθε αριστερή δύναμη που ορθώνει πατριωτική φωνή και από την άλλη τους αρχαιολάτρες και νατοϊκούς ως καρικατούρα της πάλαι ποτέ κραταιάς βασιλοχουντικής ακροδεξιάς εγκλωβίζοντας πολίτες με δημοκρατική συνείδηση και αγνά πατριωτικά αισθήματα .Κοινή συνισταμένη ο αντικομμουνισμός και η συνεχής προσπάθεια ,για να καταπνιγεί κάθε δημοκρατική και πατριωτική φωνή που χαλάει τα σχέδια των μηχανισμών εξουσίας. Το αποτέλεσμα είναι ένα μεγάλο κομμάτι του λαού να μην εκφράζεται από το σημερινό κομματικό σύστημα και να νιώθει απογοητευμένο,ιδίως από την Αριστερά που κατά τον Μιχάλη Ράπτη ή Πάμπλο είναι τελείως χαμένη σε οποιοδήποτε επαναστατικό παιχνίδι ,εάν δεν αφαιρέσει την υπεράσπιση του εθνισμού από την αστική ηγεσία και την περάσει στα χέρια της.

Ενθύμιον εθνικού πόνου

Τον Αύγουστο του 1922 ο στρατός του Κεμάλ Ατατούρκ έμπαινε στη Σμύρνη και έσφαζε χιλιάδες Έλληνες και Αρμένιους .Την σφαγή αυτή περιγράφει στο βιβλίο της "Ματωμένα χώματα" η Διδώ Σωτηρίου απόσπασμα του οποίου δημοσιεύουμε.

Δ. ΣΩΤΗΡΙΟΥ <<Ματωμένα χώματα>>
Το ΑΛΛΟ ΠΡΩΙ ΜΑΣ ΞΥΠΝΗΣΑΝΕ χλιμιντρίσματα και καλπασμός αλόγων. Πεταχτήκαμε μεμιάς ορθοί κι ανοίξαμε τα μάτια μας. Το τούρκικο ιππικό περνούσε καμαρωτό από την παραλία. Κανείςδεν έβγαλε τσιμουδιά. Και τα μωρά κερώσανε. Μόνο μια πολύ ψιλή παιδική φωνούλα ρώτηξε:

-Τι θα μάς κάνουνε οι Τούρκοι;

Τι θα μας κάνουνε;

Αυτή 'ταν ολουνών η αγωνία, μα κανείς δεν τήνε ξεστόμιζε. Από μερικά μπαλκόνια ξένων σπιτιών ακούστηκαν αδύναμα παλαμάκια και «γιασασίν». Σαν τέλειωσε ή παρέλαση, έγινε νεκρική ησυχία. Η δικιά μας μαούνα ήταν η τελευταία απ' τις εξήντα και βρισκότανε σιμά στην ξηρά. Σε λίγο ακούστηκε τελάλης.

-Μπρε σεις, τι λέει;-Λέει, νά βγει ο κόσμος και νά πάει στις δουλειές του δίχως νά φοβάται. Κανένας δε θα κακοπάθει. -Μπορεί ή νίκη νά μερώνει τσ' ανθρώπους, είπε ή μάνα μου .

-Οι Μεγάλες Δυνάμεις δώκανε εντολή νά μην ανοίξει ρουθούνι χριστιανικό.

-Αύτή 'ναι ή αλήθεια. Φτάνει το αίμα. Τί τα γενιτσαριά θα 'χουμε;

-Τόσοι στόλοι! Τόσα βασιλικά για τα μάτια ηθαρρέψατε πως στέκουνε δω χάμου ;

0 αδερφός μου ο Κώστας με πλησίασε όλο χαμόγελα και φουσκώνοντας σαν διάνος, μού 'πε ειρωνικά:

-Τί γνώμη έχεις τώρα, Μανωλάκη, για το χτήμα π' αγόρασα; Έκανα καλά ή με πέρασε κορόιδο ο μπάρμπα-Θόδωρος;

Ήμουνα τόσο χαρούμενος πού θα του συγχωρούσα χίλιες τόσες κακοκεφαλιές κι άλλες τόσες ειρωνείες. "
Όλοι στη μαούνα γινήκαμε τώρα μιά παρέα. Βγάλαμε ό,τι φαγώσιμο είχαμε, παστά, αυγά, κονσέρβες. Αρχίσαμε τα τραταμέντα και τις τσιρεμόνιες. Ξάφνου, μέσα στη γενική χαρά, ακούστηκε μια φωνή κι ύστερα πολλές μαζί:

-Φωτιά!-Φωτιά !

-Βάλαν φωτιά στη Σμύρνη!Πεταχτήκαμε ορθοί. Κοκκινόμαυρες φλόγες τινάζονταν στον ουρανό, χοροπηδηχτές.

-Είναι κατά την Αρμενογειτονιά.

-Κατά κει φαίνεται νά 'ναι.

-Πάλι οι Αρμεναίοι θα τα πλερώσουνε!

-.Αποκλείεται να κάψουνε ολόκληρη τη Σμύρνη. Ποιό συμφέρον έχουνε; .Αφού έγινε πια δική τους... Ποιο συμφέρον είχαμε μεις που καίγαμε τα τουρκοχώρια στην υποχώρηση ; Η φωτιά απλωνόταν παντού. Ντουμάνιασε ο ουρανός. Μαύρα σύγνεφα ανηφορίζανε και μπερδευότανε το 'να με τ' άλλο. Κόσμος, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος, τρελός από φόβο, αρχίνησε νά τρέχει απ' όλα τα στενοσόκακα και τούς βερχανέδες και να ξεχύνεται στην παραλία σαν μαύρο ποτάμι.
-Σφαγή ! Σφαγή ! -Παναγιά, βοήθα! -Προφτάστε ! -Σώστε μας!Η μάζα πυκνώνει, δεν ξεχωρίζεις ανθρώπους, μα ένα μαύρο ποτάμι που κουνιέται πέρα δώθε απελπισμένα, δίχως να μπορεί να σταθεί ούτε να προχωρήσει. Μπρος θάλασσα, πίσω φωτιά και σφαγή! 'Ένας αχός κατρακυλάει από τα βάθη της πολιτείας και σπέρνει τον πανικό.
-Τούρκοι! -Τσέτες!
-Μας σφάζουνε!
-Έλεος!
Η θάλασσα δεν είναι πια εμπόδιο. Χιλιάδες άνθρωποι πέφτουνε και πνίγονται. Τα κορμιά σκεπάζουνε τα νερά σαν νά 'ναι μόλος. Οι δρόμοι γεμίζουνε κι αδειάζουνε και ξαναγεμίζουνε. Νέοι, γέροι, γυναίκες, παιδιά ποδοπατιούνται, στριμώχνονται, λιποθυμούνε, ξεψυχούνε. Τούς τρελαίνουν οι χαντζάρες, οι ξιφολόγχες, οι σφαίρες των τσέτηδων! -Βούρ, κεραταλάρ! (Χτυπάτε τους τούς κερατάδες!). Το βράδυ το μονοφώνι κορυφώνεται. Η σφαγή δε σταματά. Μόνο όταν τα πλοία ρίχνουνε προβολείς γίνεται μια πρόσκαιρη ησυχία. Μερικοί που καταφέρανε να φτάσουνε ζωντανοί ίσαμε τη μαούνα, μας ιστορούνε το τι γίνεται όξω, στις γειτονιές. Οι τσέτες του Μπεχλιβάν και οι στρατιώτες τού Νουρεντίν τρώνε ανθρώπινο κρέας. Σπάζουνε, πλιατσικολογούνε σπίτια και μαγαζιά. Όπου βρούνε ζωντανούς, τούς τραβούνε όξω και τούς βασανίζουνε. Σταυρώνουνε παπάδες στις εκκλησιές, ξαπλώνουνε μισοπεθαμένα κορίτσια κι αγόρια πάνω στις Άγιες Τράπεζες και τ' ατιμάζουνε. Απ' τον Αι-Κωνσταντίνο και το Ταραγάτς ίσαμε το Μπαλτσόβα το τούρκικο μαχαίρι θερίζει.

Φωνή θεού,οργή λαού

Προσφώνηση

του Μητροπολίτου Πάφου κ. Γεωργίου

στα συνέδρια ΠΟΜΑΚ, ΠΣΕΚΑ και ΝΕΠΟΜΑΚ.

Λευκωσία 19/8/2008
__________________________________________


Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας,
Κύριοι επίσημοι,
Αγαπητοί Απόδημοι,

Χαιρετίζω με ιδιαίτερη χαρά, εκ μέρους της Εκκλησίας, τα συνέδρια του Κεντρικού Συμβουλίου της ΠΟΜΑΚ και της ΠΣΕΚΑ καθώς και το Παγκόσμιο Συνέδριο της Νεολαίας της ΠΟΜΑΚ.

Είναι χιλιοειπωμένο και ίσως να καταντά κοινότυπο το να επαναλάβω, αγαπητοί απόδημοι, πως η Εκκλησία ποτέ δεν σας ξεχνά. Σε όποια γωνιά της γης κι αν βρίσκεστε, όσα πολλά κι αν είναι τα χρόνια της αποδημίας, η ανάμνησή σας μένει σε μας πάντα ζωντανή. Η καθημερινή προσευχή μας «υπέρ των εν θαλάσση μακράν» κατά το αρχαίο λεκτικό και την αρχαία ορολογία δείχνει πόσο σας σκεπτόμαστε και πόσο επενδύουμε σ’ εσάς.

Όσοι, είτε λόγω σπουδών είτε άλλων δραστηριοτήτων, ζήσαμε για κάποιο χρονικό διάστημα κοντά σας, ξέρουμε και τις έγνοιες και τις αγωνίες σας. Ξέρουμε πως συνισταμένη όλων των έγνοιων σας και όλων των αγωνιών σας είναι η πατρίδα μας και η σωτηρία της από τους κινδύνους που διατρέχει. Και πιστεύω ακράδαντα πως το να μιλήσει κάποιος σ’ εσάς, του Κυπρίους του εξωτερικού για την Κύπρο, συνιστά θράσος υπέρμετρο. Γιατί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλον, εσείς έχετε κλείσει την Κύπρο στην καρδιά σας κι η θύμησή της αποτελεί για σας καθημερινή υπόμνηση χρέους.

Εμάς, εδώ στην Κύπρο, μας ξεγελά ο χρόνος κι η άνετη «προσωρινότητα» στην οποία μάθαμε να ζούμε και να κινούμαστε. Η συνείδησή μας ενώ στην αρχή διαμαρτυρόταν για πολλά πράγματα, σιγά – σιγά σίγησε επικίνδυνα. Ο χρόνος έχει δράσει καταλυτικά σε βάρος μας. Ακόμα και τα δίκαιά μας με δυσκολία τα θυμούμαστε πια. Βλέπουμε σκηνές στην τηλεόραση από το ’74 κι είναι σαν να μην αναφέρονται σ’ εμάς και τον τόπο μας. Κι ας κηδεύουμε ακόμα νεκρούς της εισβολής. Κι η αξιοπρέπειά μας απέκτησε κι αυτή ελαστικότητα, αφού μπορούμε άνετα και λόγους πατριωτικούς να εκφωνούμε και με δάφνινα στεφάνια να στέφουμε τους τάφους των ηρώων μας αλλά και σε κλεμμένα ξενοδοχεία μας να συνωστιζόμαστε για να δηλώσουμε την υποτέλειά μας στον εκπρόσωπο της κατοχής.

Η καθημερινή βίωση της κατοχής άμβλυνε, δυστυχώς, το εθνικό μας αισθητήριο και οδήγησε πολλούς στον ραγιαδισμό.

Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο μ’ εσάς. Για σας το ρολόι για την Κύπρο σταμάτησε την ώρα του ξενιτεμού, τη στιγμή της αναχώρησης. Το ξένο περιβάλλον στο οποίο κληθήκατε να ζήσετε ήταν εντελώς διάφορο από την πατρίδα. Εκεί ήταν ο χώρος του αγώνα για επιβίωση. Η Κύπρος ήταν τα άγια των αγίων σας που προστατευόταν από την τύρβη της καθημερινότητας με το βαρύ καταπέτασμα της συνείδησής σας.

Να! γιατί αποτελεί τόλμημα να μιλήσει κάποιος σ’ εσάς για την Κύπρο. Κι επειδή την ίδια έγνοια για την ιδιαίτερη πατρίδα μας, έχει μαζί μ’ εσάς κι η Εκκλησία, θα επικαλεστώ την επιείκειά σας για ελάχιστα ακόμα λεπτά προκειμένου να εκθέσω την αγωνία μας για μερικά πράγματα για το εθνικό μας θέμα που νιώθουμε να γίνονται γύρω μας, με σκοπό να πάρουμε απαντήσεις και, ίσως, να προβληματίσουμε. Είμαστε σίγουροι πως σε όλα τα άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζετε, είτε είναι κοινά για όλους είτε ιδιαίτερα για κάθε χώρα στην οποία ζείτε, η Κυβέρνηση και οι αρμόδιες υπηρεσίες του Κράτους θα βρουν λύσεις και στο μέτρο του δυνατού θα σας ικανοποιήσουν.

Ως Εκκλησία ξέρουμε πολύ καλά, και δεν δυσκολευόμαστε να το πούμε, και ποιοι υπονόμευσαν για χρόνια τον Μακάριο και ποιοι πρόδωσαν τον τόπο κι οδήγησαν στην καταστροφή του ’74. Κι ασφαλώς σ’ αυτούς δεν συγκαταλέγουμε ούτε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ούτε το κόμμα του. Αν είμαστε κάπως ενοχλητικοί με τις κρίσεις και τον αντίλογό μας, δεν είναι γιατί του επιρρίπτουμε ευθύνες για το παρελθόν, ούτε γιατί αμφιβάλλουμε για την ειλικρίνεια των προθέσεών του. Ούτε κι αμφισβητούμε το δικαίωμά του το οποίο αρύεται από τη νόμιμη και δημοκρατική εκλογή του στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, να διαπραγματεύεται το εθνικό μας θέμα. Ούτε και θα ’ταν ποτέ δυνατόν η Εκκλησία να μην σταθεί στο πλευρό του Προέδρου της Δημοκρατίας, όταν αυτός θα συνομιλεί με την αντίθετη πλευρά για τα δίκαιά μας. Αναδύονται όμως μέσα μας ερωτηματικά.

Θέλετε η απλή – κοινή και όχι πολιτική λογική μας, η διαφορετική οπτική γωνία υπό την οποία βλέπουμε τα πράγματα, η ευθύνη του δισχιλιόχρονου θεσμού που εκπροσωπούμε, μάς κάνουν να ανησυχούμε. Επιζητούμε πειστική πληροφόρηση, αφού προέκταση των γεγονότων στη δική μας λογική συναντά στεγανά και αδιέξοδα.

Ζητούμε διευκρινίσεις ακόμα και για εκείνο που όλη, σχεδόν, η πολιτική ηγεσία θεωρεί ως κατόρθωμα: Ότι συμφωνήθηκε η λύση να προέλθει από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους. Δεν παραβλέπουμε, βέβαια, τις προσπάθειες επιβολής έξωθεν λύσης που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ξένων. Μα, με τα τετελεσμένα της εισβολής, τόσο Τουρκικό στρατό άρτια εξοπλισμένο, τόσους εποίκους, πώς μπορεί να προκύψει λύση από τους Κυπρίους; Ποια διαπραγματευτικά περιθώρια έχει ο Ταλάτ, όταν πριν λίγες, ακόμα, μέρες ήρθε εδώ παράνομα ο Ερντογάν με το μισό υπουργικό του συμβούλιο και με Τούρκους στρατηγούς για να τονίσει τα δυο «ισότιμα», γι’ αυτούς, «κράτη»και τους «δυο λαούς» και τον συνεταιρισμό που θα προκύψει με «παρθενογένεση»;

Δεν υποβιβάζουμε το πρόβλημά μας από πρόβλημα εισβολής και κατοχής σε πρόβλημα διακοινοτικής διαφοράς; Κι η Τουρκία δεν θα έχει άλλοθι, αφού δεν θα συμμετέχει στη διαδικασία;

Δεν ξέρω πόσο εφικτή ή πόσο συμφέρουσα είναι η αλλαγή πλεύσης αν οι συνομιλίες με τον Ταλάτ δεν ευοδωθούν. Κι εννοώ αλλαγή σύμφωνα με τα νέα δεδομένα (είμαστε μέλος ισότιμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης με όλα τα εδάφη μας, η Τουρκία είναι υποψήφιο μέλος κι οι εξελίξεις του διεθνούς δικαίου μας ευνοούν). Ζητούμε μια πειστική απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα.

Ξέρουμε πως δεν είμαστε υπερδύναμη, ούτε και μπορούμε να μιλούμε με τον αέρα του νικητή. Κι αντιλαμβανόμαστε τα μειονεκτήματα ενός μη προεδρικού συστήματος διακυβέρνησης. Ζητούμε όμως χειραγωγία για να καταλάβουμε πως η αποδοχή της εκ περιτροπής προεδρίας ευοδούται με τις αρχές της Ευρώπης, τη δημοκρατική αρχή της μιας ψήφου για κάθε πολίτη.

Και για ένα τελευταίο πρόσφατο γεγονός διερωτώμαι. Αν δεν μπορούσαμε να αποτρέψουμε το πέρασμα του Αττίλα από την Τηλλυρία για να πανηγυρίσει στα Κόκκινα την επέτειο των βομβαρδισμών και τη δολοφονία τόσων αμάχων το 1964, ήταν ανάγκη να εξευτελιστούμε παρατασσόμενοι εν σιωπή ή και καλωσορίζοντας τους κατακτητές; Διότι εκείνοι που πήγαν να πανηγυρίσουν τέτοια γεγονότα δεν ήταν οι Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες μας που επιθυμούν την ειρηνική συμβίωση μαζί μας. Η επιβολή της σιωπής, της αβουλίας και της εθνικής απονεύρωσης δεν νομίζουμε ότι βοηθά το κλίμα των συνομιλιών. Η υποχώρηση σε κάθε αξίωση των Τούρκων δεν οδηγεί κατά τη γνώμη μας, σε λύση ούτε και σε συμβιβασμό. Απόδειξη το ότι ενώ η πλευρά μας άγγιξε βαθμηδόν τις Τουρκικές θέσεις που μένουν αμετακίνητες από το ’74, δεν επετεύχθη λύση.

Είμαστε σίγουροι πως αυτά κι άλλα παρόμοια ερωτήματα απασχολούν κι εσάς, αγαπητοί απόδημοι, κι όλο τον Κυπριακό λαό. Πιστεύω πως σ’ αυτά θα αναφερθείτε και στα συνέδριά σας. Ευχόμαστε κάθε επιτυχία στα συνέδριά σας καθώς και καλή παραμονή στην πατρίδα. Το ότι θα είστε ή μάλλον θα συνεχίσετε να είστε οι καλύτεροι πρεσβευτές των δικαίων μας στις χώρες διαμονής σας, δεν το αμφιβάλλουμε.

Ως Εκκλησία είμαστε στη διάθεσή σας για κάθε πρόβλημα και ανάγκη σας. Σας μεταφέρω προς τούτο τη διαβεβαίωση αλλά και τις ευχές του Μακαριωτάτου που απουσιάζει, όπως ξέρετε, στο εξωτερικό.

Και πάλι καλή επιτυχία.

Η γενοκτονία των λέξεων

Του Βασίλη Ν. Τριανταφυλλίδη(Χάρρυ Κλυνν)

Χαιρετούμε με τον προσήκοντα σεβασμό το «μεγάλο διπλωματούχο ιστορικό», τον «υμνητή» της φιλελεύθερης πολιτικής παρακαταθήκης ΤΟΥ MILTON FRIEDMAN, τον «υπερήφανο μαθητή» του «σεσημασμένου» νεοταξίτη αμπελοφολόσοφου Νίκου Δήμου, τον «αβανταδόρο» της «επιστημονικής ληστοσυμμορίας» Ρεπούση-Λεωντσίνη, τον «ιδεολογικό παρατρεχάμενο» της «παρέας» Ανδριανόπουλου, Ευαγγελόπουλου, Μπήτρου, Παπανδρόπουλου, Χρηστίδη, τον αθεράπευτο θιασώτη του «αμερικάνικου ονείρου» και του «άσχημου, αλλά βολικού μπλου τζιν»!!!

Χαιρετούμε των «πρωτοπόρο των αγραμμάτων», το νέο δείγμα του «ελεγχόμενου μικροαστικού λαϊκισμού» που ανακάλυψε «το διχασμό της δυτικής φιλοσοφίας, της αντίληψης δηλαδή που έχουμε για τον κόσμο που έχει μακρά ιστορία. Από τη μία υπάρχουν οι «ηπειρωτικοί φιλόσοφοι» (continentals) και από την άλλη οι Αγγλοσάξωνες…»

Πρωτοποριακώς ανατριχιαστική η φιλοσοφική σκέψη που θα μείνει ακέραια στην αιωνιότητα για να δείχνει στον τυφλό κόσμο ότι πέραν των μεγάλων της ανθρώπινης σκέψης (Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Στωικοί, Επικούρειοι, Ντεκάρτ, Σπινόζα, Λάιμπνιτς, Λοκ, Κοντιγιάκ, Ντιντερό, Χιουμ, Καντ, Χέγκελ, Μαρξ, Νίτσε, Κοντ, Μπέρξον, Μπασελάρ, Χάιντεγκερ, Σαρτρ… υπάρχει και ο εκ Κοζάνης «Πάσχων» μανδραβέλης φιλόσοφος, ιστορικός, αρθρογράφος ειδικός σε θέματα πολιτικά, επιστημονικά, οικονομικά, περιβαλλοντικά, στρατιωτικά, βιοτεχνολογικά, απορρυπαντικά, ποδοσφαιρικά, ενδοκρινολογικά, ηλεκτρολογικά, υδραυλικά, ζαχαροπλαστικά, εδώδιμα αποικιακά, είδη κιγκαλερίας και είδη υγιεινής! (Μακάρι να ήξερε να τραβάει και το καζανάκι!)

Χαιρετούμε τον «Πάσχοντα» Mανδραβέλη γεννηθέντα το 1963 στην Kοζάνη. Σπουδάσαντα οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Aθηνών με μεταπτυχιακές σπουδές στο πανεπιστήμιο της Nέας Yόρκης "New School for Social Research".(Εσείς που νομίζατε ότι θα σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο της Λάρισσας;)Από 1982 εργαζόμενο(;) σε αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά. Σήμερα αρθρογραφούντα στην εφημερίδα «Καθημερινή». Μέλος της «΄Eνωσης Συντακτών Hμερησίων Eφημερίδων Aθηνών» (EΣHEA), του Oικονομικού Eπιμελητηρίου Eλλάδος, της Eλληνικής Eταιρείας Oικονομολόγων, του Electronic Frontier Foundation (EFF), και της «American Association for the Advancement of Science».(Εσείς νομίζατε ότι δε θα ήταν μέλος της AMERICAN ASSOCIATION;)

Χαιρετούμε τον εμπνευστή της «συλλογικής ιδιοκτησίας της γνώσης», (!) τον βαθυστόχαστοι αναλυτή του «δομικού στοιχείου κάθε ζώντος συστήματος», τον χαριτοσυνεντευξιαζόμενο μετά της «Λολίτας» γίγαντα της σκέψης, τον υπέρμαχο της Φιλευλεύθερης Συμμαχίας που δεν έχει καμία σχέση με το Ουράνιο Τόξο, τα Σκόπια και τον Τζορτζ Σόρος…

Χαιρετούμε τον «Πάσχοντα» Μανδραβέλη, υπέρλαμπρο άστρο της Θεωρίας του «ιστορικού ενταφιασμού» και τους ομοϊδεάτες του Παναγιωτόπουλο, Λιάκο, Λούκο, Νικολακόπουλο, Πεσματζόγλου, Ρεπούση, Κουλούρη καθώς και τα κραυγάζοντα δημοσιογραφικά απομεινάρια του Ιού της Ελευθεροτυπίας και των άλλων «εκσυγχρονιστικών αμερικανοϊσραηλινών φυλλάδων» τύπου Καθημερινής.

Χαιρετούμε τον ιστορικά ημίαιμο «Καθημερινό» ινστρούχτορα της Νεοταξικής κουλτούρας μια και αναρωτιέται «πως και τι» περί του«ολοκαυτώματος» (όχι, βεβαίως, του Εβραϊκού) αλλά του Ποντιακού, και των «γενοκτονιών» επί το γενικότερο και απαντούμε στο ερώτημα αν και γνωρίζουμε ότι ο «Πάσχων» Μανδραβέλης θα συνεχίζει να μεταφέρει, προσβάλλοντας βάναυσα ιστορία και δημοσιογραφία , μόνο όσα του υπαγορεύονται…

ΤΙ ΕΝΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΟΡΟ «ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ»

Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου. Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί.Αποτελεί το βαρύτερο έγκλημα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει παραγραφή.Η διεθνής κοινότητα αναγνώρισε άμεσα ή έμμεσα τις άλλες δύο γενοκτονίες του αιώνα μας, των Εβραίων και Αρμενίων. Η γενοκτονία των Ποντίων έχει τις ίδιες ηθικές αναλογίες με αυτές των Εβραίων και των Αρμενίων, δυστυχώς όμως αποτελεί τη λιγότερο μνημονευόμενη και περισσότερο λησμονημένη από τους εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς.

ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΙΑΠΡΑΧΤΗΚΕ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ;

Ο Ποντιακός Ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας (1461) γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση–γενοκτονία του αιώνα μας.Επτά χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Τραπεζούντα. Η οθωμανική κατάκτηση του μικρασιατικού Πόντου μπορεί να διαριθεί σε τρεις περιόδους.Η πρώτη αρχίζει με την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 και λήγει στα μέσα του 17ου αιώνα. Την περίοδο αυτή οι Τούρκοι κρατούν μάλλον ουδέτερη στάση κατά των Ελλήνων του Πόντου.Η δεύτερη αρχίζει στα μέσα του 17ου αιώνα και λήγει με το τέλος του πρώτου ρωσοτουρκικού πολέμου. Χαρακτηρίζεται με τη θρησκευτική βία κατά των χριστιανικών πληθυσμών. Κατά την περίοδο αυτή πραγματοποιούνται οι ομαδικοί εξισλαμισμοί των ελληνικών πληθυσμών.Η τελευταία περίοδος, που τελειώνει το 1922 υποδιαιρείται σε δύο υποπεριόδους. Η πρώτη αρχίζει με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, το 1774. Χαρακτηρίζεται από τη συστηματική προσπάθεια των τοπικών αρχών να μην εφαρμόζουν προς όφελος των χριστιανώντους φιλελεύθερους νόμους. H δεύτερη υποπερίοδος αρχίζει το 1908 και χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη του τουρκικού εθνικισμού.

ΟΙ ΝΕΟΤΟΥΡΚΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΗ

Από τους βαλκανικούς πολέμους και από τους επίσημους συμβούλους, των Γερμανών, οι Νεότουρκοι διδάχθηκαν ότι μονάχα με την εξαφάνιση των Ελλήνων και Αρμενίων θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία. Οι διάφορες μορφές βίας δεν αρκούσαν για να φέρουν τον εκτουρκισμό.Η απόφαση για την εξόντωσή τους πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μούσταφα Κεμάλ (1919 – 1923).Το Νεοτουρκικό Κομιτάτο «Ένωση και Πρόοδος» ιδρύθηκε το 1889. Στο συνέδριο τους, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1911 πάρθηκε η απόφαση, ότι η Μικρά Ασία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα. Η απόφαση αυτή καταδίκασε σε θάνατο διάφορες εθνότητες.Οι Τούρκοι στον Πόντο άρχισαν με την επιστράτευση όλων από 15 έως 45 ετών και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας. Παράλληλα αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα τα επαγγέλματά τους και επί πλέον απαγόρευσαν τους μουσουλμάνους να εργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες με την ποινή της τιμωρίας από τις στρατιωτικές Αρχές. Κατ΄ αρχάς οι άτακτες ορδές των Τούρκων επιτίθονταν στα απομονωμένα ελληνικά χωριά κλέβοντας, φονεύοντας, αρπάζοντας νέα κορίτσια, κακοποιώντας και καίγοντάς τα.Οργανωμένες επιθέσεις Οι Τούρκοι χωρίς προσχήματα πια περνούν στην επίθεση. Από κάθε γωνιά του Πόντου και της Μικράς Ασίας έρχονται καταγγελίες. Οι σποραδικές δολοφονίες αρχίζουν να αυξάνονται. Χωρικοί, που πήγαιναν να δουλέψουν στα χωράφια τους, βρίσκονταν καθημερινά δολοφονημένοι.Οι διωγμοί εκδηλώθηκαν αρχικά με τη μορφή σποραδικών κρουσμάτων βίας, καταστροφών, απελάσεων και εκτοπισμών. Φαίνονταν σαν να προέρχονταν από ανεύθυνα κυρίως στοιχεία. Πολύ γρήγορα όμως έγιναν συστηματικοί, πιο οργανωμένοι και εκτεταμένοι και στρέφονταν τόσο κατά των Ελλήνων όσο και κατά των Αρμενίων. Εμπνευστής και εγκέφαλος αυτής της επιχείρησης της γενοκτονίας ήταν ο Μεχμέτ Ταλαάτ, υπουργός των Εσωτερικών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Με δικές του εντολές, που καλούσαν τις αρχές να μη δείχνουν κανένα έλεος και για τoυς χριστιανούς, εξαπολύθηκαν οι διωγμοί κατά των «ανεπιθύμητων» εθνοτήτων σε μια τεράστια έκταση.Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγκάστηκε, σε ένδειξη πένθους, να κλείσει στις 15 Μαϊου 1914 όλες τις εκκλησίες και τα σχολεία και να καταγγείλει στις Μεγάλες Δυνάμεις τους νέους διωγμούς. Δεν κατάφερε όμως τίποτε γιατί κηρύχθηκε στο μεταξύ ο Α΄ Παγόσμιος πόλεμος, στον οποίο η Τουρκία έλαβε μέρος ως σύμμαχος της Γερμανίας, έχοντας πια την ευχέρεια να εφαρμόσει πλήρως το παλιότερο σχέδιο της εξόντωσης των χριστιανών.

ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής ανάγκασε χιλιάδες Έλληνες των παραλίων της Μικρασίας να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους και να μετοικήσουν με πολυήμερες εξοντωτικές πορείες.Σύμφωνα με μια έκθεση της Ελληνικής Πρεσβείας, με ημερομηνία τον Ιούνιο του 1915 είναι γραμμένα τα εξής: «Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δημίους τους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια. Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών, τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα ...»Σκοπός των Τούρκων ήταν, με τους εκτοπισμούς, τις πυρπολίσεις των χωριών, τις λεηλασίες, να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν ευκολότερα των εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.Το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ήττα της Τουρκίας από τις δυνάμεις της Αντάντ και το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου έφερε μια προσωρινή ανάπαυλα στο απάνθρωπο σχέδιο των Νεότουρκων. Η νέα τουρκική κυβέρνηση υποχρεώνεται από τις νικήτριες δυνάμεις να δώσει άδειες επιστροφής στους λίγους εξόριστους που είχαν απομείνει.Το τελικό πλήγμα. Το 1919 αρχίζει νέος διωγμός κατά των Ελλήνων από το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο άγριος κι απάνθρωπος από τους προηγούμενους. Εκείνος ο διωγμός υπήρξε η χαριστική βολή για τον ποντιακό ελληνισμό.Στις 19 Μαϊου, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Με τη βοήθεια μελών του Νεοτουρκικού Κομιτάτου συγκροτεί μυστική οργάνωση, τη Mutafai Milliye, κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδιάζει την ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού. Αυτό που δεν πέτυχε το σουλτανικό καθεστώς στους πέντε αιώνες της τυραννικής διοίκησής του, το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια ο Κεμάλ, εξόντωσε τον ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας.Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο για την προστασία του αμάχου πληθυσμού. Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και ακατάβλητο ποντιακό αντάρτικο.

Η ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΕΜΑΛ

Με την επικράτηση του Κεμάλ, οι διωγμοί συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση. Στήνονται στις πόλεις του Πόντου τα διαβόητα έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που καταδικάζουν και εκτελούν την ηγεσία του ποντιακού ελληνισμού. Το τέλος του Πόντου πλησιάζει. Οι φωνές λιγοστεύουν.Ελληνικός λαός - Προσφυγικός λαός … Τον επίλογο της τραγικής ποντιακής γενοκτονίας αποτελεί ο βίαιος ξεριζωμός των επιζώντων μετά τη νίκη της Τουρκίας. Με τη συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών έρχονται στην Ελλάδα και τα τελευταία ζωντανά υπολείμματα. Οι ξεριζωθέντες εγκαταλείπουν την πατρώα γη και όλα τα υπάρχοντά τους. Παίρνουν μαζί τους ιερά κειμήλια και λίγο χώμα από τη γη του Πόντου. Αφήνουν πίσω τη Μαύρη Θάλασσα και μπαίνουν στην Άσπρη Θάλασσα. Φτάνουν στην Ελλάδα.Η προσφορά των Ελλήνων του Πόντου στο ελληνικό κράτος. Πάμφτωχοι, έχοντας αφήσει πίσω τους περιουσίες και πλούτη, έφτασαν ταλαιπωρημένοι από τις διώξεις, με το φόβο ακόμη ζωντανό μέσα τους, κι εγκαταστάθηκαν δίχως να χάσουν το θάρρος τους, εδώ κι εκεί στη νέα ελληνική πατρίδα. Σκόρπισαν σε χωριά και πόλεις της Μακεδονίας και της Θράκης, στους συνοικισμούς της πρωτεύουσας και σε άλλες περιοχές, με μοναδικό εφόδιο την αυτοπεποίθηση, την αισιοδοξία, την αγάπη στη γη και τα γράμματα ή τις τέχνες.Αλλά και με την τραγική θέση της η Ιωνία ήλθε να διαδραματίσει τον εθνικό της ρόλο. Μοναδική αλλά και μεγάλη παρηγοριά ότι οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες, οι αιώνιοι Ακρίτες, θωράκισαν τη Μακεδονία και τη Θράκη. Περισσότεροι από 700.000 πρόσφυγες από τη Μικρασία και τον Πόντο εγκαταστάθηκαν στη βόρεια Ελλάδα. Οι Ίωνες, με μια πλούσια πολιτισμική και εθνική παράδοση, συνέβαλαν στην επιβεβαίωση της εθνικής ταυτότητας.Η Γαλλία και η «ποινικοποίηση της άρνησης».Εγκρίθηκε από την Γαλλική εθνοσυνέλευση η πρόταση νόμου για την ποινικοποίηση της άρνησης της γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Τούρκους. Πέντε χρόνια μετά από την αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας η πρόταση νόμου έρχεται να πλαισιώσει την θεσμική κατοχύρωση του θλιβερού ιστορικού γεγονότος. Η γενοκτονία των Αρμενίων από τους Νεότουρκους είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός για το γαλλικό κράτος…Αλλά εδώ αξιοθρήνητε mister Mandravelis είναι, βλέπεις, Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε… Είθε να βρεθεί κάποιος να σε λυπηθεί!

Vasilis N. Triantafyllidis(Harry Klynn)

Komninon 21, Kalamaria 55 131---------------------------klynn@otenet.gr---------------------------www.harry-klynn.gr

Η "αρκούδα" επιστρέφει...

Το ακόλουθο απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη,Θεωρία του πολέμου,εκδόσεις Θεμέλιο,1999.Ο σπουδαίος αυτός Έλληνας διανοούμενος προσπαθεί να σκιαγραφήσει το πλαίσιο των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας και πιστεύει ότι μόνον η ανάκαμψη της Ρωσίας μπορεί να ενισχύσει τη θέση της Ελλάδας,η οποία είναι ιδιαίτερα ευάλωτη στις τουρκικές προκλήσεις.Όλο το κείμενο παρατίθεται στο ηλεκτρονικό περιοδικό

http://www.antibaro.gr/

Η ιστορική και πολιτική ανάλυση μπορεί, στην καλύτερη περίπτωση, να διαπιστώνει ρεύματα και κινητήριες δυνάμεις˙ δεν είναι σε θέση να προβλέπει γεγονότα. Κανείς δεν γνωρίζει σήμερα με πλήρη βεβαιότητα αν μετά από κάμποσα χρόνια η προσπάθεια πλείστων όσων Τούρκων διπλωματών, στρατιωτικών και επιχειρηματιών να συνδέσουν τη γεωπολιτική εκδίπλωση της χώρας τους με τους στόχους της πλανητικής στρατηγικής των Ηνωμένων Πολιτειών θα ευδοκιμήσει ή θα έχει την τύχη του καθεστώτος του σάχη στην Περσία. Κανείς δεν γνωρίζει αν οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έχουν τη βούληση και την ισχύ να εμμείνουν στους τωρινούς στρατηγικούς τους στόχους σε πλανητικό επίπεδο. Και κανείς δεν γνωρίζει μήπως συμβεί ό,τι σήμερα φαίνεται δύσκολο ή αδιανόητο: μήπως δηλαδή ακόμα και μια «ισλαμική» Τουρκία επιλέξει τη σύμπλευση με τις Ηνωμένες Πολιτείες ως την πιο συμφέρουσα λύση, αφού η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι η εξωτερική πολιτική έχει τη δική της λογική, που επιβιώνει των καθεστώτων και των πολιτευμάτων. Όποια τροπή και να πάρουν τα πράγματα, σε καμμία περίπτωση η Τουρκία δεν συμπορεύεται στην παρούσα φάση ούτε θα συμπορευθεί στο μέλλον με τις Ηνωμένες Πολιτείες ως άβουλος εντολοδόχος τους. Ακόμα και αν αναλαμβάνει ρόλο περιφερειακού τοποτηρητή, το κάνει για να προωθήσει δικές της θέσεις και δικά της συμφέροντα, για να έχει πρόσβαση στην υπερσύγχρονη στρατιωτική τεχνολογία και για να βρίσκεται κοντά σε κέντρα λήψεως κρίσιμων αποφάσεων. Άλλωστε δεν θα είναι αυτή η πρώτη φορά στην ιστορία όπου μια μικρή ή μεσαία Δύναμη εργάζεται για τα δικά της σχέδια από τη θέση του τοποτηρητή μιας Μεγάλης Δύναμης –κάτω από τα φτερά της, όχι όμως δίχως δικά της φτερά. Όταν ο μόνος Έλληνας πολιτικός ολκής, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ζητούσε να συνταχθεί η Ελλάδα με κάθε θυσία, ακόμα και με αντίτιμο τον εμφύλιο πόλεμο, στο πλευρό των Δυτικών Δυνάμεων, το έκανε γιατί διέβλεπε ότι η χώρα μόνον ως τοποτηρητής τους μετά τη νίκη τους θα ήταν σε θέση να πραγματώσει τα μείζονα εθνικά της όνειρα. Και δεν δίστασε να μετατρέψει τον ελληνικό στρατό ακόμα και σε μισθοφόρους των Αγγλογάλλων (π.χ. στην Ουκρανία) προκειμένου να πάρει ως αντάλλαγμα την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Τέτοιες αποφάσεις δεν τις υπαγόρευε η εθελοδουλεία, αλλά η πολιτική ιδιοφυία και το πολιτικό μεγαλείο, το ένστικτο του μεγάλου παίκτη στο μεγάλο παιχνίδι της πολιτικής. Βεβαίως, οι ιδιότητες αυτές δεν έχουν εθνικότητα και φυλή, και η τουρκική εθνική ηγεσία θα τις χρειασθεί κι αυτή σε υψηλό βαθμό, αν μπει στον δρόμο της γεωπολιτικής εκδίπλωσης ως ιδιόβουλος τοποτηρητής του παγκόσμιου ηγεμόνα –διατρέχοντας πάντοτε τον κίνδυνο να πάθει ό,τι έπαθε και η Ελλάδα μετά το 1920. Πράγματι, ο μεγαλύτερος μελλοντικός κίνδυνος για την Τουρκία –και η μεγαλύτερη, αν όχι η μοναδική ελπίδα για την Ελλάδα –έγκειται στο ενδεχόμενο της ανάδυσης Δυνάμεων ικανών να συναγωνισθούν την αμερικανοτουρκική επιρροή τόσο στον Καύκασο και στην Κεντρική Ασία όσο και στα Βαλκάνια. Μονάχα μια ισχυρή εθνικιστική και επεκτατική Ρωσσία θα μπορούσε να αποτελέσει δραστικό φραγμό των τουρκικών φιλοδοξιών στα Βαλκάνια (όπου θα αναζωπυρώνονταν οι παλαιοί ρωσσικοί δεσμοί με τη Σερβία και τη Βουλγαρία) και στην Ανατολή (όπου επίσης θα ενεργοποιούνταν ο παλιός αντιτουρκικός άξονας Ρωσσίας και Ιράν). Είναι άγνωστο αν αυτό το ενδεχόμενο θα επισυμβεί ή αν η Ρωσσία θα τελματωθεί μακρόχρονα. Πάντως μια «φιλελευθεροποίησή» της με την έννοια της προσαρμογής στα αμερικανικά πρότυπα και στις αμερικανικές επιθυμίες πιθανότατα θα σήμαινε την αποθράσυνση της Τουρκίας και τη χαριστική βολή για την ουσιαστική, αν όχι και για την τυπική ανεξαρτησία της Ελλάδας. Όσοι σκέφτονται φιλελεύθερα και οικονομιστικά ασφαλώς θα δυσκολευτούν πολύ να το καταλάβουν αυτό, όμως είναι αλήθεια. Μια Ρωσσία που θα έμπαινε βαθμηδόν στο πετσί της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης –αυτό είναι το πραγματικό φόβητρο της Τουρκίας, και όχι αντίπαλοι όπως οι δύσμοιροι Κούρδοι, που σε καμμιά στιγμή δεν απείλησαν ούτε κατ’ ελάχιστο τον τουρκικό στρατό ˙ μάλλον του χρησιμεύουν για να κάνει τις πολεμικές του ασκήσεις και να παραμένει απειροπόλεμος.

Η Παναγιά μας

Φώτης Κόντογλου
«Επί σοι Χαίρει, Κεχαριτωμένη. Πάσα η κτίσις»
(Η Κοίμησις της Θεοτόκου)
Ελληνική Δημιουργία, τ. 37, 1949
«Ως εμψύχω Θεού κιβωτώ ψαυέτω μηδαμώς χειρ αμυήτων. χείλη δε πιστών τη Θεοτόκω ασιγήτως φωνήν του αγγέλου αναμέλποντα, εν αγαλλιάσει βοάτω: Όντως ανωτέρα πάντων υπάρχεις, Παρθένε αγνή». «Εσένα που είσαι ζωντανή κιβωτός του Θεού, ας μη σε αγγίζει ολότελα χέρι άπιστο, αλλά χείλια πιστά ας ψάλλουνε δίχως να σωπάσουνε τη φωνή του αγγέλου (ο υμνωδός θέλει να πει τη φωνή του αρχαγγέλου Γαβριήλ, που είπε «ευλογημένη συ εν γυναιξί») κι ας κράζουνε: «Αληθινά, είσαι ανώτερη απ’ όλα Παρθένε αγνή».
Αλλοίμονο! Αμύητοι, άπιστοι, ακατάνυχτοι, είμαστε οι πιο πολλοί σήμερα, τώρα που έπρεπε να προσπέσουμε με δάκρυα καυτερά στην Παναγία και να πούμε μαζί με το Θεόδωρο Δούκα το Λάσκαρη, που σύνθεσε με συντριμένη καρδιά τον παρακλητικό κανόνα: «Εκύκλωσαν αι του βίου με ζάλαι ώσπερ μέλισσαι κηρίον, Παρθένε». «Σαν τα μελίσσια που τριγυρίζουνε γύρω στην κερήθρα, έτσι κ’ εμένα με ζώσανε οι ζαλάδες της ζωής και πέσανε απάνω στην καρδιά μου και την κατατρυπάνε με τις φαρμακερές σαγίτες τους. Άμποτε, Παναγiα μου, να σε βρω βοηθό, να με γλύτώσεις από τα βάσανα». Μα ποιος από μας γυρεύει βοήθεια από την Παναγία, από τον Χριστό κι' από τους αγίους; Γυρεύουμε βoήθεια από το κάθε τι, παρεκτώς από το Θεό. Αλλά τι βοήθεια μπορούνε να δώσουνε στον άνθρωπο τα είδωλα τα λεγόμενα «επιστήμη» και «τέχνη»; Ο άγιος Ισαάκ ο αναχωρητής λέγει: «Σ' όλους τους δρόμους που πορεύονται oι άνθρωποι σε τούτον τον κόσμο δεv βρίσκουνε σε κανένα την ειρήνη, ως που vα σιμώσουμε στην ελπίδα του Θεού. Mα αλλοίμονοΙ οι πιο πολλοί άvθρωποι είναι «οι μη έχοντες ελπίδα» όπως λέγει ο Παύλος. Όποιος δεν έχει την πίστη μέσα στην καρδιά του, τι ελπίδα μπορεί νάχει; Όπου ν' ακουμπήσει όλα είναι σάπια. Γι' αυτό κι' ο υμνογράφος που είπαμε, λέγει στην Παναγία: «Απορήσας εκ πάντων, οδυνηρώς κράζω σοι. Πρόφθασον, θερμή προστασία, και την βοήθειαν δός μοι τω δούλω σου τω ταπεινώ και αθλίω». «Όλα, λ.έγει τα δοκίμασα, μα κανένα πράγμα δε μπόρεσε vα με ξαλαφρώσει. Για τούτο φωνάζω Εσένα με θρήνο πικρόν, και λέγω: Πρόφταξε και δόσε τη βοήθεια σου σε μένα τον ταπεινό κι' άθλιο δούλο σου».
Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των πικραμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, η μάνα των ορφανεμένων. Η θρησκεία του Χριστού είναι πονεμένη θρησκεία, ο ίδιος ο Χριστός καρφώθηκε απάνω στο ξύλο: κ' η μητέρα του η Παναγία πέρασε κάθε λύπη σε τούτον τον κόσμο. Γι' αυτό καταφεύγουμε σε Κεiνη που την είπανε οι πατεράδες μας: «Καταφυγή»,«Σκέπη του κόσμου», «Γοργοεπήκοο», «Γρηγορούσα»,«Οξεία αντίληψη»,«Ελεούσα», «Οδηγήτρια», «Παρηγορίτισσα» και χίλια άλλα ονόματα, που δεν βγήκανε έτσι απλά από τα στόματα, αλλά από τις καρδιές που πιστεύανε και που πονούσανε. Μονάχα στην Ελλάδα προσκυνιέται η Παναγία με τον πρεπούμενο τρόπο ήγουν με δάκρυα με πόνο και με ταπεινή αγάπη. Γιατί η Ελλάδα είναι τόπος πονεμένος,χαροκαμένος, βασανισμένος από κάθε λογής βάσανο. Κι' από τούτη την αιτία το έθνος μας στα σκληρά τα χρόνια βρίσκει παρηγοριά και στήριγμα στα αγιασμένα μυστήρια της ορθόδοξης θρησκείας μας, και παραπάνω από όλα στο Σταυρωμένο το Χριστό και στη χαροκαμένη μητέρα του, που πέρασε την καρδιά της σπαθί δίκοπο. Σε άλλες χώρες τραγουδάνε την Παναγία με τραγούδια κοσμικά, σαν νάναι καμιά φιληνάδα τους, μα εμείς την υμνολογούμε με κατάνυξη βαθειά, θαρρετά μα με συστολή, με αγάπη μα και με σέβας,σαν μητέρα μας μα και σαν μητέρα του Θεού μας. Ανοίγουμε την καρδιά μας να τη δει τι έχει μέσα και να μας συμπονέσει. Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας, «το χαροποιόν πένθος», «η χαρμολύπη» μας, «ο ποταμός ο γλυκερός του ελέους», «ο χρυσοπλοκώτατος πύργος και η δωδεκάτειχος πόλις». Η υμνωδία της εκκλησίας μας είναι ένας παράδεισος, ένα μυστικό περιβόλι που μοσκοβολά από λογής λογής μυρίπνοα άνθη, και τα πιο μυρουδικά, τα πιο εξαίσια, είναι αφιερωμένα στην Παναγία. Όλος ο κόσμος θλίβεται μαζί της και μαζί της χαίρεται με μια χαρά πνευματική:«Επί Σοι χαίρει, Κεχαριτωμένη, πάσα η κτίσις, αγγέλων το σύστημα και ανθρώπων το γένος, ηγιασμένε ναέ και παράδεισε λογικέ, παρθενικόν καύχημα, εξ ης Θεός εσαρκώθη και παιδίον γέγονεν ο προ αιώνων υπάρχων Θεός ημών». Απορείς τι να πρωτοδιαλέξεις απ' αυτή την υμνολογία της Θεοτόκου! Θαρρείς πως ο αγέρας, τα βουνά, oι θάλασσες της Ελλάδας, τα χωριά oι πολιτείες, γεμίσαvε ευωδία πνευματική απ' αυτό «το χρυσούν θυμιατήριον», απ' αυτή «την μανναδόχον στάμνον που έχει μέσα «μύρον το ακένωτον». Οι γυναίκες μας είναι στολισμένες με τόνομά της, τα βουνά μας, οι κάμποι, τα νησιά, τ' ακροθαλάσσια είναι αγιασμένα από τα ξωκκλήσια της, τα καράβια μας έχουν γραμμένο απάνω στη μάσκα και στην πρύμη το γλυκύτατο τόνομά της. Αληθινά στην Ελλάδα μας «επί Σοι χαίρει, Κεχαριτωμένη, πάσα η κτισις», «Για Σένα, χαίρεται όλη η πλάση. Σήμερα που κοιμήθηκες, θαρείς πως η χαρά γίνηκε πιο μεγάλη, η θλίψη άλλαξε σε αγαλλίαση, η ελπίδα ζωήρεψε αντί να αποσκιάσει και πλημμύρησε τις καρδιές μας.
Σήμερα τ'αγέρι φυσά γλυκύτερα στα κουρασμένα πρόσωπά μας, τα δέντρα σαν να γενήκανε πιο χλωρά, τ' αυγουστιάτικο κύμα σαν να αρμενίζει πιο δροσερό μέσα στο πέλαγο και αφρίζει φουσκωμένο από χαρά μεγάλη, το κάθε τι πανήγυρίζει κι' αγάλλεται.. Ω! Τι θάνατος λοιπόν είναι αυτός, που γέμισε την οικουμένη και τις καρδές μας με τη χαρα της αθανασίας! Και καλώτατα ψέλνει ο υμνωδός σήμερα: «Εν τη γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε. Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη εκ θανάτου τας ψυχάς ημών». Αληθινά λέγει και σ'ένα άλλο τροπάρι: «Τη αθανάτω σου κοιμήσει, Θεοτόκε, μήτερ της ζωής...».
Αλλά το ξαναλέγω. Τι να πει κανένας πρώτα και τι ύστερα, από τα τόσα πνευματικά υμνολογήματα που προσφέρανε οι ορθόδοξες καρδιές στην Παναγία, στο «Ρόδον το αμάραντον», που μοσκοβόλησε και άγιασε την καταβασανισμένη την Ελλάδα! Την υμνολογήσανε με τα λόγια, με την ψαλμωδία, με τη ζωγραφική, με το σκαλισμένο ξύλο, με τ' ασήμι, με το μάλαμα, με το κηρομάστιχο, με κάθε τίμιο κι' αγιασμέvο πράγμα που μπορεί να χρησιμέψει στον άνθρωπο για vα μπορέσει vα δείξει την αγάπη του, το σέβας του, τη χαρά του, την πίκρα του, κι' ότιι άλλο αγνό αίσθημα έχει μέσα στα φύλλα της καρδιάς του. Το να πιάσει κανένας να τα ιστορήσει καταλεπτώς, θα ήτανε σαν νάθελε vα μετρήσει τον άμμο της θάλασσας; Για τούτο ανθολογάμε λιγοστά λουλούδια από της υμνωδίας το αγιόκλημα «εις οσμήν ευωδίας πνευματικής»
Πρώτα απ' όλα ας μεταγράψουμε λίγα λόγια από τις Καταβασίες του Ακαθίστου ύμνου «Ανοίξω το στόμα μου», που είναι το βυζαντινώτατο, όλη η Κωνσταντιούπολη πνευματικά πανηγυρίζουσα. Στοχασθείτε καλά εκείνη την εξαίσια γ' ωδή που λέγει: «Τους σους υμνολόγους Θεοτόκε, ως ζώσα και άφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας πνευματικόν, στερέωσον και εν τη θεία δόξη σου στεφάνων δόξης αξίωσον».
Ουράνια απηχήματα!:«Τους υμνολόγους σου, Θεοτόκε, που συγκροτήσανε έναν πνευματικό θίασο, στερέωσέ τους, Εσύ που είσαι ζωντανή ως άφθονη πηγή. Kαι με τη θεία δόξα σου, αξίωσέ τους να φοσέσουνε της δόξας τα στέφανα», Αμή η θ'. ωδή που λέγει: «Άπας γηγενής σκιρτάτω τω πνεύματι λαμπαδουχούμενος· πανηγυριζέτω δε αΰλων νόων φύσις, γεραίρουσα τα ιερά θαυμάσια της θεομήτορος, και βοάτω, Χαίροις, παμμακάριστε Θεοτόκε, αγνή, αειπάρθενε.» Αμή εκείvα τα πανηγυρικά αυτόμελα που ψέλνουνε στον εσπερινό της Κοιμήσεως, με μέλος θριαμβευτικό και με πνευματική μεγαλοπρέπεια! Ποιος χριστιανός Πίνδαρος τα σύνθεσε, Πίνδαρος αγιασμένος! «Ω του παραδόξου θαύματος! η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται, και κλίμαξ προς oυραvόv ο τάφος γίνεται! Ευφραίνου Γεθσημανή, της Θεοτόκου το άγιον τέμενος. Βοήσωμεν οι πιστοί, τον Γαβριήλ κεκτημένοι ταξίαρχον: Κεχαριτωμένη, χαίρε, μετά σου ο Κύριος, ο παρέχων τω κόσμω διά Σου το μέγα έλεος.» Ποταμός μέγας και βουερός αναβρύζει και μας δροσίζει, και πίνουνε νερό δροσερό ψυχές ξερές και διψασμένες! Κύτταξε πάθος και μεράκι που ξελοχίζει από καιγόμενη καρδιά! Ο υμνωδός, αντί να κλάψει για την Παναγία που είναι μπροστά του ξαπλωμένη απάνω στην κλίνη της, τυλιγμένη με το μαφόρι της με κλεισμένα τα μάτια της που δίνανε παρηγοριά στην ανθρωπότητα, με σταυρωμένα τα άχραντα χέρια της, που βαστάξανε τον Χριστό και τον αναθρέψανε, πεθαμένη σαν τον κάθε άνθρωπο, αντίς λέγω να κλάψει, αφού πρώτα απορεί πώς η πηγή της ζωής κείτεται στο μνήμα, μονομιάς κράζει με δάκρυα στα μάτια, πλην δάκρυα χαράς: «Ευφραίνου Γεθσημανή, που έχεις θησαυρισμένο το άγιο σκήνωμα της Θεοτόκου.» Κ' ύστερα στρέφει στους χριστιανούς που είναι μέσα στην εκκλησία και τους λέγει με τον ίδιο πνευματικό οίστρο. «Ας κράξουμε όλοι μαζί στην Παναγία, έχοντας για πρωτοψάλτη τον αρχάγγελο Γαβριήλ, που τη χαιρέτισε με τα ίδια λόγια κατά τη χαρoύμενη, μέρα του Ευαγγελισμού κι' ας πούμε: «Κεχαριτωμένη, χαίρε, μαζί σου είναι ο Κύριος, που δωρίζει στον κόσμο με εσένα, το μέγα έλεος». Θάνατος δεν υπάρχει εδώ πέρα που είναι η μητέρα της Ζωής;. Κι' ούτε μοιρολόγια και ξόδια θρηνητερά, παρά χαρά ανεκλάλητη, γάμος πνευματικός, τράπεζα αγιασμένη που έχει απιθωμένον απάνω της τον άρτο της ζωής και το κρασί της αθανασ!ας, και π!νουνε οι χριστιανοί και μεθάνε ένα μεθύσι άγιο, αγνό, άμωμο και δεν βρίσκονται πια μπροστά σένα λείψανο που το κηδεύουνε, αλλά βρίσκονται στη Ναζαρέτ, στό σπίτι το χαρούμενο και το μοσκοβολημένο από την παρθενική ευωδία της Παναγίας, τότε που ήτανε δεκάξη χρονών, κατά κείνη την ημέρα πώγινε ο Ευαγγελισμός, και κράζουνε γηθόσυνα οι λιγόζωοι οι άνθρωποι σα νάναι αθάνατοι, μαζί με τον αρχάγγελο Γαβριήλ : «Κεχαριτωμένη, χαίρε, μετά σου ο Κύριος!» Η Κοίμησις γίνεται Ευαγγελισμός, η θλίψη μεταλλάζεται σε χαρά!
Ναι, Δεν υπάρχει αληθινή χαρά, παρά μονάχα στο Χριστό κι' αυτή η χαρά είναι ένα αμάραντο λουλούδι, πώχει τη ρίζα του στον πόνο. Οι άλλες οι χαρές είναι χαρές ψεύτικες, χωρίς ρίζα. «Η γυνή όταν τίκτη, λύπην έχει, ότι ήλθεν η ώρα αυτής. Όταν δε γεννήση το παιδίον, ουκέτι μνημονεύει της θλίψεως, διά την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον. Kαι υμείς ουν λύπην μεν νυν έχετε· πάλιν δε όψομαι υμάς, και χαρήσεται υμών η καρδία και την χαράν υμών oυδείς αίρει αφ' υμών». Τα μάτια μου είναι θολωμένα από τα δάκρυα τωρα που γράφω αυτά τα λόγια του Χριστού μας. Αυτά τα λίγα λόγια τα φύλαξε η ανθρωπότητα στην καρδιά της και μ' αυτά κλαίγει και μ' αυτά χαίρεται. Αυτά τα λόγια γενήκανε θεμέλιο της Ορθοδοξίας, και μεταλλαχτήκανε σε λογής λογής αγιασμένα αισθήματα και βγήκανε από τις καιόμενες καρδιές των αγίων ανθρώτων και ευωδιάσανε τον κόσμο. Από τον έναν γινήκανε ύμνοι,από τον άλλον εικονίσματα, σε άλλον γινήκανε προσευχή, σε άλλον ψαλμός, σε άλλον εκκλησιά με κουμπέδες και με αγιατράπεζα, σε άλλον θυσία του μάταιου κόσμου και βουβή κατάνυξη. Αυτά τα λόγια του Χριστού σταθήκανε πηγή και έμπνευση και για το θρηνητικό αηδόνι της έρημος, θέλω να πω για τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, σε όσα έγραψε για το «Χαροποιόν πένθος»: «Όποιος κλαίγει, λέγει αυτος ο άγιος, και πικραίνεται για τον Θεό, εκείνος αξιώνεται να δει στην ψυχή του την oυράνια και θεία παρηγοριά. Κι' αυτή η ουράνια παρηγοριά είναι κάποια ανακούφιση και θεϊκή αλάφρωση, που παρηγορά την πονεμένη και πικραμένη ψυχή, οπού θλίβεται γιατί χωρίσθηκε από τον Θεό με τις αμαρτίες της. Και τούτη η χαριτωμένη βοήθεια αλλάζει τα πονεμένα δάκρυα της ψυχής, που είναι καταφαρμακωμένη, σε κάποια παρηγοριά θαυμαστή. Όποιος πορεύεται μ' αυτή τη λύπη του Θεού, αυτός ακατάπαυστα γιορτάζει κάθε μέρα κι' αγάλλεται η ψυχή του. Τούτο το άγιο και θεάρεστο κλάψιμο είναι μια λύπη αλησμόνητη της ψυχής, μια όρεξη πσνεμένης καρδιάς, που γυρεύει με μεγάλη θέρμη τον Θεό οπού τον επιθυμά πάντα της. Κράτα λοιπόν καλά τη χαριτωμένη και την ήμερη και την άγια λύπη, που κάνει την ψυχή σου vα θλiβεται αντάμα και να χαίρεται. Εγώ, λογιάζοντας καλά την ενέργεια τούτη της άγιας κατάνυξης, ξεσταίνουμαι και θαυμάζω, πώς ετούτο που λέγεται κλάψιμο και λύπη, και που φαίνεται πολύ πικρό κι' αβάσταχτο, έχει μέσα του πλεγμένη και σμιγμένη τη χαρά, και την ευφροσύνη, όπως είναι σμιγμένο το κερί με το μέλι στην μελόπητα. Και σέρνει εκείνους που την αξιωθήκανε με πόθο μεγάλον και με πολλήν αγάπη, και φοβούνται να μην την χάσουνε, και την φυλάγουνε περισσότερο απ' όσο φυλάγουνε οι άλλοι άνθρωποι τ' ακριβά πετράδια και τ' ασημοχρύσαφα. Είναι μια ήμερη χαρά κ' ένα θεϊκό χάρισμα. με το οποίο στολίζει ο Θεός τους φίλους του, και κάνει να έχουνε μιαν αληθιvή χαρά και όρεξη για τον Θεό, πούναι συντροφιασμένη με κάποια θεραπευτική λύπη οπού δεν έχει μέσα της καμιά σαρκική αγάπη, παρά μονάχα μια παρηγοριά αγγελική και ουράνια. Με την οποία παρηγορά ο Θεός κρυφά εκείνους που συντρίβουνε με πόνο και με ταπείνωση την καρδιά τους.» Άμποτε να την αξιωθούμε κ' εμείς, με τη χάρη της Παναγίας που γιορτάζουμε σήμερα. Αμήν.

Η χαμένη τιμή

του Γιώργου Δρόσου

"Με διαβεβαίωναν ότι θα με βοηθήσουν" δήλωσε ο πρόεδρος της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι εμφανώς απογοητευμένος λόγω της απροθυμίας των Η.Π.Α για έμπρακτη αρωγή στο φιλικά διακείμενο σύμμαχό τους στον Καύκασο.

Φανταστείτε μια πόρνη που προκαλεί τους περαστικούς στο δρόμο υποσχόμενη να ικανοποιήσει τις πιο αρρωστημένες επιθυμίες τους.Ο νταβατζής της ,αν και χρόνια στο κουρμπέτι,απειλείται από την εμφάνιση μιας καινούργιας συμμορίας και προσπαθεί να διατηρήσει τα κεκτημένα.Οι δουλειές όμως δεν πάνε και πολύ καλά.Είναι υποχρεωμένος να πουλήσει κάποια από τα κορίτσια του στον νέο άρχοντα της νύχτας.Δεν θέλει να το κάνει όμως στα φανερά.Έτσι,ένα βράδυ οι μπράβοι της νεοεμφανιζόμενης συμμορίας αρπάζουν την πολλά υποσχόμενη πόρνη ,την βιάζουν και την στέλνουν πίσω "μεταλλαγμένη".Εκείνη κλαίει και οδύρεται ,γιατί ο προστάτης της την άφησε στα κρύα του λουτρού.

Κάπως έτσι την πάτησε και ο Γεωργιανός κουφιοκεφαλάκιας και τώρα θρηνεί την χαμένη του τιμή.Η αρκούδα έτριξε τα δόντια της και παραλίγο να τον κατασπαράξει.Την επόμενη φορά δεν θα διστάσει να τον κατασπαράξει .Να μην ξεχνούν και οι γείτονές μας στο βορρά ότι ο ψευτοτσαμπουκάς και η ασυδοσία δεν μένουν πάντα στο απυρόβλητο.Η παραπάνω ιστορία είναι αρκετά διδακτική.Και όχι μόνο γι'αυτούς...

Η εικόνα είναι ενδεικτική της ...μούντζας που έφαγε ο Σαακασβίλι

Ο λόγος του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία

Γιατί αγωνίστηκα.

Αδέλφια, Έλληνες και Ελληνίδες της Λαμίας και της περιοχής της! Από μέρους του Γενικού Στρατηγείου του Ε.Λ.Α.Σ, σας φέρω τους πιο θερμούς χαιρετισμούς.Όπως βλέπετε, πρόκειται «να βγάλω λόγο». Μα ο λόγος μου αυτός δεν θα μοιάζει καθόλου με τους λόγους που γνωρίσατε μέχρι σήμερα. Δεν πρόκειται να σας υποσχεθώ ούτε πως θα σας φτιάξω γεφύρια ή ποτάμια, όπως σας υποσχόντουσαν πως θα σας φέρουν οι παλιοί κομματάρχες. Ούτε και θα σας τάξω λαγούς με πετραχήλια. Δεν επιδιώκω ν' αποσπάσω επαίνους για τη ρητορική μου δεινότητα. Επιδιώκω απλώς ν' ακούσετε αυτά που θα σας πω. Προσέξτε.

Θ' αρχίσω σαν τα παραμύθια:

Η αθάνατη ελληνική φυλή

Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα είτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, οπού επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται άπ' ολο τον κόσμο. Κανένας σοφός η άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.Κάποτε, λοιπόν, η χώρα μας είτανε δοξασμένη, μα αργότερα την υποδούλωσαν κι έχασε την παλιά της αυτή δόξα. Μα ύστερα από κάμποσα χρόνια η χώρα μας σηκώθηκε στο πόδι κι ύστερα από σκληρούς αγώνες ενάντια στη σκλαβιά, πάλι λευτερώθηκε.Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», αναμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ' άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή.Μα ότι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμία αξία. Την ελληνικότητα μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη.Αυτό κάνεις δεν το ήθελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες, ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες. Οι ξένοι δεν το θέλανε, γιατί φοβισμένοι από τη γαλλική επανάσταση, χτυπούσαν όλες τις εξεγέρσεις και δημιούργησαν γι' αυτό μεταξύ τους την Ιερή Συμμαχία. Οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες γιατί τα είχανε καλά με τους Τούρκους και ξεζουμίζανε το λαό.

Η αντίδραση ουρλιάζει.

Μα ο ελληνικός λαός δεν θάτανε αυτός ο λαός, ο λαός δηλαδή της χώρας της λευτεριάς και του πολιτισμού, αλλά λαός ζούγκλας, αν δεν έβγαζε μέσα από τα σπλάχνα του τους αρχηγούς εκείνους, που θα οδηγούσανε στη λευτεριά του. Όπως βλέπετε, λοιπόν, όλοι - ξένοι και ντόπιοι - πάλεψαν για να μην ξεσηκωθεί ο λαός κι αποχτήσει τη λευτεριά του.Μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς δε σταμάτησαν οι αγώνες. Μικροί ή μεγάλοι. Ένοπλοι ή όχι. Κι ύστερα μέσα απ' αυτό το λαό ξεπήδησε ο μεγάλος βάρδος της επανάστασης, πού ύμνησε με τα τραγούδια του την ιδέα της εξέγερσης του έθνους, ο πρόδρομος της Φιλικής Εταιρίας: ο Ρήγας. Η αντίδραση τον σκότωσε, πριν προλάβει να φέρει σε πέρας τις αρχές του. Μα ο σπόρος που έσπειρε βλάστησε σύντομα.Σε λίγο, η Φιλική Εταιρία έγινε κι αγκάλιασε χιλιάδες Έλληνες.Ας ούρλιαζε η αντίδραση. Ας υπόγραφε άτιμα χαρτιά, σαν αυτό πού υπογράφηκε στη διάσκεψη της Βιέννης στα 1815, κάτω από το όποιο έβαλε την υπογραφή του κι ο πολύς Γιάννης Καποδίστριας και που διαλάμβανε, ότι όχι μόνο δε θα ευνοηθεί και επιτραπεί ένα εθνικοαπελευθερωτικής κίνημα στην Ελλάδα, μα και θα πνιγεί στο αίμα αν ξεσπάσει. Ο Γιάννης Καποδίστριας, που μας τον παρουσιάζουν στα σχολειά σαν μεγάλο και τρανό, με προτομές και πορτραίτα, είναι ο πρώτος καταστροφέας της Ελλάδας. Μα ότι έκανε, δεν το έκανε σαν Καποδίστριας, μα σαν εκπρόσωπος όλης της ελληνικής αντίδρασης. Ας ούρλιαζε λοιπόν, μαζί μαι τη διεθνή και η ντόπια αντίδραση. Κι ας υπογράφανε άτιμα χαρτιά.

Ο λαός προχωρεί.

Τίποτα δεν ήτανε ικανό να συγκρατήσει τη φλόγα για τη λευτεριά, που έκαιγε μέσα στις καρδιές του λαού μας. Έτσι, στα 1821, ύστερα από κόπους και θυσίες και χάρη στον ενθουσιασμό και τη φλόγα του Παπαφλέσσα, που χρησιμοποίησε όλα τα μέσα, ακόμα και την ψευτιά, κηρύσσοντας την εξέγερση, ξεσηκώθηκε πρώτος ο Μοριάς. Από δω, από το Μοριά, άρχισε η επανάσταση του 1821.Στο άκουσμα της εξέγερσης όλοι οι ισχυροί της γης, ξένοι και ντόπιοι, τρόμαξαν. Οι κοτζαμπάσηδες, όμως, βλέποντας ότι δεν τους ήτανε δυνατό να συγκρατήσουν το λαό και φοβούμενοι την οργή του, αναγκάστηκαν να κόψουν τη συνεργασία τους με τους καταχτητές και για να ευνουχίσουν το λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα, πήρανε όλοι μέρος στην επανάσταση κι έτσι αυτή πήρε χαραχτήρα πανεθνικό. Οι τρανοί της γης τρόμαξαν και, χρησιμοποιώντας όλα τα τερτίπια, προσπάθησαν να πνίξουν την επανάσταση. Μα γελάστηκαν. Επί 7 ολόκληρα χρόνια πάλεψαν οι προπάτορες μας, παρά το γεγονός ότι η ελληνική αντίδραση, δυο φορές, το 1823 και 1825, οργάνωσε τον εμφύλιο πόλεμο για να σπάσει ακριβώς τους αγώνες αυτούς. Έτσι οι πρόγονοι μας ανάγκασαν όλους τους εχθρούς μας να γλύψουν εκεί που έφτυσαν και ν' αναγνωρίσουν τους αγώνες μας και την ανεξαρτησία μας.Κανείς δεν πίστευε προηγούμενα σ' αυτό το θαύμα, που συντελέστηκε από τις ίδιες τις δυνάμεις και τα μέσα του λαού. Άλλοι περίμεναν να τους έλθει η λευτεριά από τη Ρωσία κι άλλοι από τη μεγαλοψυχία των βασιλιάδων της Ευρώπης. Μα η επανάσταση απόδειξε, ότι αυτή μόνη της χάρισε τη λευτεριά τηςπατρίδας μας. Τα παραμύθια του φιλελληνισμού, χάρη στον οποίο αποκτήσαμε δήθεν τη λευτεριά μας, εφευρέθηκαν μόνο και μόνο για να γίνει πιστευτό, ότι η πατρίδα μας λευτερώθηκε, Όχι από τις ίδιες της τις δυνάμεις, μα από τους ξένους. Υπήρξαν βέβαια φιλέλληνες, που αγωνίστηκαν, πολέμησαν κι έχυσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τιμή και δόξα σ' αυτούς κι αιώνια ας είναι η ευγνωμοσύνη του έθνους. Μα αυτοί υπήρξαν μεμονωμένα άτομα μονάχα. Η θεωρία του οργανωμένου φιλελληνισμού είναι καθαρό παραμύθι.Με την επικράτηση της επανάστασης αμέσως οι δικοί μας κοτζαμπάσηδες επιβλήθηκαν πάνω στη χώρα μας. Η αντίδραση, ντόπια και ξένη, για να ευνουχίσει το λαϊκό χαραχτήρα του κινήματος και να επιβάλει νέα σκλαβιά, χρησιμοποίησε όλα τα μέσα. Και στο τέλος το πέτυχε. Η αρχή έγινε κολλώντας στο σβέρκο της πατρίδας μας αυτόν που σας είπα πρωτύτερα:Τον Καποδίστρια. Ο Γιάννης Καποδίστριας από την ανασύσταση του ελληνικού κράτους άρχισε την καταστροφή της χώρας μας, κι ένας άλλος Γιάννης, ο Μεταξάς, έβαλε σ' αυτήν το καπάκι.

Πώς μας επιβλήθηκαν οι βασιλιάδες.

Ο λαός νόμιζε, ότι μια που πέτυχε πια η επανάσταση, θα επακολουθούσαν τα χρόνια της ευτυχίας του, ότι όλη η ανθρωπότητα θάτανε στο πλευρό της χώρας μας και πως η χώρα μας, για μια ακόμα φορά, θα βρισκότανε σε θέση να ξαναπάρει, όπως και παλιότερα, ολόκληρη την ανθρωπότητα από το χέρι και να της δείξει καινούργιους δρόμους πολιτισμού και προόδου. Μα στη θέση αυτών η ντόπια και ξένη αντίδραση επιβλήθηκαν και φέρανε τον Καποδίστρια, τη Βαυαρική δυναστεία με τον Όθωνα.Χρόνια και χρόνια απάτης και ρεμούλας μας κράτησαν μακριά από την ευτυχία και τον πολιτισμό και μας ρίξανε μέσα στην εξαθλίωση, την πείνα, την κακομοιριά και τη δυστυχία. Έτσι η Ελλάδα που υπήρξε κάποτε η πηγή των φώτων και του πολιτισμού, κατάντησε να βρίσκεται στο πιο χαμηλό επίπεδο οικονομικής, κοινωνικής και εκπολιτιστικής ανάπτυξης, όχι μόνο έναντι των λαών της Ευρώπης, αλλά και των Βαλκανίων.

Η προδοσία του αλβανικού έπους.

Η ουσία αυτού βρίσκεται στο γεγονός, ότι αντίδραση σκεφτόταν μόνο πώς να εκμεταλλευτεί, να βασανίσει, και να ξεζουμίσει το λαό, οργανώνοντας κινήματα κάθε τόσο και καλλιεργώντας τις φαγωμάρες, προπαγανδίζοντας και πείθοντας το λαό ότι είναι απαραίτητο να ζει φτωχός και κακομοιριασμένος. Χαρακτηριστικό είναι ότι πιάνοντας μια λέξη του Κολοκοτρώνη, που ονόμασε κάποτε τη χώρα μας Ψωροκώσταινα, κατάφερε να πείσει το λαό ότι το ελληνικό κράτος δε μπορεί να ορθοποδήσει μόνο του κι ότι θα έπρεπε να μας κυβερνήσουν οι ξένοι, ονομάζοντας γι αυτό και τα πολιτικά κόμματα ρωσικά, αγγλικά και γαλλικά. Σ' αυτό το σημείο μας φέρανε οι κορυφές που διοικούσαν τον τόπο μας. Κάποτε φτάσαμε και στη δημοκρατία. Μα αυτό έμοιαζε με την παροιμία που έλεγε ο λαός: Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Μυρίστηκαν οι έξυπνοι ψητό από τη μοναρχία και βρίσκοντας ότι «έφταιγε» η δημοκρατία για τη δυστυχία του λαού, ξαναφέρανε το βασιλιά. Και τότε άρχισαν πιο ξετσίπωτα ακόμα να ξεζουμίζουν και να καταπιέζουν το λαό. Και για να μπορούν να πνίγουν τις κραυγές του, βάλανε στο κεφάλι μας το Μεταξά, που είτανε πάντα πράχτορας του ΙΙ γραφείου του γερμανικού επιτελείου, από τον καιρό που σπούδαζε στη στρατιωτική σχολή της Γερμανίας.Έτσι, ύστερα από 120 χρόνια, ξαναπέσαμε πάλι στη σκλαβιά, γιατί έτσι κακά μας κυβερνήσανε στο διάστημα αυτό.Σ' αυτή την κατάσταση βρεθήκαμε, όταν ξέσπασε η πολεμική λαίλαπα και η σύγκρουση μεταξύ των κολοσσών. Μα κανένας απ' αυτούς δε σκέφτηκε ελληνικά και να δει πώς θα ξέφευγε η χώρα μας τη λαίλαπα αυτή. Με την επίγνωση ότι η χώρα μας θα τραβούσε στην καταστροφή μπήκανε στον πόλεμο.Έχουμε ντοκουμέντα στα χέρια μας, πού μας αποδείχνουν, ότι οι άνθρωποι αυτοί είχανε σκοπό να ρίξουνε μόνο τρεις τουφεκιές στο Αλβανικό μέτωπο κι ύστερα να μας παραδώσουν στους φασίστες. Υπάρχουν ντοκουμέντα που μας πείθουν ότι το Νοέμβρη προς το Δεκέμβρη του 1940 μπορούσαμε να πετάξουμε τους Ιταλούς στη θάλασσα. Μα αυτοί συγκρατούσαν το στρατό μέχρι που να λύσει το στρατιωτικό της πρόβλημα, η Γερμανία στην Ευρώπη κι ύστερα να δικαιολογηθούν ότι δε μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με δυο κολοσσούς. Δεν πίστευαν στις δόξες του στρατού μας, στο θάρρος, στην τόλμη, στην αυταπάρνηση και τον ηρωισμό του, που πολεμούσε με φλόγα ενάντια στο φασισμό, νηστικός και ξυπόλυτοςπάνω στα βουνό της Αλβανίας με τη βοήθεια όλου του ελληνικού λάου. Αυτοί δεν πίστευαν σ' αυτά και περιμένανε πως θα καμφθεί. Γι' αυτό το έπος της Αλβανίας είναι ολοκληρωτικά έργο του λαού. Είναι έργο του λαού που το πραγματοποίησε με το μένος που είχε ενάντια στο φασισμό και το ζυγό του Μεταξά, με θυσίες και ηρωισμούς.

Έτσι, μας ξαναδέσανε στη σκλαβιά.

Μα ο λαός μας δεν είτανε σε θέση να συνεχίσει το έργο του αυτό. Όσο φλογερά κι αν είτανε τα στήθη του, η φλόγα αυτή δεν θα άντεχε στα σιδερόφρακτα μεγαθήρια των φασιστών, μια που είχε μέσα του και την προδοσία των ηγετών του. Έτσι αναγκάστηκε να υποκύψει, μα όχι σαν ηττημένος. Γιατί αυτή η συνθηκολόγηση που έκαναν, υπογράφηκε πριν ακόμα πολεμήσει ο στρατός μας. Αυτή δεν είτανε ήττα του λαού μας, μα ήττα και χρεωκοπία των καθεστώτων που μεσολάβησαν από το 1821-1941. Γι αυτό κι ο λαός μας τιμωρεί σήμερα την ήττα αυτί και θα την τιμωρήσει αργότερα πιο σκληρά ακόμα.Έτσι ήλθαν οι Γερμανοί στον τόπο μας και μας σκλαβώσανε. Μα για μας, για το λαό μας, καμιά κηλίδα δε θα μπορούσε να προσαφθεί, ότι εγκαταλείψαμε τα εδάφη μας. Αυτή θα κολλούσε, όταν δεν ξεσηκωνόμαστε.Τι μπορούσαμε να περιμένουμε απ' αυτούς που φορούσαν τα κλακ και τα μπακαλιαράκια; Τι μπορούσαν να μας πούνε αυτοί; Το μόνο που βρίσκανε να μας λένε είτανε: Ησυχία, παιδιά, και τάξη. Κάναμε κυβέρνηση, ησυχάστε. Αυτό όμως θέλανε κι οι Γερμανοί. Μα τα λόγια αυτά τα εκστομίζανε οι άνθρωποι εκείνοι που δεν έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται Έλληνες.Κι όμως, δε θα συμβιβάζονταν με τη λογική και τη ράτσα μας, αν δε βγαίναν πάλι τα στοιχεία αυτά που θα κρατούσανε ψηλά την τιμή του έθνους μας, μέσα από το λαό μας.

Στο δρόμο του αντάρτικου.

Μια μαυρίλα πλάκωνε τον ελληνικό ορίζοντα. Κανείς δεν ήξερε τι θα έφερνε η αύριο και πώς θα ξεφεύγαμε από τη σιδερένια τανάλια που μας έσφιγγε. Κείνοι που ένιωθαν βρίσκονταν στις φυλακές και τα ξερονήσια. Κι εδώ πρέπει να στιγματιστεί μια άλλη ατιμία των ανθρώπων της 4ης Αυγούστου, που φεύγοντας, τους παράδωσε στα χέρια των καταχτητών.Μια άλλη μερίδα πού ένιωθε, ασχολούνταν με τις μαύρες και άσπρες αγορές. Έτσι, όλο το βάρος έπεσε πάνω σε μια χούφτα ανθρώπων, απ' αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και τις ασφάλειες, μα που φλέγονταν από ηρωισμό και ανδρεία και μέσα τους υπήρχε μια ζεστή ελληνική καρδιά κι έτρεχε στις φλέβες τους πραγματικό ελληνικό αίμα. Αυτοί άναψαν το δαυλό κι έδωσαν το σύνθημα για τον ξεσηκωμό του Έθνους. Αυτοί που δώσανε το κουράγιο στους Έλληνες. Αυτοί που δημιούργησαν τη νέα Φιλική Εταιρία: το ΕAM.Βέβαια, ποιος θάτανε κείνος που μπορούσε να πιστέψει τότε. Ότι αυτή η φούχτα των ανθρώπων θα έφερνε στη χώρα μας τη μεγαλόπρεπη αυτή νίκη. Μα η υφή, η ψυχοσύνθεση, το σκαρί των ανθρώπων αυτών είτανε τέτοιο. Παρά τις φυλακές, τους κατατρεγμούς, τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια, τις ομαδικές εκτελέσεις και την τρομοκρατία, οι άνθρωποι αυτοί οδηγούσαν ηρωικά και θαρραλέα τις μάζες στον δρόμο της λευτεριάς.Ξέρετε όλοι πως άρχισε το κίνημα αυτό και δε σταματώ στις λεπτομέρειες του. Όταν έχουμε τη μέρα της εθνικής ανεξαρτησίας μας, πού γιορτάζουμε στις 25 Μάρτη, χαιρόμαστε, τραγουδάμε και κλαίμε από τη συγκίνηση. Μα από δώ και πέρα θα έχουμε δυο εθνικές γιορτές: την 25η Μάρτη και την 27η Σεπτέμβρη επέτειο της δημιουργίας του ΕΑΜ, που αποτέλεσε τη βάση της σημερινής μας απελευθέρωσης.

Αυτό πρέπει να το νιώσουμε.

Στα προηγούμενα χρόνια πολλοί περνούσανε από την πλατεία του Διάκου, μα κανείς δεν ένιωθε τον παλμό που περιείχε το τραγούδι, που μας δίδασκε στο σχολείο ο παλιός καθηγητής μας Λάσκαρης:Σας ευλογεί του Διάκου μας το τιμημένο χέρι...Κανείς δεν ένιωθε, ότι έπρεπε να φύγει μακριά από τα μικροσυμφέροντα του και να παλαίψει για τη λευτεριά. Μα η χούφτα αυτή των ανθρώπων, που σας μίλησα πιο πάνω, ρίχτηκε ολόψυχα στον αγώνα. Η αντίδραση στο άκουσμα της χρησιμοποίησε όλα τα μέσα κι έθεσε σε ενέργεια όλες τις ατιμίες για να τη σαμποτάρει. Μα όλα αυτά στάθηκαν ανίκανα να σπάσουν τον αγώνα της. Αντίθετα, αυτή ρίζωνε κάθε μέρα και πιο πολύ κι ανέπτυσσε τη δράση της. Κι επειδή δεν είχε σκοπό να καταπιαστεί με χαρτοπόλεμο έβγαλε στο βουνό το αντάρτικο.Θυμάμαι όταν τό χειμώνα του 1941 ήλθα εδώ σαν «μαυραγορίτης» για να βάλω μπροστά τη δουλειά. Σας γνώριζα όλους, μα κανείς από σας δεν ήξερε τι επεδίωκα εγώ. Τότε μαζί με το Γ. Φράγκο και Γ. Γιαταγάνα βγάλαμε τό πρώτο διάγγελμα του ΕΑΜ. Πολλοί νομίζανε τότες, ότι αυτό είτανε μόνο ντόρος και τίποτα άλλο.Όταν λέγαμε ότι σε λίγο θα σφυρίζει το μάλιγχερ και θα κροταλίζει ξερά το πολυβόλο στις βουνοκορφές και τα φαράγγια μας κι οι Γερμανοί και Ιταλοί θα φεύγουν ντροπιασμένοι, ίσως πολλοί να λέγανε πως αυτά δεν είτανε παρά ηχηρές φράσεις.Μα ύστερα από 2 1/2 μήνες άρχισε πραγματικά να λαλεί το ντουφέκι. Και τι δεν είπανε τότε! Όπως και στα 1821 όλη η αντίδραση συνωμότησε εναντίον μας και στην αρχή δεν έλεγε τίποτα για το αντάρτικο, κάνοντας το ίδιο πού κάνει και η στρουθοκάμηλος, όταν κρύβει το κεφάλι της, ενώ όλο της το σώμαφαίνεται. Έτσι κι αυτοί, νομίζανε, ότι αν δε λέγανε τίποτα για το αντάρτικο και το αγνοούσαν, δε θα ξαναβροντούσε το καριοφίλι. Μα μπορούσε να σταματήσει αυτό; Κάθε μέρα κοκκίνιζαν τα βουνά και τα φαράγγια από το αίμα.Κι όταν είδαν ότι το αντάρτικο μεγάλωνε, παρά τη σιωπή τους, τότε κι αυτοί άλλαξαν τρόπο για να μας πολεμήσουν. Μας ονόμασαν πλιατσικολόγους, κατσικοκλέφτες, ληστοσυμμορίτες κλπ. Ακόμα βρέθηκαν άνθρωποι να μας αποκηρύξουν με την υπογραφή τους γιατί σκοτώσαμε τον προδότη και εκβιαστή Μαραθέα. Αυτοί οι κύριοι είτανε κυριολεκτικά ηλίθιοι.Δεν ξέρανε ούτε το ατομικό τους συμφέρον. Νόμισαν, πως αν μας αποκήρυσσαν θα σταματούσε κι ο αγώνας μας κι ότι δεν θα είμαστε κάποτε ικανοί να τους σφίξουμε το λαιμό και να τους πνίξουμε.Ας είναι. Τέτοιοι ηλίθιοι είτανε και τέτοιες ηλιθιότητες λέγανε. Ας κάνουν τώρα τα ψηλά τους καπέλλα κλωσοφωλιές.

Η ύπαιθρος αναπνέει.

Μα είτανε δυνατό να πιάσει αυτό; Οι χωριάτες είχανε δει για πρώτη φορά το θαύμα ν' αφήνουν τα πράματα τους έξω χωρίς να τους τα πειράζει κανείς.Η ζωοκλοπή είχε καταργηθεί στην ύπαιθρο και η ασφάλεια της ζωής και της περιουσίας ποτέ δεν είτανε σ' αυτό το σημείο. Είτανε θαύμα αυτό; Όχι. Αλλά για πρώτη φορά το χωριό γνώρισε την εξουσία, η οποία βγήκε για να χτυπήσει την εσχάτη προδοσία, το έγκλημα, τη ζωοκλοπή κλπ. και να εμπεδώσει τηνασφάλεια.Κι όταν χτυπήσαμε τα εγκλήματα αυτά και πατάξαμε την προδοσία, αυτοί σαν δεσποινίδες της αριστοκρατίας, που δε βλέπουν γύρω τους τη δυστυχία και την κακομοιριά πού βασιλεύει, αλλά συγκινούνται από ένα άρρωστο γατάκι, έμπηξαν τις φωνές και μας κατηγόρησαν ότι σκοτώνουμε. Επί Μεταξά βιάστηκαν γυναίκες, υπέστησαν μαρτύρια χιλιάδες άνθρωποι, σκοτώθηκαν και γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια της Ασφάλειας γέροι, έγιναν τόσα εγκλήματα, μα κανείς απ' αυτούς δεν είπε τίποτα. Μα τώρα φωνάζουνε ότι ο Άρης σφάζει.Ναι, σφάξαμε κι είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε, αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Εμείς είμαστε πιο πονόψυχοι απ' αυτούς. Απόδειξη είναι ότι εμείς είμαστε κείνοι που τρώγαμε χρόνια τώρα τις καρπαζιές και καταδιωκόμασταν. Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνουςπου κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα.Κι είναι κυριολεκτικά ηλίθιοι κείνοι πού τους πήρε ο πόνος γι' αυτούς, που τόσο δικαιολογημένα χτυπήσαμε, για να παίρνουν το μέρος τους ή είναι ολοκληρωτικά συνένοχοι τους. Μα ούτε και το κόλπο αυτό έπιασε.

Το αντάρτικο σώζει το λαό.

Τότε όμως αυτοί, σαν καλοί ζαχαροπλάστες που είτανε, κατασκευάσανε ένα νέο χρυσό χάπι:-Ναι, φωνάζανε. δεν υπάρχει αντίρρηση, ότι οι αντάρτες διεξάγουν εθνικό αγώνα. Μα το ζήτημα αυτό θα λυθεί από τους ισχυρούς. Τι μας χρειάζονται, λοιπόν, οι αγώνες κι οι σκοτωμοί, αφού τα ζητήματα μας θα τα λύσουνε άλλοι;Λυτό το σύνθημα έπιανε. Είχανε όμως δίκιο; Ασφαλώς όχι! Γιατί δεν είχανε δίκιο;Στα 1941-42 το ΕΑΜ δεν είτανε ακόμα ισχυρό.Γι' αυτό δεν είχε αρχίσει ο αγώνας να παίρνει μαζικό χαραχτήρα. Ούτε κι αντάρτικη δράση υπήρχε.Κι όμως. Στα 1941-42 πέθαναν από την πείνα και τις αρρώστιες, που επακολούθησαν απ' αυτήν, 300.000 άνθρωποι μόνο στην Αθήνα, τον Πειραιά και τα περίχωρα τους. Και θα πέθαιναν αργότερα ακόμα περισσότεροι, αν το ΕΑΜ δεν κινητοποιούσε με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια και απεργίεςτο λαό και δεν τον εμψύχωνε: Να επιβληθεί το σταμάτημα της αρπαγής της παραγωγής μας από μέρους των κατακτητών. Να επιβληθεί σ' αυτούς ν' αφήσουν το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό να αναλάβει την τροφοδοσία του λαού μας. Να προσέξουν την κατάσταση της Ελλάδας στο εξωτερικό.Αν το αντάρτικο δε σταματούσε τις φάλαγγες των Γερμανών που κλέβανε την παραγωγή της χώρας μας και δεν καταργούσε τη συγκέντρωση της παραγωγής που τη βάζανε στο χέρι οι καταχτητές, αν δε γίνονταν όλα αυτά, τότε τα θύματα από την πείνα και τις αρρώστιες θα ήταν πολύ περισσότερα. Όλες οι χιλιάδες των θυμάτων, που πέσανε για τη ζωή και τη λευτεριά του λαού μας, ποτέ δε φθάνουν τα θύματα της πείνας και των ασθενειών.Πότε ακούστηκε στην ιστορία της ανθρωπότητας να πραγματοποιείται η απελευθέρωση μέσω της μπαγαποντιάς;Ποτέ. Η λευτεριά δεν κερδίζεται με ξόρκια, αλλά με αγώνες και θύματα!Μα κι αν το θέλαμε, δεν είχαμε αυτό το δικαίωμα.Το δικαίωμα δηλαδή να κηλιδώσουμε την ιστορία της πατρίδας μας. Αυτό θα ήτανε ασέβεια στη μνήμη των ηρωικών μας προγόνων.Μα ούτε είχαμε το δικαίωμα να κολλήσουμε μια ατιμωτική σφραγίδα, μια σφραγίδα αίσχους, στο κούτελο των επερχομένων γενεών, των παιδιών μας και των εγγονιών μας, ότι κατάγονται από γενιά ευνούχων, που δέχονται να πεθαίνουν στα πεζοδρόμια από τον ατιμωτικότερο των θανάτων, από την πείνα, παρά να πεθαίνουν με το όπλο στο χέρι, παλεύοντας για τη λευτεριά.Τι θα έπρεπε να προτιμούσαμε; Το πρώτο ή το δεύτερο;Όχι! Χίλιες φορές όχι! Καλύτερα να γινότανε το παν ένα μπουρλότο, παρά να υποταχθούμε στους καταχτητές.Αυτό ο λαός μας το κατάλαβε, τους μούτζωσε κι έδωσε αυτά τα γενναία παλικάρια, που είναι τώρα στεφανωμένα με δόξες, με δάφνες και με νίκες.

Η αντίδραση συνωμοτεί.

Τότε κι αυτοί αναγκάστηκαν ν' αλλάξουν βιολί κι αποφάσισαν να βγάλουν στο βουνό δικές τους ανταρτοομάδες.Μα γιατί αυτό; Το ΕAM είχε δηλώσει ότι δεν είχε μονοπώλιο τον αντάρτικο αγώνα. Γι' αυτό και τους κάλεσε να σχηματιστούν κοινές ανταρτοομάδες.Αν είχανε την πρόθεση να παλέψουν ενάντια στους καταχτητές, θα το κάνανε. Τότε όμως, ισχυρίζονται, ότι η χωρογραφία της Ελλάδας και η πυκνότητα της κατοχής δεν επέτρεπε την ύπαρξη ανταρτοομάδων.Όταν όμως είδανε εμάς, όταν λευτερώσαμε την ύπαιθρο, τότε κι αυτοί αποφάσισαν να δημιουργήσουν αντάρτικο.Τι θα περίμενε κανείς άπ' αυτούς αρχή αρχή; Ποια κραυγή, έστω και τυπικά, να βγει από το στόμα τους;Φυσικά, “Κάτω οι καταχτητές” ! Μα την θέση τους τη γνωστοποίησαν από την αρχή. Η πρώτη κραυγή τους είτανε:“Κάτω το ΕΑΜ”!Μα εμείς και πάλι τους καλέσαμε για να ενωθούμε.Αυτοί όμως αρνήθηκαν, γιατί δεν θέλανε να υποβληθούν σε κόπους και μόχθους για να πολεμήσουν τον καταχτητή. Γιατί αυτοί δεν είτανε εντολοδόχοι του ελληνικού λαού, μα της αντίδρασης από το φόβο της λαοκρατίας που ζητούσαν να πολεμήσουν.Στο τέλος μας κήρυξαν κι ανοιχτά τον πόλεμο, ένοπλα, συνεργαζόμενοι με τους καταχτητές.Θα είμαστε ασυνεπείς στον αγώνα μας και προδότες του λάου μας, αν σιχαινόμαστε τα αίματα.Γι' αυτό, σαν εντολοδόχοι του λαού, συντρίψαμε τους συνεργάτες αυτούς των καταχτητών, τους πολέμιους του εθνικού μας αγώνα.

Ο ΕΛΑΣ στο πλευρό των συμμάχων.

Ύστερα απ' αυτό χρησιμοποίησαν το κόλπο: Μας κατηγόρησαν, ότι δε βοηθάμε το συμμαχικό αγώνα, αλλά θα υπακούσουμε μόνο στους Ρώσους. Κι απειλούσαν ότι όταν θάρθουν οι σύμμαχοι εδώ, θα μας κανονίσουν. Αυτοί, που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, απειλούσανε ότι θα μας χτυπήσουν οι σύμμαχοι!Αυτοί που στα 1941 πρόδωσαν το συμμαχικό αγώνα. Αυτοί που μαγάρισαν τις Θερμοπύλες και τουςΤριακόσιους μας κι άφησαν τους συμμάχους Άγγλους να μάχονται μόνοι τους εκεί, ενώ αυτοί είχαν παραδώσει την Ελλάδα με τη συνθηκολόγηση του Τσολάκογλου, μας κατηγορούσαν ότι δεν ενισχύουμε τονσυμμαχικό αγώνα κι έβαζαν στο μυαλό των συμμάχων την άτιμη σκέψη, ότι δήθεν θα μας χτυπούσαν ερχόμενοι εδώ.

Ο Γοργοπόταμος.

Μα σε λίγο τους ήλθε το πρώτο χαστούκι! Η πρώτη ομάδα των Άγγλων αλεξιπτωτιστών έπεφτε, όχι σ' αυτούς, μα στον Άρη, πάνω στη Γκιώνα. Και μαζί μ' αυτούς τραβήξαμε κι ανατινάξαμε το Γοργοπόταμο. Ο αρχηγός των συμμαχικών στρατευμάτων της Μ. Ανατολής, στρατηγός Ουίλσον, δήλωνε ανοιχτά, ότι οι επιτυχίες των συμμάχων στην Αφρική οφείλονται κατά 80% στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, γιατί αυτή εμπόδισε την αποστολή γερμανικών ενισχύσεων και εφοδιασμού.

Μα να κι ένα τελευταίο: Στην Πελοπόννησο προτείναμε στους τσολιάδες να καταθέσουν τα όπλα κι εμείς θα τους αφήσουμε ελεύθερους. Μα οι Άγγλοι το απέρριψαν αυτό και συνέλαβαν όλους τους τσολιάδες, τους έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους παραπέμπουν να δικαστούν από τα στρατοδικεία.Στο κάτω-κάτω, να τώρα οι Άγγλοι μπροστά σας.Διαβαίνουν τους δρόμους της Λαμίας και πάνε να χτυπήσουν τους Γερμανούς μαζί με μας. Μαζί τους θα πολεμήσουμε εμείς κι οχι αυτοί, μέχρι την ολοκληρωτική συντριβή του φασισμού.Μα τα κατακάθια αυτά βρήκανε νέο τροπάρι: Μας κατηγορούν ότι είμαστε όλοι κομμουνιστές και ισχυρίζονται, ότι το ΕΑΜ. και ο ΕΛΑΣ είναι σκεπασμένες κομμουνιστικές οργανώσεις. Μα αυτή η κατηγορία μπορεί ν' αποτελέσει ντροπή ή έπαινο;

Αγωνιζόμαστε για την Δημοκρατία.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα δε βαδίζει τώρα για τον κομμουνισμό. Το ΚΚΕ έχει βέβαια στο πρόγραμμα του σαν τελική του επιδίωξη τον κομμουνισμό.Μα όχι για τώρα. Τον κομμουνισμό θα τον επιβάλλετε σεις, ο λαός κι όχι το ΚΚΕ. Κι είμαι βέβαιος ότι πολλοί από τους μορφωμένους μας, που δεν τον θέλουν σήμερα, θα ψηφίσουν τότε για να επικρατήσει ο κομμουνισμός.Σήμερα, όμως, τό ΚΚΕ. δεν επιδιώκει παρά μόνο μια δημοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος.Μα ας πούμε, ότι το ΚΚΕ. θα εφαρμόσει τον κομμουνισμό. Λένε ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησιές και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές να χαλάσουν τις εκκλησιές, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα; Οι εκκλησιές μας φταίνε ή τα καράβια του Εμπειρίκου; Γιατί λοιπόν να κάψουμε τις εκκλησιές;Ποιος χτυπά τη θρησκεία;Θα γδάρουμε τους παπάδες; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματος μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη.Μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Γιατί αυτοί που εμφανίζονται σαν προστάτες της εκκλησίας, γκρεμίσανε μαζί με τους Γερμανούς και γδέρνουνε παπάδες.Ο κομμουνισμός, λένε, θα καταργησει την θρησκεία. Μα η θρησκεία είναι ζήτημα συνείδησης. Πώς θα καταργηθεί λοιπόν; Η κατάργηση της θρησκευτικής συνείδησης είναι πράμα αδύνατο, έστω κι αν ακόμα οι κομμουνιστές θέλανε να την καταργήσουν. Η θρησκευτική συνείδηση δεν καταργείται με απλές διαταγές.Αν συνέβαινε ε να τέτοιο πράμα, αυτό θα έμοιαζε με την διαταγή πού έβγαλε κάποτε ένας αστυνόμος στην Ανάφη, με την οποία απαγόρευε την πάλη των τάξεων!Το τι θα γίνει στο πολύ μακρινό μέλλον, το πώς θα σκέπτονται οι άνθρωποι τότε, είναι άλλο πρόβλημα.Και κανένας πολιτικός δε μπορεί να βγάλει νόμο για το τι θα πρέπει να γίνει ύστερα από 200 η 500 χρόνια. Ούτε λοιπόν κι εμείς θα βγάλουμε τέτοιο νόμο. Μας ενδιαφέρει το πώς θα προκόψει ο λαός μας σήμερα κι όχι το τι φιλοσοφικές πεποιθήσεις θα έχει ύστερα από 500 χρόνια.Συνεπώς καταλαβαίνετε τώρα, ότι αυτοί που διαδίδουν αυτές τις συκοφαντίες επιδιώκουν άλλους σκοπούς, προσπαθώντας με το μέσο αυτό της συκοφαντίας να εξαπατήσουν το λαό και να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους πάνω του. Αν μάλιστα εξετάσουμε βαθύτερα το πράμα αυτό, θα δούμε ότι αυτοί είναι άθρησκοι, γιατί σε αυτούς δεν υπάρχει ούτε ίχνος θρησκευτικής συνείδησης κι ο μόνος που λατρεύουν είναι ο Θεός Μαμμωνάς, ο Θεός του χρήματος...

Θα συσπειρώσουμε την οικογένεια.

Κατηγορούν τους κομμουνιστές, ότι αυτοί θα διαλύσουν επίσης την οικογένεια. Λες κι εμείς κατεβήκαμε από τον ουρανό και δε γεννηθήκαμε από σπίτια ή φυτρώσαμε μόνοι μας σαν τα μανιτάρια. Η οικογένεια δημιουργήθηκε από ορισμένες οικονομικές συνθήκες.Σε μια ορισμένη ανάπτυξη της κοινωνίας δημιουργήθηκε η ανάγκη της οικογένειας, γιατί έτσι θα αντιμετωπίζονταν καλύτερα οι ανάγκες της ζωής.Χρειάζονταν να δουλεύουν όλοι: ο πατέρας και τα παιδιά στα χτήματα, οι γυναίκες στον αργαλειό και το σπίτι, γιατί μόνο με τον τρόπο αυτό θ' αντιμετωπίζονταν οι βιοτικές ανάγκες τους.Αυτού του είδους οι οικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε, πλησίαζαν όπως βλέπετε, πιο στενά τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους. Σήμερα όμως τι γίνεται; Οι σημερινές οικονομικές συνθήκες αναγκάζουν όχι πια το στενό πλησίασμα της οικογένειας, αλλά αντίθετα την απομάκρυνση της.Να ένα παράδειγμα: Ένας άντρας παντρεύεται, μα την επομένη του γάμου του φεύγει στην Αμερική για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις ανάγκες της ζωής του και της γυναίκας του. Ποιος διαλύει στην περίπτωση αυτήν την οικογένεια; Οι κομμουνιστές ή οι οικονομικές συνθήκες πού δημιούργησε η κεφαλαιοκρατία;Κι εδώ, λοιπόν, βλέπουμε φανερά, ότι αυτοί που μας κατηγορούν πως θέλουμε να διαλύσουμε την οικογένεια, δεν είναι άλλοι, παρά αυτοί οι ίδιοι πού τη διαλύουν στην πραγματικότητα, ενώ εμείς επιδιώκουμε το στερέωμα της. Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένεια του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιατους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;Όταν έξαφνα στα 1929-31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης πού μάστιζε τότε τη χώρα μας να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν. Να λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία.

Όταν οι άτιμοι μιλάνε για τιμή.

Μας κατηγορούν επίσης, ότι εμείς επιβουλευόμαστε την τιμή. Βλέπετε, όλοι αυτοί οι «ηθικοί», που όταν περπατάνε μπερδεύουνται τα κεφάλια τους στα σύρματα, μιλάνε για τιμή!Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή, για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής. Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευση του. Και πολλές φορές το καταφέρνουν αυτό και μας πείθουν μάλιστα ότι έτσι είναι όπως τα λένε.Πάρτε ένα παράδειγμα, απ' αυτό που γίνεται στα χωριά: Ο χωριάτης καπνίζει τον καπνό που παράγει ο ίδιος. Μα τον πείσανε ότι αυτός είναι λαθραίος. Κι ο ίδιος ο χωρικός σου λέει ότι καπνίζει λαθραίο καπνό. Λες και δεν τον έσπειρε αυτός στον τόπο μας, αλλά τον έφερε από την Αμερική. Όπως βλέπετε λοιπόν κι ο ίδιος ο χωριάτης το πίστεψε, πως ο καπνός του είναι «λαθραίος».Η αντίδραση δεν σταματά σε τίποτα μπροστά προκειμένου να εξαπατήσει το λαό, χρησιμοποιώντας γι αυτό όλα τα μέσα, όλη τη συκοφαντία και το ψέμα. Μα αυτές οι συκοφαντίες στην ύπαιθρο, όπου μας είδανε και μας νιώσανε, έγιναν συντρίμμια. Στις πόλεις θα γίνει κι αυτού το ίδιο.Σε λίγες μέρες θα δείτε κι εσείς μόνοι σας την πραγματικότητα. Γιατί ο δικός μας σκοπός είναι ένας:Πώς θα ζήσει καλύτερα ο λαός μας!Όταν είταν εδώ ο κατακτητής, αυτοί θέλανε τότε την τάξη. Εμείς θέλαμε την αταξία για να κάνουμε ανυπόφορη τη ζωή του κατακτητή.Τώρα αυτοί θέλουνε την αταξία. Μα εμείς θέλουμε την τάξη. Αυτοί είναι οι οργανωτές του εμφυλίου πολέμου για να εκμεταλλεύονται το λαό μας. Αυτοί είναι οι λύκοι, που προσπαθούν να κατασπαράξουν το κοπάδι, εμάς, εσάς, όλους μας, το λαό δηλαδή.

Τηρήσαμε τις υποσχέσεις μας.

Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ. υποσχέθηκαν στο λαό την πάλη ενάντια στον κατακτητή και την απελευθέρωση της χώρας μας. Αυτές τις υποσχέσεις τις τηρήσαμε.Εμείς δεν δημιουργήσαμε κυβερνητικό τύπο. Αυτός δημιουργήθηκε μόνος του από το λαό. Από τον Οκτώβρη του 1942 μόνος του ο λαός τράβηξε στις εκλογές της αυτοδιοίκησης του.Ο θεσμός αυτός της αυτοδιοίκησης, που για πρώτη φορά εμφανίστηκε στην Ευρυτανία, αποτέλεσε την απαρχή της δημιουργίας του από το χωριό μέχρι την Π.Ε.Ε.Α. αργότερα.Εμείς είμαστε υπέρ της ενότητας και χάρη στις προσπάθειες τις δικές μας οφείλεται κατά 9 5% η δημιουργία της εθνικής κυβερνήσεως, κάτω από την οποία αγωνιζόμαστε σήμερα. Μέχρι τη Λάρισα η πατρίδα μας είναι τώρα ελεύθερη. Και γρήγορα θ' απελευθερώσουμε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα.Έτσι και η δεύτερη μας υπόσχεση τείνει να πραγματοποιηθεί ολοκληρωτικά.

Η πάλη μας για τη λαοκρατία.

Μα εμείς υποσχεθήκαμε στο λαό και κάτι άλλο:Ότι δεν θ' αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: τη λαοκρατία. Για αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεση μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας την ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος.Ο ΕΛΑΣ στα χέρια πρώτα της Κ.Ε. του ΕΑΜ και της ΠΕΕΑ αργότερα αποτέλεσε το δυνατό όπλο της διατήρησης του λαού μας στη ζωή. Τον μοχλό της γρηγορότερης απελευθέρωσης μας. Τώρα, στα χέρια της εθνικής μας κυβέρνησης, που αποτελείται απ' όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις και που υπόσχεται στο πρόγραμμα της λαοκρατικές λύσεις, θ' αποτελέσει την εγγύηση, ότι θα συνεχίσουμε τον πόλεμο μέχρι την ολοκληρωτική συντριβή του φασισμού κι ότι θα εξασφαλισθούν οι ως τώρα κατακτήσεις του λαού μας και θα κερδηθούν και νέες.Φωνάζατε πολύ για την θανατική καταδίκη των προδοτών, των συνεργατών του καταχτητή και των εκμεταλλευτών της δυστυχίας τού λαού στα χρόνια της κατοχής. Όταν εμείς δεν είχαμε τη δυνατότητα να τους δικάσουμε, τους εκτελούσαμε. Αργότερα τους δικάζαμε σε στρατοδικεία. Τώρα, όσους έχουμε συλλάβει θα τους παραδώσουμε στην δικαιοσύνη. Υπάρχει η νόμιμη πια κυβέρνηση και αυτή θα αποφασίζει για όλα. Μη φωνάζετε λοιπόν. Αυτοί θα δικασθούν και θα καταδικασθούν. Μα δεν θάχει και μεγάλη σημασία.Τεράστια σημασία θάχει αν καταδικάσετε και θανατώσετε εσείς, ο κυρίαρχος λαός, το καθεστώς που γεννάει τέτοια καθάρματα. Μεθαύριο θα τραβήξουμε στις εκλογές. Το πρώτο ράπισμα πρέπει να δοθεί στο δημοψήφισμα, με τηνοριστική καταδίκη του φιλοβασιλισμού και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας.

Αλλά γιατί στρεφόμαστε με τόση μανία ενάντια στο βασιλιά;

1.Γιατί αυτός πρώτα-πρώτα δεν είναι ούτε Έλληνας.

2.Γιατί μας τον φέρανε με το ψεύτικο δημοψήφισμα του 1935.

3.Γιατί είναι επίορκος. Καταπάτησε το Σύνταγμα του 1911 κι έβαλε δικτάτορα τον πεμπτοφαλαγγίτη Γιάννη Μεταξά.

4. Γιατί άφησε όλους τους ανίκανους και πεμπτοφαλαγγίτες στρατηγούς και υπουργούς να προδώσουν τον πόλεμο της Αλβανίας και να υποδουλώσουν την πατρίδα μας.

5. Τέλος, γιατί στην εθνική μας συμφορά του 1941, αντί να καθίσει εδώ και να θυσιαστεί σαν άλλοςΚόδρος των Αθηνών, μας εγκατέλειψε. Αν είτανε καλός έπρεπε να καθίσει εδώ κι αντί να βγει στο κλαρί ο Άρης και δεν ξέρω ποιος άλλος, να βγει αυτός να οργανώσει τον αγώνα και να είναι τώρα δικαιωματικά βασιλιάς μας και αρχηγός μας. Με τη στάση του ο ίδιος παραιτήθηκε ουσιαστικά και τυπικά του δικαιώματος επί του θρόνου της Ελλάδος.Αυτά βέβαια γι' αυτόν προσωπικά κι ανεξάρτητα από την πεποίθηση μας πώς δεν χρειάζεται κανένας θρόνος, μα δημοκρατία για να προκόψει η Ελλάδα μας.Σεβόμαστε τη λαϊκή θέληση.Το δεύτερο ράπισμα πρέπει να δοθεί στις εκλογές, που θα καθορίσουν το πολίτευμα της χώρας μας.Εμάς, η μόνη μας φιλοδοξία είναι να είμαστε υπηρέτες του λαού. Γι' αυτό θα σεβαστούμε την ετυμηγορία σας, όποια κι αν είναι αυτή.Μα έχουμε αυτές τις απαιτήσεις: Να ψηφίσει ο λαός ανεπηρέαστα και να σεβασθούν το λαό.Αν αυτά δεν εκτελεστούν, τότε σας υποσχόμαστε ότι πάλι θα ξαναβγούμε στο βουνό. Μα είμαι βέβαιοςότι αυτά δεν θα συμβούν. Γιατί ο λαός μας χειραφετήθηκε πια. Δοκιμάσθηκε και ξύπνησε. Θ' ακολουθήσει τους δρόμους που του δείχνουμε και που μοναδικά τον συμφέρουν.Με την πεποίθηση αυτή, τελειώνοντας, σας καλώ να φωνάξουμε:

- Ζήτω ο κυρίαρχος λαός μας!

H ελληνική σκέψη ...στο Αφγανιστάν

Ελληνική επιγραφή που βρέθηκε στην αρχαία Βακτριανή (σημερινό Αφγανιστάν).
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ
1.Πλούτο χωρίς μόχθο
2.Πολιτική χωρίς αρχές
3.Απόλαυση χωρίς συναίσθημα
4.Γνώση χωρίς χαρακτήρα
5.Εμπόριο χωρίς ήθος
6.Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά
7.Αγάπη χωρίς θυσία.
ΚΑΙ
Στην παιδική σου ηλικία,να μαθαίνεις καλούς τρόπους.
Στα νιάτα σου, να κυριαρχείς στα πάθη σου.
Στην ώριμη ηλικία σου, να είσαι δίκαιος.
Κι όταν γερνάς, μάθαινε να δίνεις σοφές συμβουλές και να μη θλίβεσαι για τον θάνατο που σε πλησιάζει.

ΑΝΕΚΔΟΤΟ

Φθινόπωρο και πρώτη μέρα στα θρανία για τους μαθητές του αμερικανικού κολεγίου. Η δασκάλα παρουσιάζει στα αμερικανάκια έναν καινούριο συμμαθητή τους, τον Ιάπωνα Σακίρο Σουζούκι (γιο του διευθυντή της Σόνυ) και το μάθημα αρχίζει με μικρές ερωτήσεις ιστορίας.
«Για να δούμε λοιπόν, πόσο καλοί είστε στην αμερικανική ιστορία;» λέει η δασκάλα.
«Ποιος είπε ; δώστε μου ελευθερία ή δώστε μου θάνατο;»
Κάποιοι μουρμουρίζουν αλλά κανείς δεν σηκώνει το χέρι του, εκτός από τον καινούριο:«Ο Πάτρικ Χένρυ το 1775 στη Φιλαδέλφεια», απαντά.
«Μπράβο Σουζούκι, και ποιος είπε: ;Κυβέρνηση του λαού, από το λαό και για το λαό;», ξαναρωτά την τάξη η δασκάλα.
«Ο Αβραάμ Λίνκολν, το 1863 στο Γκέτυσμπουργκ», απαντά και πάλι ο Σουζούκι.
Η δασκάλα κοιτάζει αυστηρά την τάξη και λέει: «Ντροπή σας! Ο Σουζούκι είναι γιαπωνέζος και ξέρει την αμερικανική ιστορία καλύτερα από σας!»
Τη σιωπή στην τάξη σπάει μια μικρή φωνή από τα ....πίσω θρανία:
«Ρε δεν πάτε να γα**θείτε όλοι, μα**κες γιαπωνέζοι!»
«Ποιος το είπε αυτό;;;» ρωτάει αυστηρά η δασκάλα.Ο Σουζούκι σηκώνει το χέρι του και χωρίς να περιμένει λέει: «Ο στρατηγός Μακάρθουρ, το 1942, στη διώρυγα του Παναμά και ο Λι Ιακόκα, το 1982 στη γενική συνέλευση της Τζένεραλ Μότορς.
Η τάξη βυθίζεται στη σιωπή.
«Θέλω να ξεράσω», ακούγεται μια ξεψυχισμένη φωνή.
«Ποιος το είπε αυτό;;;» ξαναρωτάει με το ίδιο βλοσυρό ύφος η δασκάλα.
Και ο Σουζούκι πετάγεται πάλι: «Ο Τζορτζ Μπους ο πρώτος, στον πρωθυπουργό Τανάκα κατά τη διάρκεια επίσημου δείπνου στο Τόκιο το 1991».
Ένας μαθητής σηκώνεται όρθιος και ξεσπάει: «Ρε δε μας παίρνεις καμιά π**α, λέω γω!!!»
Και ο Σουζούκι, ψύχραιμα: «Μπιλ Κλίντον στη Μόνικα Λουίνσκι, το 1997, στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου».
Δυο τρεις μαθητές πετάγονται και φωνάζουν: «Α γα**σου ρε μα**κισμένο, Σουζούκι»
.Ατάραχος ο γιαπωνέζος: «Βαλεντίνο Ρόσι, παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσικλέτας, ράλι Νότιας Αφρικής, το 2002»
.Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές ουρλιάζουν και πετάνε καρέκλες, η δασκάλα έχει σωριαστεί λιπόθυμη και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο διευθυντής: «Ε, μα την Παναγία δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μπου**έλο»
.Και στο βάθος ακούγεται πάλι η φωνή του Σουζούκι: «Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας Καραμανλής, το 2004, στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής του».

Οι Εφιάλτες της Κύπρου

Από το 1997 και με περίπου 10 εκατ. δολάρια ετησίως, μέσω Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που εμφανίζονταν και εξαφανίζονταν με τρόπο... μαγικό, η Ουάσιγκτον προσπάθησε να αλλάξει τα δεδομένα στη Μεγαλόνησο. Το μέγεθος της αμερικανικής επιχείρησης δύσκολα μπορεί να υπολογιστεί. Οσα αποκαλύπτουμε σήμερα αποτελούν απλώς την κορυφή του παγόβουνου, αφού πλήθος στοιχείων και επίσημων εγγράφων παραμένουν «δεσμευμένα» από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

«Η (Αμερικανική) Μόνιμη Αντιπροσωπεία (στον ΟΗΕ) θα πρέπει να εξηγήσει με σαφήνεια (στον κ. Πρέντεργκαστ) ότι το μεγάλο ποσό της ετήσιας χορηγίας (των ΗΠΑ) -10 εκατ. δολάρια ετησίως- αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό νέο εργαλείο άσκησης πολιτικής (στο νησί) για την προσπάθεια του ΟΗΕ και των Ην. Πολιτειών να προωθήσουν τη λύση του προβλήματος της Κύπρου».

Αυτό αναφέρεται σε εμπιστευτικό τηλεγράφημα του Αμερικανού πρέσβη στη Λευκωσία προς τον υπουργό Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών και τις Μόνιμες Αντιπροσωπείες στα Ηνωμένα Εθνη (Νέα Υόρκη και Γενεύη) και με το οποίο περιγράφεται λεπτομερώς το σχέδιο που μετέτρεψε εκατομμύρια δολάρια της αμερικανικής βοήθειας σε μοχλό πολιτικής πίεσης -ο οποίος ανδρώθηκε ιδιαίτερα την περίοδο πριν από την τελική κατασκευή του σχεδίου Ανάν.

Οι ΗΠΑ με 10 εκατ. δολάρια κάθε χρόνο, από το 1997, απροκάλυπτα χρηματοδότησαν τις προσπάθειες των Ηνωμένων Εθνών, συμπεριλαμβανομένου του αντιδημοκρατικού σχεδίου Ανάν. Μέσω ΜΚΟ, που ξεφύτρωναν «σαν μανιτάρια», έρρεαν τα τεράστια ποσά της «πολιτικής μίζας», προκειμένου να κυριαρχήσει στη Μεγαλόνησο το πολυπόθητο από τη Δύση «ναι».

Πήραν και δανεικά το 2004
Τέτοια ήταν η αμερικανική γαλαντομία, που λίγες εβδομάδες πριν από το δημοψήφισμα του Απριλίου 2004, το ποσό της βοήθειας εξαντλήθηκε και χρειάστηκε να δοθούν κι άλλα «δανεικά» από διάφορα αμερικανικά Προγράμματα Βοήθειας. Η αποκάλυψη σήμερα από το «Εθνος της Κυριακής» του συγκεκριμένου τηλεγραφήματος αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου, καθώς αναμένεται κυριολεκτικά χιονοστιβάδα αποκαλύψεων αφ ης στιγμής η Ουάσιγκτον αποφασίσει να αποχαρακτηρίσει ογκώδεις φακέλους, από τους οποίους περιγράφεται η τρομακτική σε έκταση αμερικανική επιχείρηση υποστήριξης των προσπαθειών των Ην. Εθνών συμπεριλαμβανομένης της αποδοχής του σχεδίου Ανάν.

Το εμπιστευτικό τηλεγράφημα, που παραδόθηκε αποχαρακτηρισμένο (unclassified) στο «Εθνος της Κυριακής», είναι μέρος εκατοντάδων απόρρητων εγγράφων, τα οποία αναφέρονται με λεπτομέρειες στους στόχους του περίφημου Δικοινοτικού Προγράμματος Βοήθειας της αμερικανικής USAID, όπως και στους αποδέκτες των χρημάτων. Τα έγγραφα υπογράφονται από τους πρέσβεις Κένεθ Μπριλ και Μάικλ Κλόσον και παραμένουν και σήμερα απόρρητα. Σε ένα από αυτά ο κ. Κλόσον καταγράφει την ενδιαφέρουσα συζήτησή του με «αρχηγό Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης» (NGO leader). Ο κατάλογος των ατόμων που αποδέχθηκαν οικονομική ενίσχυση μέσω Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (MKO-NGO), οι οποίες από το 1997 ξεφυτρώνουν στην Κύπρο σαν τα μανιτάρια, παραμένει απόρρητος, αν και ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, που προσφέρει ακόμα ασυλία στην USAID, έχει δικαίωμα να τον δημοσιοποιήσει. Μέχρι σήμερα δεν το έχει πράξει. Η επιμονή των Αμερικανών να νομιμοποιηθεί ο απόρρητος χαρακτήρας της διανομής των κονδυλίων τους, προκάλεσε δικαιολογημένα ερωτήματα, τα οποία εξέφρασαν επίμονα και επανειλημμένα Ελληνοκύπριοι κρατικοί αξιωματούχοι στους Αμερικανούς, από το 1998, όταν άρχισε να λειτουργεί ο μηχανισμός, μέχρι σήμερα. Συγκεκριμένα, στις συζητήσεις με τους Αμερικανούς, όπως περιγράφονται σε έγγραφα, έθεσαν τα εξής δεδομένα:

Πρώτον: Η υπαγωγή του προγράμματος υπό τον ΟΗΕ δείχνει ότι η Ουάσιγκτον επιδιώκει ουσιαστικά να ξεπλύνει μέσω του Διεθνούς Οργανισμού τις όποιες οικονομικές ενισχύσεις στην Κύπρο. «Εάν», υποστήριξαν, «όλα ήταν τόσο αθώα, δεν υπήρχε κανένας λόγος παράκαμψης της επίσημης και νόμιμης κυβέρνησης» του νησιού.

Δεύτερον: Τόνισαν ότι συγχρόνως τίθεται το μεγάλο ερώτημα της οικονομικής ενίσχυσης MKO-NGO, οι οποίες εξαφανίζονταν το ίδιο ξαφνικά όπως εμφανίζονταν για προώθηση συγκεκριμένων στόχων. Υπογραμμίστηκε ως θέση-απάντηση στην αμερικανική άρνηση για διαφάνεια ότι «η επίλυση του Κυπριακού μπορεί να ακούγεται ως κοινά αποδεκτός στόχος, αλλά, όπως αποδείχθηκε (το 2004), είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα, όταν προωθείται συγκεκριμένη μορφή λύσης, με την οποία διαφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία στη μία πλευρά».

Τρίτον: Ισχυρίστηκαν ότι το ζήτημα των χρηματοδοτήσεων δημιουργεί έτσι προϋποθέσεις άμεσης και μη νόμιμης παρέμβασης διά της δημιουργίας μηχανισμών και επιρροής για την προώθηση του συγκεκριμένου στόχου και του συγκεκριμένου σχεδίου λύσης, όπως προέβλεπε το κείμενο του Κόφι Ανάν.

Πολιτικό όπλο τα παράνομα δολάρια

Η αμερικανική πρεσβεία έδρασε άμεσα για να εξασφαλίσει το απόρρητο μέσω του ΟΗΕ, όταν πληροφορήθηκε ότι μέλη τής τότε κυβέρνησης του Γλαύκου Κληρίδη, που αποφάσισαν να δράσουν «εθνικά», έχοντας το μυαλό τους στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές, ενημερώθηκαν ότι ο τρόπος διάθεσης των αμερικανικών χρημάτων ήταν παράνομος.

Στο τέλος Φεβρουαρίου του 1997, ο τότε υπουργός Εξωτερικών, Αλέκος Μιχαηλίδης, ο οποίος λίγες ημέρες μετά παραιτήθηκε υπό την πίεση του Γλαύκου Κληρίδη, διαμαρτυρήθηκε επίσημα στον Αμερικανό πρέσβη.

Ο κ. Μπριλ, σε συνεννόηση με την Ουάσιγκτον και τον αντιπρόσωπο του ΟΗΕ, Γκουστάβ Φεϊσέλ, σχεδίασε τη νομιμοποίηση της αμερικανικής βοήθειας και τη μετατροπή της σε πολιτικό όπλο, θέτοντας όλο το ποσό υπό τη δικαιοδοσία του κ. Φεϊσέλ και στη συνέχεια υπό τον Αλβάρο ντε Σότο.

Η παράκαμψη της κυβέρνησης και τα... ψιλά του κου Πρέσβη

Στο τηλεγράφημα, που δημοσιεύει σήμερα το «Εθνος της Κυριακής» και υπογράφει ο πρέσβης Μπριλ, αποκαλύπτεται το παρασκήνιο της δημιουργίας ενός μηχανισμού, υπό την ομπρέλα του ΟΗΕ, έτσι ώστε να απαγορεύεται στην αρμόδια κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας να πληροφορείται τον τρόπο διάθεσης των χρημάτων και τους αποδέκτες των αμερικανικών δολαρίων.

Η λειτουργία του μηχανισμού διάθεσης της αμερικανικής οικονομικής βοήθειας ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1998 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, χωρίς να έχει απολύτως κανένα δικαίωμα η Λευκωσία να ζητήσει ενημέρωση, ένα γεγονός που ανάγκασε τον σημερινό Πρόεδρο του νησιού να ζητήσει τον περασμένο Ιούνιο να τερματιστεί πάραυτα η πρακτική αυτή. Παράλληλα με το πρόγραμμα αυτό αποδεικνύεται από αμερικανικά έγγραφα ότι συνεχίστηκε μέχρι και τον Ιούνιο του 2004 η διάθεση χρημάτων μέσω ενός άλλου ταμείου, που ελέγχεται αποκλειστικά από τον εκάστοτε Αμερικανό πρέσβη. Το ταμείο αυτό χορηγεί κονδύλια μέχρι του ποσού των 10 χιλιάδων δολαρίων, για να αποφεύγονται προβλήματα με την αμερικανική εφορία (IRS), αλλά και ο κίνδυνος αποκάλυψης των ονομάτων των αποδεκτών.

Το αποκαλυπτικό τηλεγράφημα για το σχέδιο των ΑμερικανώνΤο κείμενο του τηλεγραφήματος ακολουθεί:

Από: Αμερικανική Πρεσβεία Λευκωσίας

Προς: Αμερικανική Μόνιμη Αντιπροσωπεία ΟΗΕ Νέα Υόρκη - Προτεραιότητα

Υπουργό Εξωτερικών Ουάσιγκτον - Προτεραιότητα 4092

Αμερικανική Μόνιμη Αντιπροσωπεία στη Γενεύη - Εμπιστευτικό

Κοινοποιείται στην USAID/ENI (στους Β. Turner-L. Libanati)

Επίσης: Στο τμήμα για την Ευρώπη/SΕ, στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία των ΗΠΑ στον ΟΗΕ για τους Palmer, Hume/Wood, στη Γενεύη για W.R. Brownfield

Θέμα: Αιτούμεθα βοηθείας για να πείσουμε τα Ηνωμένα Εθνη να αναλάβουν το Πρόγραμμα Αρωγής για την Κύπρο

1. Το παρόν έγγραφο είναι μήνυμα για δράση (This is an action message). Βλέπε Παραγράφους 3 και 7.

2. (C) Περίληψη και αίτηση για δράση: Ο ύπατος αρμοστής των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες (UNHCR), ο οποίος είναι και ο αποδέκτης (grantee) των 10 εκατομμυρίων δολαρίων της αμερικανικής εξωτερικής βοήθειας προς την Κύπρο επί 22 χρόνια, αποφάσισε να αποσυρθεί στα τέλη του 1997.

Για πολιτικούς λόγους, που αφορούν αποκλειστικά την Κύπρο, το Δικοινοτικό Πρόγραμμα Βοηθείας (Bicommunal Aid Program) δεν μπορεί να υπάρξει εκτός της ομπρέλας του ΟΗΕ. Η μοναδική υπηρεσία του ΟΗΕ, ικανή να αναλάβει αυτό το έργο είναι το Γραφείο Αποστολής Καλών Υπηρεσιών του γενικού γραμματέα στη Κύπρο, το οποίο δεν είναι διαπιστευμένο στην κυβέρνηση της Κύπρου και επομένως μπορεί να κινείται και να λειτουργεί ελεύθερα και στις δύο πλευρές του νησιού.

(Ακολουθεί λογοκριμένο κείμενο 11 γραμμών, το οποίο -σύμφωνα με διπλωματική πηγή που συνεργάστηκε με το «Εθνος της Κυριακής»- αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι τα αμερικανικά δολάρια πρέπει να διοχετεύονται στην Κύπρο μέσω των υπηρεσιών του ΟΗΕ, για να μη δικαιούται η τότε κυβέρνηση του Γλαύκου Κληρίδη να ελέγχει τον τρόπο διάθεσης και τους αποδέκτες. Παρά τις προσπάθειες ερευνητών και δημοσιογράφων, το κείμενο της παραγράφου παραμένει μέχρι σήμερα απόρρητο).

3. (C) Περίληψη του αιτήματος για δράση: Ζητούμε όπως η (Αμερικανική) Μόνιμη Αντιπροσωπεία (των ΗΠΑ στον ΟΗΕ) συναντηθεί με τον αναπληρωτή γενικό γραμματέα για Πολιτικές Υποθέσεις πρέσβη Prendergast ή με τον John Renniger, επικεφαλής της Διεύθυνσης Ευρώπης, την εβδομάδα τις 31ης Μαρτίου για να απαιτήσει τη σύμφωνη γνώμη τους, ούτως ώστε να μετατεθούν οι ευθύνες για την υλοποίηση του Προγράμματος Βοηθείας στο γραφείο του Φέισελ. Τα σημεία που θα χρησιμοποιήσουν (οι Αμερικανοί διπλωμάτες) στη συνομιλία μαζί τους (με τους αξιωματούχους του ΟΗΕ) θα τα βρείτε στην παράγραφο 7. Η (Αμερικανική) Μόνιμη Αντιπροσωπεία θα πρέπει να σημειώσει το μοναδικό ταίριασμα μεταξύ των στόχων του Δικοινοτικού Προγράμματος Βοηθείας -για να αναπτυχθούν δικοινοτικοί δεσμοί που θα βοηθήσουν την πολιτική διευθέτηση στο νησί- και της Αποστολής των Καλών Υπηρεσιών του ΟΗΕ στην Κύπρο.

Η (Αμερικανική) Μόνιμη Αντιπροσωπεία θα πρέπει επίσης να εξηγήσει με σαφήνεια ότι το μεγάλο ποσό της ετήσιας χορηγίας -10 εκατ. δολάρια ετησίως- αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό νέο εργαλείο άσκησης πολιτικής για την προσπάθεια του ΟΗΕ και των Ην. Πολιτειών να προωθήσουν τη λύση του προβλήματος της Κύπρου. Η Αμερικανική Μόνιμη Αντιπροσωπεία στον ΟΗΕ θα πρέπει να έχει υπόψη της ότι πρέπει να έχει καταλήξει σε μια συμφωνία και να υπογραφεί η επιχορήγηση, μέχρι την 30ή Σεπτεμβρίου 1997 (τέλος Περίληψης και Αίτησης για Δράση).

4. (C) Η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ στην Κύπρο (UNHCR) κατάφερε να κάνει πραγματικότητα το Πρόγραμμα Βοηθείας στην Κύπρο, όταν αυτό πρωτοξεκίνησε ως ανθρωπιστική βοήθεια, το 1975. Παρόλο που το πρόγραμμα, εδώ και καιρό, δεν αναζητά τη συγκεκριμένη εξειδίκευση της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, γεγονός παραμένει ότι (η Αρμοστεία του ΟΗΕ) είναι εγκεκριμένη (αναγνωρισμένη) από τον τοπικό Ερυθρό Σταυρό και όχι από την κυβέρνηση της Κύπρου.

Εξαιτίας αυτής της ιδιαιτερότητας, μπορεί να διευκολύνει τις δικοινοτικές επαφές και να αναπτύξει δραστηριότητες, που είναι και ο πρώτος στόχος του Προγράμματος Βοηθείας σήμερα. Ετσι λοιπόν η Αρμοστεία του ΟΗΕ παρέμεινε στη Κύπρο για να αναλάβει μια ουσιώδη αναπτυξιακή δραστηριότητα (σχετικά με το περιβάλλον, την υγεία, την αστική επανένταξη), όχι με το πρόγραμμα για τους πρόσφυγες, κατόπιν αιτήσεώς μας (not refugee program at our request). Παραθέτοντας (ως δικαιολογία) την παγκόσμια μείωση των πόρων, την εξυγίανση των θεσμών και την έλλειψη γνώσεων σε ό,τι αφορά αναπτυξιακά θέματα, η Αρμοστεία του ΟΗΕ στην Κύπρο αποφάσισε να σταματήσει να διοικεί και να υλοποιεί το (αμερικανικό) Πρόγραμμα Βοηθείας, στο τέλος του 1997.

Τα «μυστικά» της λογοκρισίας
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ προστατεύει προς το παρόν τους αποδέκτες, όμως έρχονται άλλα 577 έγγραφα

5. (C) Προκειμένου να συνεχίσουμε το Δικοινοτικό Πρόγραμμα Βοηθείας (στην Κύπρο), το οποίο χαίρει ισχυρής υποστήριξης από το Κογκρέσο, προσεγγίσαμε τον ειδικό αντιπρόσωπο του Γενικού Γραμματέα Γκουστάβ Φέισελ, για να διαπιστώσουμε κατά πόσο θα υποστήριζε τη μεταβίβαση από την UNHCR στην Αποστολή των Καλών Υπηρεσιών (του Γ.Γ. του ΟΗΕ), της υπευθυνότητας υλοποίησης (του Προγράμματος Βοηθείας). Το Γραφείο της Αποστολής Καλών Υπηρεσιών είναι ο μοναδικός οργανισμός που μπορεί να αναλάβει το Πρόγραμμα, δεδομένου ότι -όπως και η Υπατη Αρμοστεία στην Κύπρο- δεν λογοδοτεί στην κυβέρνηση της Κύπρου. Αυτό δίνει στον Φέισελ και στους συνεργάτες του τη δυνατότητα να εργάζονται ελεύθερα και έτσι να γίνουν αποδεκτοί και στα δύο μέρη του νησιού. Οι υπόλοιποι οργανισμοί του ΟΗΕ, καθώς επίσης και οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (NGOs) πρέπει να διαπιστευθούν ή να εγγραφούν στην κυβέρνηση της Κύπρου για να μπορέσουν να εργαστούν σε διάφορες αποστολές εδώ... Αυτό όμως θα σήμαινε ότι θα αποκλειόταν η αποδοχή τους από τις τουρκοκυπριακές αρχές. (Παραλείπεται η παράγραφος 6 του τηλεγραφήματος, η οποία έχει υποστεί λογοκρισία. Σύμφωνα με διπλωματική πηγή, που συνεργάστηκε με το «Εθνος της Κυριακής», στην παράγραφο αυτή τονίζεται η ζωτικής σημασίας -για τους Αμερικανούς- ιδιαιτερότητα της Αποστολής των Καλών Υπηρεσιών του Γ.Γ. του ΟΗΕ, η οποία δεν υπόκειται σε ελέγχους της κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θεωρείται ιδιαίτερα σημαντική η δυνατότητα της Αποστολής Καλών Υπηρεσιών, να μην ενημερώνει την κυπριακή κυβέρνηση για τα οικονομικά της. Παρά τις προσπάθειες ερευνητών και δημοσιογράφων, το κείμενο της παραγράφου παραμένει μέχρι σήμερα απόρρητο).

6. (C) Αίτηση για Δράση: Η διαδικασία μεταφοράς (του Προγράμματος Βοηθείας) υπό νέα διεύθυνση (new manager) απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή με τον χαρακτήρα του επείγοντος, επειδή η USAID πρέπει οπωσδήποτε να δώσει δεσμευτική υπόσχεση όχι αργότερα της 30ής Σεπτεμβρίου 1997 (πρόκειται για τα χρήματα του οικονομικού έτους 1996). Εξαιτίας αυτού του χρονικού εμποδίου είναι υψίστης σημασίας να κλείσουμε τη συμφωνία με τον ΟΗΕ το συντομότερο δυνατόν τη διεύθυνση (management) του Προγράμματος στην Αποστολή Καλών Υπηρεσιών (του Γ.Γ. του ΟΗΕ). Μια ομάδα τεχνικών απ την USAID θα φτάσει στο νησί στις 2 Απριλίου, προκειμένου να ξεκινήσει συζητήσεις με τον Φέισελ για τη τακτοποίηση των λογιστικών και άλλων λεπτομερειών σχετικά με την εξόφληση και τη μετάβαση στη νέα διοίκηση.

Προτείνουμε όπως η Αμερικανική Μόνιμη Αντιπροσωπεία στον ΟΗΕ αναζητήσει ένα θετικό σήμα από την έδρα του ΟΗΕ όσο το δυνατόν συντομότερα, ούτως ώστε η ομάδα της USAID μας να μπορέσει να πάει από την Κύπρο στη Νέα Υόρκη για να ξεκαθαρίσει κάποιες λεπτομέρειες μέχρι τη προθεσμία της 30ής Σεπτεμβρίου. Συμφωνήσαμε με τον Φέισελ να διευθετήσουμε στις αρχές της επόμενης εβδομάδας μια συνάντηση μεταξύ της Αμερικανικής Μόνιμης Αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ και της Πολιτικής Διεύθυνσης του ΟΗΕ. Θα είναι πολύ κρίσιμη για να προχωρήσει μπροστά η διαδικασία. Θα το εκτιμούσαμε πολύ, εάν η Αμερικανική Μόνιμη Αντιπροσωπεία στον ΟΗΕ πραγματοποιούσε μια συνάντηση και μας ενημέρωνε για το αποτέλεσμα. Στη συνέχεια, εμείς θα εργαστούμε με την ομάδα της USAID για να διευθετηθεί μια συνάντηση στη Νέα Υόρκη.

7. (C) Εδώ ξεκινούν τα σημεία συζήτησης στη συνάντηση με τον ΟΗΕ:

- Η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες μας έχει ειδοποιήσει ότι θα αποσυρθεί απ τη διοίκηση και την εφαρμογή του Δικοινοτικού Προγράμματος Βοηθείας στην Κύπρο μέχρι το τέλος αυτής της χρονιάς.

- Πιστεύουμε ότι το Δικοινοτικό Πρόγραμμα θα είναι αποτελεσματικό, μόνο εάν μπορεί να λειτουργεί κάτω από τη σημαία του ΟΗΕ.

- Δεδομένης της ανάγκης ότι ο διευθυντής του Προγράμματος πρέπει να μπορεί να εργαστεί και στις δύο πλευρές του νησιού, η Αποστολή του Γραφείου Καλών Υπηρεσιών του Γενικού Γραμματέα στην Κύπρο είναι ο πλέον κατάλληλος οργανισμός για την εφαρμογή του Προγράμματος Βοηθείας.

- Η Πρεσβεία μας έχει πλησιάσει το προσωπικό των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο σχετικά με το θέμα αυτό. Μια ομάδα της USAID θα είναι στην Κύπρο από τις 2 μέχρι τις 9 Απριλίου για να συζητήσει τις λογιστικές λεπτομέρειες, καθώς και άλλες ουσιαστικές λεπτομέρειες σχετικά με τη συμφωνία επιχορήγησης.

- Να εισηγηθείτε όπως η ομάδα της USAID συναντηθεί με το αρμόδιο προσωπικό στη Νέα Υόρκη μετά την επίσκεψη στην Κύπρο.

- Πρέπει να κινηθούμε γρήγορα, καθώς όλες οι εκκρεμότητες θα πρέπει να διευθετηθούν το αργότερο μέχρι την 30ή Σεπτεμβρίου.

- Το Πρόγραμμα Βοηθείας είναι ένα σημαντικό εργαλείο άσκησης πολιτικής στη κοινή μας προσπάθεια να προωθήσουμε μια δικοινοτική κατανόηση και να καταλήξουμε σε μια πολιτική διευθέτηση. Ελπίζω ότι μπορούμε να υπολογίζουμε στη βοήθειά σας σε αυτή τη νέα διευθέτηση.

- Υπάρχει σημαντική υποστήριξη απ το Κογκρέσο γι αυτό το πρόγραμμα.

(Υπογραφή) Πρέσβης Brill

Αποκλειστικό: Μιχ. Ιγνατίου