ΕΛΛΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ...

Πέθαναν:
Πυθαγόρας: 80 χρονών, στην εξορία από πείνα.
Μιλτιάδης: 65 χρονών, στη φυλακή.
Αριστείδης: 72 χρονών, στην εξορία από πείνα.
Θεμιστοκλής: 66 χρονών, στην εξορία.
Αισχύλος: 69 χρονών, στην εξορία.
Περικλής: 66 χρονών, κατηγορήθηκε.
Φειδίας: 66 χρονών, στη φυλακή.
Αναξαγόρας: 72 χρονών, στην εξορία...
Ηρόδοτος: 59 χρονών, στην εξορία.
Ικτίνος: 58 χρονών, στην εξορία.
Σοφοκλής: 90 χρονών, στην εξορία από πείνα.
Ευριπίδης: 74 χρονών, στην εξορία.
Αλκιβιάδης: 48 χρονών, στην εξορία.
Σωκράτης: 71 χρονών, ήπιε το κώνειο.
Θουκυδίδης: 64 χρονών, στην εξορία.
Αριστοφάνης: 61 χρονών, στην εξορία από πείνα.
Πλάτων: 80 χρονών, στην εξορία.
Ισοκράτης: 99 χρονών, στην εξορία
.Δημοσθένης: 62 χρονών, πήρε δηλητήριο.
(Κολοκοτρώνης, φυλακίστηκε γιά εσχάτη προδοσία, 1833)makelio.blogspot.com

Η Ρεπούση ξανακτυπά

Στις 4 Ιουλίου η Μαρία Ρεπούση,η Χριστίνα Κουλούρη και η υπόλοιπη εθνομηδενιστική και μεταμοντέρνα παρέα του Παντείου Πανεπιστημίου θα καταγγείλουν ακόμη μια φορά τον εθνικισμό των Ελλήνων και τις αντιδράσεις που ξέσπασαν λόγω του βιβλίου ιστορίας της Στ' Δημοτικού στο πλαίσιο των Σεμιναρίων Ερμούπολης στη Σύρο.Πιστός λοιπόν στον τίτλο του μπλογκ σας ενημερώνω γι΄ αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός.Περισσότερες πληροφορίες στην ηλεκτρονική εφημερίδα Άποψη http://www.apopsy.gr/

Σκάνδαλα υπήρχαν, αλλά δεν υπάρχουν πια
Δημοσιεύθηκε από Χ. Μόρφος στο 21/6/2008
Το μοναδικό ΣΚΑΝΔΑΛΟ
είναι η ύπαρξη αυτού του κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικού συστήματος [και των διαφόρων εκφάνσεών του - από το "αμερικανικό όνειρο" ως τον "υπαρκτό σοσιαλισμό"] που καθορίζει τις τύχες αυτού του πλανήτη εδώ και δυο -τουλάχιστον- αιώνες.
Αν, και για να είμαστε ειλικρινείς,
το μοναδικό ΣΚΑΝΔΑΛΟ
είναι η δική μας απραξία…
.
ΥΓ. Και επειδή οι “μωρές παρθένες” της Αριστεράς παριστάνουν τις “αθώες περιστερές”, κατηγορώντας για τα σκανδαλάκια τον δικομματισμό, να τους θυμίσω:
1. Τη συνέντευξη του δημοσιογράφου Γιώργου Βότση στο περιοδικό ΜΕΤΡΟ [τεύχος Μαρτίου 2000. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω στο αρχείο μου τη συνέντευξη (όποιος την έχει...), οπότε δημοσιεύω αυτά που είχα γράψει από μνήμης δύο μήνες αργότερα (τον Μάιο του 2000)]:
«Γνωστή η ιστορία με τα διαπλεκόμενα και στην Ελλάδα. Μεσούσης της προεκλογικής περιόδου [σ.σ. του 2000] -όταν και γράφονται αυτές οι γραμμές- ο δημοσιογράφος Γιώργος Βότσης (Ελευθεροτυπία) παραχώρησε μια συνέντευξη στο περιοδικό Μετρό (www.metro.gr). Θα περίμενε κάποιος ότι οι αποκαλύψεις του θα προκαλούσαν σάλο. Δεν κουνήθηκε ούτε φύλλο. Τι είπε στην συνέντευξή του; Ούτε λίγο, ούτε πολύ, σύμφωνα με τον Γ. Βότση, τα κόμματα της Οικουμενικής Κυβέρνησης το 1989 (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Συνασπισμός - στον οποίο συμμετείχε τότε και το ΚΚΕ) μιζώθηκαν με κάποια δισεκατομμύρια για να αναθέσουν, χωρίς διαγωνισμό, την προμήθεια ψηφιακών κέντρων του ΟΤΕ σε πασίγνωστο επιχειρηματία. Θα περίμενε κάποιος ότι ο Γ. Βότσης θα έτρεχε, για το υπόλοιπο της ζωής του, στα δικαστήρια για να αποδείξει ότι δεν είναι κοινός συκοφάντης. Άκρα του τάφου σιωπή… Τα συμπεράσματα δικά μας. Στα τηλεοπτικά παράθυρα, οι επηρμένοι και οι αλαζόνες προσπαθούν να πουλήσουν την πραμάτεια τους: τα στεγνά οράματά τους για την Ελλάδα του μέλλοντος… »
Και αν θυμάμαι καλά, “πηγή” για τις καταγγελίες του Γ. Βότση ήταν ο Στέφανος Μάνος.
Άκρα του τάφου σιωπή. Ακόμα και ο λαλίστατος συνήθως Ριζοσπάστης δεν βρήκε λέξη να πει για τις καταγγελίες του Γ. Βότση. Σχολίασε όμως άλλα -άσχετα- αποσπάσματα της συνέντευξης στις 22 Μάρτη 2000…
2. Καλοκαιράκι του 1990. Ο νεοεκλεγείς, τότε, ηγέτης του μεταλλαγμένου “Κομμουνιστικού Κόμματος” της Ανατολικής Γερμανίας, Γκρέγκορ Γκύζι [Gregor Gysi] (και ηγέτης αργότερα και ως σήμερα του “Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού” και του “Αριστερού Κόμματος”), επισκέπτεται -όλως περιέργως- την Ελλάδα, όπου είχε συναντηθεί [επίσης, όλως περιέργως] με τον Γραμματέα του ΚΚΕ Χαρίλαο Φλωράκη. Ο Γκύζι είχε κάνει τότε και μια καθόλου περίεργη δήλωση. Ότι, δηλαδή, θεωρούσε τον Πέτρο Κόκκαλη, πατέρα του Σωκράτη, σαν δεύτερο πατέρα του. Έμεναν σε διπλανά σπίτια στο Ανατολικό Βερολίνο… Οι σχετικές πληροφορίες δημοσιεύτηκαν σε τεύχος του περιοδικού “Αντί” εκείνης της περιόδου.
Και γράμματα γνωρίζω και άλλο τι δεν έχω να προσθέσω…

Οι αθέατοι δορυφόροι

Η Ελλάδα φεύγει από τον αστερισμό του ποδοσφαίρου κακήν-κακώς και εισέρχεται ολοταχώς στο γαλαξία της SIEMENS,μιας ομάδας πλανητών που είναι γνωστοί ως ΜΙΖΑ,ΑΠΑΤΗ,ΚΟΡΟΪΔΙΑ και ΚΛΟΠΗ.Και, ενώ κανείς δεν περίμενε να βρει ζωή σ΄αυτόν τον άγνωστο γαλαξία,ξαφνικά συναντά μια μικρή ομάδα δορυφόρων,αθέατων μεν με γυμνό μάτι,εντοπιζομένων δε από εκείνους που γνωρίζουν καλά το χαοτικό διάστημα.Ανάμεσα τους διακρίνονται ο Κυριάκος Μητσοτάκης,Ο Θεόδωρος Τσουκάτος,ο Άκης Τσοχατσόπουλος και άλλοι τινές δορυφόροι του πολιτικού μας διαστήματος.Και εγένετο...της εκδιδομένης γυναικός το κάγκελο!!!

ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ;

(Τον Ιούλιο του 1931 η εφημερίδα "Κόσμος" της Ουάσιγκτον προκήρυξε διαγωνισμό για τον καταλληλότερο χαρακτηρισμό ψυχολογίας λαού. Το πρώτο βραβείο πήρε, για το χαρακτηρισμό του Έλληνα, με ομόφωνη απόφαση της κριτικής επιτροπής, ο δικαστής Kelly, ο οποίος τον διετύπωσε όπως περίπου τον παραθέτουμε).

Μπροστά στο δικαστήριο της αδέκαστης ιστορίας αποκαλύφθηκε ο Έλληνας εξαρχής κατώτερος των περιστάσεων, παρόλο που κατείχε τα πρωτεία από άποψη διανοητική.Ο Έλληνας είναι:Ευφυέστατος αλλά και αλαζόνας. Δραστήριος αλλά και αμέθοδος.Φιλότιμος αλλά και γεμάτος προλήψεις.Ανυπόμονος αλλά και πολεμιστής. Έχτισε τον Παρθενώνα και τον άφησε αργότερα να μεταβληθεί σε ερείπια. Ανέδειξε το Σωκράτη, για να τον καταδικάσει να πιει το κώνειο. Θαύμασε το Θεμιστοκλή και τον εξόρισε. Ανακήρυξε δίκαιο τον Αριστείδη αλλά τον εξοστράκισε.Δημιούργησε το Βυζάντιο και το άφησε να πέσει στους Τούρκους.Έκανε την επανάσταση του 1821 και τη διακινδύνευσε.Κάλεσε τον Καποδίστρια και τον δολοφόνησε.Δημιούργησε το 1909 και το λησμόνησε. Τριπλασίασε την Ελλάδα και την εξέθεσε στον κίνδυνο να τη χάσει.Κόβεται τη μια στιγμή για την αλήθεια και την άλλη στιγμή μισεί αυτόν που αρνείται να υπηρετήσει το ψέμα. Παράδοξο πλάσμα, ατίθασο, ημίκακο, αβέβαιων διαθέσεων, σοφόμωρο και εγωπαθές.Αν θέλετε, θαυμάστε τον. Αν προτιμάτε ,λυπηθείτε τον. Αν μπορείτε, ταξινομείστε τον.

Απόηχοι

Λόγια θραύσματα ασπρόμαυρων ήχων
στους καιρούς της εκκωφαντικής σιωπής
θάβουν μεγαλοπρεπώς
την ελπίδα της ανατροπής.
Αδιάψευστοι μάρτυρες της ήττας του ανθρώπου,
του ψωμιού που δεν κόβεται στα δυο από επιλογή,
μα κι από συνήθεια.
Σύντομα όμως θα το σφάξουν με μαχαίρι.

1204 και η διαμόρφωση του Νεώτερου Ελληνισμού

Του Γιώργου Δρόσου
Στο φαντασιακό του Νεοέλληνα η λέξη Βυζάντιο παραπέμπει στο σκοταδισμό και την
οπισθοδρόμηση, ταυτίζεται δε συχνά με το Μεσαίωνα της Δύσης και την Ιερά Εξέταση.Ακόμη και σύγχρονοι δυτικοφρενείς διανοούμενοι μάς προτρέπουν να μην πιθηκίζουμε το Βυζάντιο και να κάνουμε τη δική μας Αναγέννηση,για να κόψουμε δρόμο,ώστε να εκσυγχρονιστούμε.Εξάλλου με ύφος χιλίων καρδιναλίων αποφαίνονται πως η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν θεοκρατική ,χωρίς όμως να προσκομίζουν επαρκή αποδεικτικά στοιχεία για του λόγου το αληθές.Τους αρκεί η άκριτη αναπαραγωγή των διαπιστώσεων του Βολταίρου και του Γίββωνα.Χρόνια τώρα όποιος μιλάει για το Βυζάντιο και το πάντρεμα Ελληνισμού και Χριστιανισμού είναι αντιδραστικός και φορέας σκοταδιστικών αντιλήψεων.Διακηρυγμένος στόχος της εκσυγχρονιστικής άκρας Δεξιάς και της δίδυμης γκλαμουράτης ψευτοαριστεράς:η αποκοπή του σύγχρονου Ελληνισμού από οτιδήποτε Βυζαντινό και διακαής πόθος να αποδειχθεί ότι,αφού δεν είμαστε παιδιά του Κων/νου Παλαιολόγου ,δεν έχουμε κανένα λόγο να επικαλούμαστε το λαμπρό παρελθόν μας,είτε το μεσαιωνικό είτε το αρχαίο ελληνικό.
Η Δύση λοιπόν θα μας απαλλάξει από την εμμονή μας στη βυζαντινή παράδοση,που αποτέλεσε τη σωσίβια λέμβο στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.Η Δύση είναι μονόδρομος και η μόνη ελπίδα για την επιβίωσή μας,διατείνονται οι αλαλάζοντες οπαδοί του Νεωτερικού δρόμου,ίδιοι και απαράλλακτοι με την άλλη όψη του νομίσματος της Υποταγής: τους θιασώτες του ανατολικού δεσποτισμού. Ο Γιώργος Καραμπελιάς με το βιβλίο του «1204 και η διαμόρφωση του νεώτερου Ελληνισμού» διαλύοντας τους κατεστημένους μύθους της ιστορίας ,έτσι όπως διδάσκεται και προσλαμβάνεται σήμερα, με την απαρομοίαστη αναλυτική του ικανότητα εκθέτει τους λόγους που οδήγησαν στην άλωση του 1204 και ανατέμνει τη βυζαντινή,ιδίως δε την υστεροβυζαντινή περίοδο,εποχή κατά την οποία ο Ελληνισμός περικυκλωμένος από εχθρούς θα αναπτύξει εντονότερη εθνική συνείδηση. Το 1204,γράφει ο συγγραφέας, είναι ένα γεγονός αποφασιστικότερης σημασίας και απ΄αυτή την άλωση του 1453.Δηλαδή,αν ερμηνεύω σωστά,οι καλοί Δυτικοί φταίνε εν πολλοίς για τη διάλυση του Βυζαντίου,αφού επιδιδόμενοι σ΄έναν πρωτοφανή αγώνα για το πρωτείο στην οικονομική απομύζηση και στην εγκαθίδρυση ενός στυγνού αποικιοκρατικού καθεστώτος μας άλλαξαν τα φώτα,για να μας ξαναφωτίσουν μερικούς αιώνες αργότερα!!!
Ο συγγραφέας θεωρεί το 1204 ως ορόσημο για το νεώτερο ελληνισμό και αναδεικνύει το πολιτικό,οικονομικό,ιδεολογικό και θρησκευτικό υπόβαθρο της περιόδου αυτής.Εξόχως πολιτική η σκέψη του παρουσιάζει το δίλημμα Ανατολή ή Δύση που απασχολούσε τους Έλληνες της προαλωσιακής περιόδου και εξελίχτηκε σε διχασμό ο οποίος σαν μια εκδίκηση της Ιστορίας επαναλαμβάνεται σήμερα κάτω από διαφορετικούς όρους,αλλά το διακύβευμα είναι το ίδιο.
Και αφού προηγουμένως μιλήσαμε για μύθους,ας σταθούμε στα ακόλουθα που αξίζουν σχολιασμό:Στο Βυζάντιο οι γυναίκες στελεχώνουν τα νοσοκομεία ως γιατροί,πολύ πριν από τη Δύση που τις αντιμετωπίζει ως res.Μερικές από αυτές θα ξεχωρίσουν στην πολιτική ζωή,όπως η Θεοδώρα που επηρεάζει τον Ιουστινιανό στη θέσπιση ευνοϊκών νόμων για τις γυναίκες,η Άννα Κομνηνή,η Ειρήνη Χούμναινα Παλαιολογίνα,η Ειρήνη Καντακουζηνού.Στην Κωνσταντινούπολη ιδρύεται το πρώτο πανεπιστήμιο στην Ευρώπη,το περιώνυμο Πανδιδακτήριο,από το οποίο διαμορφώνεται μια τάξη λογίων, που ενδιατρίβει με τις επιστήμες και διακρίνεται από τους κληρικούς.Στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ακόμη διαχωρίζεται η πολιτική από την θρησκευτική εξουσία σε αντίθεση με τον παποκαισαρισμό της Καθολικής εκκλησίας.Όσον αφορά τη βυζαντινή ζωγραφική τονίζεται η επίδραση της στη Δύση μέσω του Ελ Γκρέκο και των άλλων έλληνων ζωγράφων.
Ο μύθος της οικονομικής καθυστέρησης που προκάλεσε την πτώση της αυτοκρατορίας απασχολεί τον συγγραφέα,ο οποίος απορρίπτει τον τεχνολογικό επικαθορισμό που ερμηνεύει τα οικονομικά και κοινωνικά γεγονότα.Στο Βυζάντιο οι πάροικοι είναι λιγότερο παραγωγικοί από ό,τι στη Δύση,αφού εξαρτώνται λιγότερο από τους Δυνατούς και δεν πιέζονται για υψηλές αποδόσεις.Ως εκ τούτου, λόγω της έλλειψης μιας ισχυρής αστικής τάξης και της απουσίας εποικοδομητικού μίσους σε συνδυασμό με τη ληστρική εκμετάλλευση των Λατίνων που συνεργάζονται αγαστά με τους Τούρκους ο Βυζαντινός ελληνισμός θα συνθλιβεί,διότι δεν θα επενδύσει το ηθικό και διανοητικό περίσσευμά του στο χρήμα,αλλά στο πνεύμα.Οι εμπορικές και οικονομικές συμφωνίες των Τούρκων με τη Βενετία και τη Γένοβα δεν ενδιαφέρουν τους ιστορικούς νέας κοπής ,αφού η σωτηρία βρίσκεται στη Δύση.Το αποτέλεσμα όμως είναι η άλωση του 1204 από τους Φράγκους,που για τους ιστορικούς αυτούς είναι μια ευκαιρία για συνεπαφή και αλληλογνωριμία.Ο βιασμός της Πόλης ή η «συνεπαφή και η αλληλογνωριμία» εξωραΐζεται και η μεταφορά δια της «απαλλοτρίωσης»έργων στην Εσπερία επιτρέπει στο δυτικό κόσμο να εκτιμήσει την αξία της βυζαντινής τέχνης.Σφάξε με ,Αγά μου ,να αγιάσω!!!
Ευεξήγητη επομένως και η λατρεία των νεωτέρων για οτιδήποτε δυτικό,αφού αυτό έχει ταυτιστεί με την πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό σε αντίθεση με την καθ’ημάς Ανατολή,που πρέπει, σώνει και καλά,να είναι συντηρητική και οπισθοδρομική .Δυστυχώς, το παρελθόν μας πρέπει να είναι εκσυγχρονιστικό και όσο δεν είναι τόσο το χειρότερο γι’ αυτό.Θα το κόψουμε και θα το ράψουμε στα δικά μας μέτρα,έτσι ώστε να μη θυμίζει τίποτε από το θεοκρατικό Βυζάντιο ασχέτως του τι διατείνονται οι σημαντικότεροι ιστορικοί από τον Σβορώνο έως τον Παπαρρηγόπουλο.
Είναι παρήγορο ότι τον τελευταίο καιρό συγγραφείς προερχόμενοι από το χώρο της Αριστεράς,όπως ο κ.Καραμπελιάς, μελετούν το Βυζάντιο,δεδομένης της προκατάληψης με την οποία έχει αντιμετωπιστεί η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία..Θετικό είναι και το ότι
ένας μη ειδικός μπαίνει στα χωράφια μιας άλλης επιστήμης,από αυτήν που υπηρετεί χωρίς να επαναλαμβάνει τετριμμένες διαπιστώσεις,αλλά παρουσιάζοντας νέα δεδομένα,σε αντίθεση με τους ανιστόρητους ιστορικούς που θεραπεύουν την ιστορία μέσω του ροκανίσματος των ευρωπαϊκών προγραμμάτων.Πόσο μάλλον όταν στα πανεπιστημιακά τμήματα των Βυζαντινών σπουδών, και όχι μόνο, λείπουν τα ρηξικέλευθα πνεύματα και τα εγνωσμένης αξίας συγγράμματα που να προάγουν την επιστημονική σκέψη και γνώση.Είναι λοιπόν ευκαιρία με αφορμή το βιβλίο αυτό να γίνει μια γόνιμη συζήτηση χωρίς να πέφτουμε στην Σκύλλα της προοδοπληξίας,αλλά και στη Χάρυβδη της προγονολατρίας απαλλασσόμενοι ταυτόχρονα από τον παραμορφωτικό φακό της Δύσης που θολώνει την κρίση μας.

Η ομιλία μου στην παρουσίαση του βιβλίου "1204 και η διαμόρφωση του νεώτερου Ελληνισμού",του Γιώργου Καραμπελιά.Σύρος,Απρίλιος 2007

Ελληνικές αξίες και η διαφορά μας από τη Δύση

Έλληνικές Αξίες και η διαφορά μας από τη Δύση
Ανδρέας Σταλίδης Ἀρθρογραφία - Ταυτότητα

Στις «ανεπτυγμένες» χώρες θεωρείται ότι η Δημοκρατία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έχουν γίνει πλέον παγκόσμιες αξίες.
Στη φράση αυτή, και ειδικά όσον αφορά στην έννοια της Δημοκρατίας, το κυρίαρχο στοιχείο είναι μία (υποσυνείδητη ίσως) υποχρεωτική προβολή του Δυτικού προτύπου σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η Δημοκρατία οράται και εξυμνείται ως παγκόσμια αξία στη Δυτική μόνο εκδοχή της, ενδεδυμένη μία περιβολή χρησιμοθηρίας. Αυτή η εκδοχή ουσιαστικά εξαντλεί τη Δημοκρατία στο δικαίωμα ψήφου μία φορά κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια. Όμως ο αρχαιοελληνικός της ορισμός προϋποθέτει πάνδημο ενδιαφέρον και ενεργή συμμετοχή όλων των πολιτών στα κοινά, κάτι που οι ύμνοι προς τη σύγχρονη Δημοκρατία παραβλέπουν ή λησμονούν. Όταν λείπει αυτό το χαρακτηριστικό, τότε η έννοια της Δημοκρατίας εκφυλίζεται, αλλοτριώνεται. Διάβασε η Δύση και ερωτεύτηκε την έννοια της Δημοκρατίας, και μερικούς αιώνες μετά εμπορεύεται και εξάγει –ορισμένες φορές και δια της βίας!- στον υπόλοιπο κόσμο ένα κακέκτυπό της: ένα κοινοβουλευτικό πολίτευμα έμμεσης εκπροσώπησης.
Αυτό το κακέκτυπο κατήντησε να έχει ως βασικό του στοιχείο την αντιδιαμετρικά αντίθετη προϋπόθεση της πρωτότυπης Δημοκρατίας: το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα των πολιτών παραμένει αδιάφορο στη γωνία παραδίδοντας τις τύχες του στους εκπροσώπους που «επιλέγει» άπαξ ανά τετραετία. Αυτό λοιπόν το κακέκτυπο είναι που εξιδανικεύεται και προβάλλεται από τη Δύση ως υπέρτατη και παγκόσμια αξία. Μπορεί να είναι «καλύτερο» από ολοκληρωτικά και απολυταρχικά καθεστώτα, αλλά δεν παύει να υπολείπεται από την πρωτότυπη μορφή της Δημοκρατίας, και αυτό ενδιαφέρει εδώ.
Όσο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η κατοχύρωσή τους ήταν μία πολύ σημαντική κατάκτηση των Ευρωπαίων της Νεωτερικής Εποχής, ειδικότερα επειδή ακολούθησε τον πρωτογονισμό του Μεσαίωνα, όμως είναι κατάκτηση «προ-πολιτική», είναι επίτευγμα «σαφώς αλλότριο του πολιτικού κατορθώματος, άσχετο με τη συγκρότηση «πόλεως» και «βίου πολιτικού», άσχετο με το «κοινόν άθλημα» της πολιτικής», όπως γράφει ο Χρήστος Γιανναράς.
Εδώ εδράζεται και η Ελληνική ιδιαιτερότητα στην πορεία της από τους Αρχαίους-Κλασικούς χρόνους, τη Ρωμαϊκή-Νεορωμαϊκή εποχή και τους αιώνες της Σκλαβιάς μέχρι σήμερα. Η ιδιότητα του πολίτη παράγει εκούσιες και αυτόματες συνθήκες συμμετοχής στα κοινά, και όχι απρόσωπα και αδιαφοροποίητα «δικαιώματα». Τα δικαιώματα περιχαρακώνουν τον άνθρωπο. Η «πόλις» δεν στοχεύει στη χρησιμότητα, αλλά στον «κατ' αλήθειαν βίο», ο οποίος εμπεριέχει ταυτόχρονα και μεταφυσικό άξονα. Για τον Έλληνα «είναι αδιανόητο το πολιτικό γεγονός χωρίς Δελφούς, Παρθενώνα ή Αγια-Σοφιά».
Η ιστορική διαδρομή του Έλληνα πέρασε από την Εκκλησία του Δήμου στην Ευχαριστιακή Σύναξη και στην Κοινότητα, με κέντρο αναφοράς την ενορία. Το πρότυπο αυτό λειτούργησε ακόμα και σε δύσκολα κι ανελεύθερα χρόνια, ενώ τα φαινόμενα δείχνουν ότι επιβράδυνε στα χρόνια της Ανεξαρτησίας(!), εξαιτίας του γεγονότος ότι οι δομές του Ελλαδικού κράτος προέκυψαν από αντιγραφή φιλελληνικών δομών που μας εξήγαγε η Δύση. Όλες αυτές οι διαφορές αντίληψης περί της πολιτείας έχουν αμβλυνθεί από τότε, και ο ρόλος που δίνουμε οι ίδιοι στο κράτος που συν-απαρτίζουμε είναι ενός κομπάρσου, του τελευταίου τροχού της αμάξης της Δύσης.
Το ότι ο Έλληνας συνέρχεται για τα κοινά στη βάση του ιερού-μεταφυσικού στην ιστορική του διαδρομή, περνάει πολλές φορές απαρατήρητο. Δεν είναι τυχαίες ούτε οι επικλήσεις και οι αναφορές των αγωνιστών του 1821 την περίοδο που δημιουργούσαν το ανεξάρτητο κράτος, ούτε κι αυτό που έλεγε ο Γιάννης Τσαρούχης, δηλαδή ότι "γενικά οι Έλληνες είναι αγράμματοι και αγνοούν τους θησαυρούς της πατρίδας τους. Θα γίνουν θρήσκοι όσο μορφώνονται. Αντίθετα με άλλους που όσο μορφώνονται παύουν να είναι θρήσκοι".
Η αιτία της πολιτειακής διαμόρφωσης που διαπερνά ως ραχοκοκαλιά τη συνέχεια του Ελληνισμού σε πολύ διαφορετικές εποχές και επικρατούσες συνθήκες, θα μπορούσε περιφραστικά να αποτελέσει μία ιδιαίτερη και διαχρονική Ελληνική «αξία»: η αναφορά στον άλλον, η «σχέση», ως θεμέλιος λίθος της πολιτείας. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό στην σχέση αυτή είναι το έξοχο Μακρυγιάννειο «Είμαστε εις το εμείς, όχι εις το εγώ», δηλαδή «η εθελούσια κατάργηση του Εγώ, ώστε να ζήσει το Κοινόν» όπως αναφέρει ο Κώστας Ζουράρις διαβάζοντας και τους Χαιρετισμούς («Χαίρε αυλή λογικών προβάτων»), αλλά και τον Θουκιδίδη[1]
O κεντρικός πρωταγωνιστής λοιπόν στην Ελληνική πολιτεία είναι το πρόσωπο και όχι το αδιαφοροποίητο άτομο. Πρόσωπο (προς-όψη) σημαίνει αυτός που στρέφεται προς την όψη του άλλου, ενώ η Λατινική εκδοχή του που επικράτησε σε πολλές γλώσσες, το persona σημαίνει προσωπείο-μάσκα και δεν αποδίδει σωστά την έννοια. Αντίστοιχα μπορούμε να ανιχνεύσουμε μία λεπτή διαφορά στην ερμηνεία και άλλων λέξεων, που δείχνει τις διαφορές στη νοο-τροπία του Έλληνα από τον Δυτικό. Ο λόγος, μεταφράστηκε ως ratio, και έτσι οι όροι αρμονίας των σχέσεων μετατράπηκαν σε ικανότητες της ατομικής διάνοιας (γεννώντας ταυτόχρονα το ατομοκεντρικό μοντέλο). Η κοινωνία μεταφράστηκε σε society, που κατά τον Γιανναρά σημαίνει «εταιρισμό ανθρώπων επί κοινώ συμφέροντι» και η διαφορετική τους ερμηνεία αποδεικνύεται από την αναζήτηση των αντιθέτων[2].
Οι διαφορές μας με τη Δύση είναι εμφανείς και σε άλλους τομείς, για παράδειγμα στη τέχνη: στη μουσική, στην αρχιτεκτονική, στη ζωγραφική κοκ. Συμπερασματικά, ο άκριτος μιμητισμός ξένων προτύπων συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με αποτέλεσμα την απώλεια της ταυτότητάς μας. Η αναζήτηση της συλλογικής μας αυτοσυνειδησίας είναι λοιπόν απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Τον κώδωνα του κινδύνου τον έκρουσε προφητικά πριν καιρό ο Γιώργος Σεφέρης: «Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι;»
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΡΕΣΑΛΤΟ, Ιουνίου 2008
Υποσημειώσεις

[1] Το Δ10 του Θουκυδίδη αναφέρει τα εξής "Ανδρες οι ξυναράμενοι τούδε του κινδύνου, μηδείς υμών εν τη τοιάδε ανάγκη ξυνετός βουλέσθω δοκείν είναι, εκλογιζόμενος άπαν το περιεστός ημάς δεινόν, μάλλον ή απερισκέπτως εύελπις ομόσε χωρήσαι τοις εναντίοις...".
Σχόλιο του πολιτειολόγου Κώστα Ζουράρι σε άρθρο του το 1993 στο περιοδικό Τέσσερις Τροχοί: Το λογικό σχήμα του Δημοσθένη - Θουκυδίδη είναι το εξής λογικώς ανυπέρβατον: Επειδή είσαι συνετός, επειδή έχεις βούληση, επειδή έχεις λογική (εκλογιζόμενος), ακριβώς στο όνομα της ατομικής - προσωπικής σου λογικής, σου ζητώ να καταργήσεις την λογική σου, η οποία σου επιβάλλει την λογική στάση ζωής, και η οποία λοιπόν σου υπενθυμίζει λογικά ότι σε περιβάλλει κίνδυνος και δεινόν. Για να κάνεις τί; Μα, για να υπηρετήσεις εσύ, ως λογικό ον, ως "λογικόν πρόβατον", ως λογικός οπλίτης, την Ανωτάτη λογική από την οποία απορρέει και η δική σου ατομική λογική. Και ποιά είναι αυτή η Ανωτάτη και Υπερτάτη Λογική; Ποιά είναι αυτή η, υπέρ τον ατομικό σου ορθόν λόγον, Λογική; Μα, ώ Αθηναίε πολίτη-οπλίτη, που είσαι γυιός της Λογικής, της Αθηνάς- Σοφίας, αυτή η Υπερτάτη Λογική είναι η Αθήνα. H Αθήνα είναι ο (ορθός) Λόγος υπάρξεώς σου. ...στο όνομα της προσωπικής σου λογικής, σου ζητώ να καταργήσεις την προσωπική σου λογική με την οποία βλέπεις τα δεινά και να διακονήσεις την Αθήνα, την Ανωτάτη λογική σου. ..Επειδή είσαι ο αριστοκράτης του ορθού λόγου. Και ορθός λόγος δεν είναι η μίζερη, ατομική σου επιβίωση, ορθός λόγος δεν είναι η περίτρομη ανθρωπαρέσκειά σου μέσα στα καταναλωτικά σου ρεψίματα. Ορθός λόγος για σένα, τον λογικό αριστοκράτη, είναι η Αθήνα. H ατομοκεντρική σου ηδονοθηρία, θα βγάλει τον σκασμό. Και σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος, αποχαιρέτα την ατομική σου λογική και με την αριστοκρατική σου λογική, ομόσε χωρήσαι τοις εναντίοις, στο όνομα της Υπερτάτης Κοινής Λογικής..
[2] Επειδή ζω και εργάζομαι στη Μεγάλη Βρετανία, μπόρεσα να επιβεβαιώσω εμπειρικά την άποψη του Χρήστου Γιανναρά επί της συγκεκριμένης διαφοράς. Για τους Έλληνες είναι περίπου προφανές και πασίδηλο ότι το αντίθετο της «κοινωνίας» είναι η μοναξιά που είναι αρνητική έννοια. Ρωτώντας λοιπόν Βρετανούς για το αντίθετο της έννοιας «society», οι περισσότεροι όντως κατέληξαν στο «privacy» (ιδιωτικότητα), που στην ακόλουθη ερώτηση το θεώρησαν θετικό, κατά περιστάσεις.

Η αποπομπή του Εφιάλτη

Αίφνις,το μεσημέρι της πέμπτης 12 Μαΐου 2008 όλη η Ελλάδα συνεταράχθη από μια δυσάρεστη είδηση.Ο πρώην πρωθυπουργός Κ.Σημίτης,αυτός ο μέγας πολιτικός ανήρ με το δυσθεώρητο πολιτικό ανάστημα και τις ρηξικέλευθες ιδέες του για το μέλλον αυτής της καθυστερημένης χώρας που οι κάτοικοί της ονομάζουν Ελλάδα διεγράφη από μια άλλη πολιτική προσωπικότητα, διεθνούς(αμερικανικού δηλαδή) βεληνεκούς και ταγό μιας νεωστί ιδρυθείσης ΜΚΟ(Μη Κυβερνήσουμε όμως),τον ΓΑΠ ή George Papandreou ή Φόρεστ Γκαμπ ή Είμαι ο γιος του πατέρα μου.
Ομολογώ ότι κύματα ρίγους και απελπισίας λίγο έλειψε να με στείλουν στον άλλο κόσμο.Ένα δάκρυ κύλησε στα μάγουλά μου και με έπεισε πως η απώλεια αυτή δεν πρέπει να μας αφήσει αδιάφορους.Καλώ κάθε δημοκράτη που σέβεται τον εαυτό του να διαμαρτυρηθεί για αυτή την εκτροπή.Ο Κ.Σημίτης μας προσέφερε ανάμεσα σε όλα τα άλλα:
α) Μια ισχυρή και ακμάζουσα Ελλάδα(τελειώνει στα Ύμια και τον Οτσαλάν),
β)Ένα πανίσχυρο νόμισμα(ευρώ),που δεν φτάνει όμως ,για να θρέψεις τα παιδιά σου.Φαντάσου όμως, αν είχαμε την δραχμούλα.Δεν θα πλήρωνες το πετρέλαιο χρυσάφι;Ενώ τώρα το πληρώνεις λιγότερο εεε;
γ)Ένα πάμπλουτο λαό με καταθέσεις εκατομμυρίων από τη χρυσοφόρο εποχή του χρηματιστηρίου ,όταν εκατομμύρια μαλάκες,δηλαδή Έλληνες,επένδυαν στην ισχυρή Ελλάδα,
δ)Μια μικρή διόρθωση στα ποσοστά των εκλογών του 2000.Οι κακοπροαίρετοι μιλούν για νοθεία.Επάρατοι δεξιοί θα είναι!!!
ε)Την πατροπαράδοτη φιλοξενία χιλιάδων αλλοδαπών,για να σου χτίσουν το σπιτάκι,να νταντεύουν τη γιαγιάκα και τα κακομαθημένα παιδάκια σου όσο εσύ θα πηδάς καμμιά Ουκρανή.
Αυτά και άλλα πολλά.Αλλά εσύ, αχάριστε λαέ,που λησμονείς, δεν εκτίμησες τις φιλότιμες προσπάθειες του κυρ-Κώστα, για να γίνουμε Ευρωπαίοι και να εκπολιτιστούμε.Γι'αυτό τρώγε τζατζίκι και κοκορέτσι βλέποντας Αννίτα Πάνια.Φαντάζεστε πως δεν απευθύνομαι στην ανώτερη οικονομικά και πνευματικά κοινωνική ομάδα που κατοικεί στην Εκάλη,την Κηφισιά,το Κολωνάκι και το Ψυχικό και ετοιμάζεται για την μεγάλη ανατροπή ψηφίζοντας Τσίπρα;Έτσι μπράβο.Μιλώ μόνο για το λαούτζικο που είναι πάντα γελαστός(από το ντοπάρισμα των ψυχοφαρμάκων) και πάντα γελασμένος.